Huis van Ryan Orestes

Hij kon niets anders dan haar even bewonderend aankijken. Net als haar zus straalde ze zoveel macht en mysterie uit. 'Ik zal maar niet zeggen dat ik verrast ben over Yale, want dat ben ik totaal niet. Ik wist wel dat je het hoog zou opzoeken.' Speels glimlachte hij en legde even zijn hand op haar schouder. 'Ik ben ook blij dat ik je weer eens zie. In de vakantie was ik terug naar Australië en daarna heb ik helemaal geen tijd meer gehad om je op te zoeken.'

'Ach, ik geloof dat de naam 'Kole' meer invloed heeft gehad dan mijn eigen intelligentie.' Dat was meer dan waar. De belangrijke mensen wisten dat ze geen wenkbrauw op moesten trekken als die naam viel. Ze waren een familie met meer macht dan voor mensen mogelijk was. Ze pakte zijn hand vast en liet die niet gaan, maar streelde over de nerven die er over heen liepen. 'Met Juliet? Hoe was het?' vroeg ze quasi geïnteresseerd.

'Daar geloof ik niets van,' zei hij op dezelfde speelse manier en schudde zijn hoofd om zijn woorden kracht bij te zetten. Harper was slim, aardig en kon geweldig cheerleaden. Welke universiteit zou haar nou niet willen? Zijn mond werd droog toen ze zijn hand vastpakte en ook nog streelde. Hij had geen idee hoe hij erop moest reageren. 'Het was heel leuk. Ik miste mijn familie best wel erg,' stootte hij uit.

'Dat kan ik me voorstellen.' Onwillekeurig moest Harper weer aan haar eigen familie denken. Ze had hen een tijd niet gezien. Maar er waren eeuwen waarin ze elkaar maar eens in de 10 jaar zagen. Ze glimlachte en keek op toen ze zijn hand voorzichtig losliet. 'En konden ze het een beetje volhouden zo zonder jou in Australië?' Harper's ogen waren op die van hem gericht, maar ze waren niet alleen nieuwsgierig. Ze hunkerden naar meer.

Hij staarde naar hun handen die elkaar langzaam los lieten en daarna naar haar gezicht. Hij knikte. 'Al mijn broers wonen er ook, dus die houden wel een oogje in het zeil. Ik moet wel toegeven dat mijn ouders er wel slechter uitzagen. Ach, ze worden oud,' zei hij zachtjes. Ze zagen er echt slecht uit. Hij glimlachte naar haar. 'Hoe gaat het met jouw familie?'

Het deed Harper altijd meer dan ze wilde toegeven als mensen het hadden over ouder worden. Naar haar mening zagen ze er niet slechter uit, maar beter. Zolang ze maar een mooi leven hadden gehad, was ouder worden het beste wat je kon overkomen, leek haar. Ze wist niet hoe ze moest reageren en beantwoorde dus slechts zijn vraag. 'Oh, het gaat zijn gangetje. Ik zie ze maar weinig, we hebben het allemaal druk.' Haar hand voelde leeg nu ze die van hem had los gelaten.

'Tja, dat heb je met families. Altijd druk, druk, druk,' zei hij met een halve glimlach. Hij pakte zijn thee aan en nam een slokje ervan. Hij was niet zo van de thee, maar op de een of andere manier klopte het nu wel met Harper erbij. 'En op Yale? Hoe gaat het daar?' Hij slikte en keek haar aan. 'Betekent het dan ook dat je over een week daar weer zit?'

De warmte van de mok thee vulde de leegte van Ryan's hand op. Maar het voelde heel anders. Ze nam net als hem een slok thee en knikte instemmend. Vooral haar familie leek het nu erg druk te hebben en dan vooral met zichzelf. 'Oh, best goed, ik ben al wel gesettled.' Zijn vraag overviel haar lichtelijk. Harper had niet gedacht dat hij echt al gehecht aan haar was, maar hoe hij die vraag stelde leek het tegenoverstelde te insinueren. 'Ja, maar in het weekend ben ik wel eens thuis.'

Zijn bezorgde blik ging over in een opgeluchte. 'Dan kan ik je nog weleens zien in de weekenden.' Op de een of andere manier was hij erg op haar gesteld geraakt, ook al kenden ze elkaar nog niet lang. Zo'n uitwerking had ze op hem. Ryan vond haar speciaal. 'Vroeger wou ik ook altijd naar een van de grote universiteiten in Amerika, maar, tja, ik was er te dom voor.'

Harper legde gerustellend een hand op zijn been. Ze lachte geamuseerd. 'Rustig maar Ryan: je zult me nog zo vaak zien dat je je af zult gaan vragen waarom je eens bang was me niet meer te zien.' Haar hand bleef even, zacht op zijn been drukken, maar ze haalde hem weer weg om haar mok weg te zetten. 'dat is maar goed ook, want dit dorp had een agent zoals jij heel hard nodig. En anders was je misschien wel weggestopt in een of ander lab om nutteloos onderzoek uit te voeren.'

De plek waar haar hand op zijn been lag brandde, maar niet onplezierig. Eerder van genot. 'Goed om te horen,' glimlachte hij en haalde daarna verlegen zijn schouders op. 'Tja, heel veel heb ik nog niet opgelost aan de verdwijningen. Eigenlijk denk ik dat het gewoon onmogelijk is, ook al vind ik het vreselijk om toe te geven.' Hij legde ook even zijn hand op haar been, maar trok hem daarna terug.

'Niets is onmogelijk, Ryan.' Harper keek hem intens aan. Ze had gedacht dat hij niet iemand was die op zou geven, maar het stelde haar teleur dat hij nu wel de handdoek in de ring leek te willen gooien. En dat was de ironie van het leven, want haar hele doel met Ryan was om hem van de verdwijningen af te krijgen. Nu hij blijk gaf dat te willen doen, probeerde ze hem juist moed in te spreken. Toen Ryan zijn hand terug trok, pakte Harper deze echter teder vast.

'Ik begin steeds minder daarin te geloven,' zuchtte hij en wreef met zijn hand door zijn haren. 'Maar ik doe nog steeds mijn best. Niet dat het veel resultaat zal leveren.' Hij keek hoe ze zijn hand vastpakte en fronste even. Hij had iets met Juliet, maar toch voelde dit zo goed. Hoe kwam het toch? Hij kon niets anders dan de hare goed vasthouden en haar aankijken.

Haar blauwe ogen waren zacht en lief, maar tegelijkertijd hadden ze iets overtuigends. Ze moest hem kunnen overtuigen en niet slechts haar wil opleggen. Harper was tegen het dwingen, maar voor haar overredingskracht. Ze zou zelf niet de eerste zet maken, dat moest uit Ryan zelf komen. 'Natuurlijk gaat het resultaat leveren, Ryan. Blijf in jezelf geloven.' Haar stem was zacht, maar vastbesloten.

Hij lachte schamper en kon zijn ogen niet van de hare afwenden. 'Ik zal het doen,' zei hij als soort van automatisch. Zijn hand was nog steeds met de hare verstrengeld en zacht streelde zijn duim over haar zachte huid. 'Ik... Wil je nog wat drinken of wat eten?' Hij werd nerveus van haar intense blik en ook hoe zijn lichaam daarop reageerde.

Het was al iets dat hij zijn hand niet wegtrok, noch zijn blik afwendde. Harper was tevreden over watvoor uitwerking ze al op hem had gehad. Hij was nerveus en gespannen en dat wilde Harper het liefst laten verdwijnen. Bij zijn vraag kwam ze elegant overeind, strak haar jurkje glad en pakte hun mokken. 'Ik lust nog wel wat thee, jij ook?' Ze liep alvast naar de keuken. Misschien was het te veel om hem in een keer te overrompelen met haar aanwezigheid.