Huis van Ryan Orestes

Ik voelde hoe de pijn en heimwee op kwamen zetten. Ik had nooit gedacht dat ik zo openhartig tegen iemand zou zijn en het verbaasde me ook enorm. Ik zag hoe ze opstond en naast me kwam zitten. Dichtbij, zodat ik de zachte stof van haar shirt langs mijn arm voelde. Ik slikte en probeerde recht voor me uit te blijven kijken.

Tevergeefs probeer hij voor zich uit te kijken en een vermakelijke glimlach raakte mijn lippen kort. Ik streelde zijn kaak met stoppeltjes en pakte zijn kin vast om zijn gezicht naar me toe te draaien. Doordringend keek ik hem aan, wachtte nog enige tijd terwijl ik mijn handelingen overdacht en glimlachte toen weer. 'Wat heb je al uitgevonden over de verdwijningen?' Ik was ongeduldig en ik wilde het niet meer eerlijk spelen, ik was bang dat ik me nog eens te veel liet meeslepen. Dus ik gebruikte mijn kracht en wachtte op zijn antwoord.

Ik voelde hoe haar hand langs mijn kaak streelde en hem daarna omdraaide. Ik keek haar aan en kon niet wegkijken van haar ogen. Haar hele verschijning kon ik gewoon niet negeren. Ik glimlachte terug en voelde toen een soort drang zich door mijn lichaam trekken, die ik niet kon negeren. 'Weinig. Ik heb enkele familieleden van de verdwenen mensen gesproken. Ook waren er opeens dossiers verdwenen, die ik gelukkig nu weer van de computer af heb kunnen halen. En ik heb werkelijk nog geen idee wie er achter de verdwijningen zit.'

Ik moest toegeven dat ik lichtelijk geërgerd en teleurgesteld was in de uitkomst. Hij was niet verder gekomen dan ieder ander leeghoofd dat zich op de zaak had gestort. Even had ik gedacht dat hij misschien een uitdaging zou worden, maar dit was niets. Ik zuchtte, liet zijn kaak los en hervatte mezelf om hem nog iets op te dragen; 'Je vergeet dat ik dat vroeg.' Ik kon niet anders dan denken dat Gen hier zoveel beter in was. 'Ryan? Je ging me net vertellen hoe je broers heeten?' vroeg ik weer met mijn lieve glimlach van eerder.

Toen ze haar blik van me losmaakte, leek het alsof ik uit een slaap kwam en nu weer in de realiteit was. Ik schudde mijn verwarde hoofd even en haalde een hand door mijn haar. 'Mijn broers... O ja, hun namen! Ik heb er drie en ze heten Nick, John en Ian.' Ik glimlachte naar haar en maakte aanstalte om weer op te staan. 'Wil je nog wat te drinken? Of wat eten?'

'Oh, 4 zoons. Je moeder moet vast haar handen vol aan jullie hebben gehad.' Ik keek op toen hij overeind wilde komen en hield mijn hand op zijn knie. 'Nee, dankje, ik heb genoeg.' antwoordde ik dankbaar en glimlachte vriendelijk naar hem. 'Of je moet hier ergens donuts verstopt hebben.' poogde ik om een grapje te maken.

'Ja, mijn moeder had het vreselijk druk en mijn vader genoot alleen maar. We konden hem helpen bij zijn bedrijf, we sportten altijd met hem en hij leerde ons nog eerder zwemmen dan lopen.' Ik bleef zitten toen ik haar hand voelde op mijn knie en keek haar daarna met een glimlach aan. 'Dan moet ik je vertellen dat ik een hele voorraad donuts in mijn kast heb. Wil je er eentje?' Ik was ook zo'n vreselijke cliché agent.

Volgens mij hadden moeders het altijd druk, ik kon mij onze moeder niet anders voorstellen dan in beweging, druk in de weer, nooit stil. Ik beantwoordde zijn glimlach met een van mijzelf en lachte werkelijk verrast toen hij vertelde dat er een voorraad donuts was. 'Werkelijk waar? Ik geloof het niet.' Natuurlijk had ik het wel geweten zou hij gelogen hebben, maar het was echt te gek voor woorden dat hij én koffie dronk én donuts at én agent was. En dat cliché zat op de zaak van de verdwijningen.

Ik knikte enthousiast en na enige twijfeling pakte ik toch haar hand vast om haar omhoog te trekken en mee te nemen naar de keuken. Daar had ik een enkel kastje helemaal volgepropt met dozen donuts, net zoals een andere kast vol zat met koffie. Ik opende die met de donuts en pakte ik er pak donuts uit. 'Wil je er eentje?'

Met opgetrokken wenkbrauwen werd ik meegenomen door Ryan en ik kon met veel moeite mijn mond dichthouden toen ik de kast met donuts zag. 'Jeetje.' Nee, dit had ik in mijn hele leven nog niet gezien. Hoewel ik nooit echt wat met agenten had, misschien was ik ze dus nooit tegengekomen. Ik lachte bij zijn vraag en knikte. 'Als je er eentje kan missen?' Ik had mezelf aangeleerd om alles te kunnen eten, maar uit ervaring kon ik zeggen dat de dingen met het hoogste gehalte aan suiker, het beste smaakten.

Ik lachte bij haar reactie en maakte het pak met donuts open. Iedereen die ik kende reageerde zo. Het was natuurlijk ook niet helemaal normaal, tientallen donuts in je huis. 'Kies maar uit.' Ik hield het pak bij haar, zodat ze kon kiezen. 'Ik heb er een soort verslaving aan, net zoals mijn verslaving aan koffie en werken.'

Met twee vingers haalde ik er een knalroze donut uit en bekeek de gekleurde spikkeltjes die er op zaten gefascineerd. 'En toch zie je er ongelooflijk gezond en goed uit.' merkte ik op toen ik weer opkeek en de donut voor me hield. Mijn vingers plakten nu al, na pas een paar seconden en snel nam ik een hapje.

Ik haalde er zelf ook een donut uit en legde het pak donuts weer op het aanrecht. Ik haalde mijn schouders op en glimlachte. 'Of ik heb een snelle spijsvertering of al sporten loont. Ik moet altijd heel hard rennen als ik achter een misdadiger aanren.' Ik grinnikte om het grapje en nam een hap van de donut. Ze bleven heerlijk.

Ik likte mijn plakkende lippen af nadat ik nog wat hapjes had genomen en lachte om zijn grapje. 'Ze zijn lekker.' merkte ik op en hapte nog een stuk van de donut af. Ik bekeek de donut en wierp een zijdelingse blik op Ryan. Ik had niet gelogen toen ik had gezegd dat hij er goed uitzag. Hij was werkelijk een knappe man, maar misschien wat naïef.

Ik likte ook mijn eigen lippen af, omdat een van mijn klunzige dingen was dat ik eten niet normaal binnen kon krijgen. Het zat meestal overal en ik voorspelde dat dat nu ook het geval was. Ik knikte instemmend. 'Als je wilt, mag je wel een pak meenemen naar huis?' Ik nam nog een hap en genoot van de zoete smaak in mijn mond.

Inwendig moest ik lachen om de manier waarop hij at, maar mijn buitenkant was één en al lief geglimlach. Ik plukte gefocust een stukje donut van zijn shirt af dat afgebrokkeld was en gooide het in de prullenbak. 'Oh, nee, dan zou ik geen excuus meer hebben om hier te komen.' verklaarde ik glimlachend en at het laatste stuk donut op.

Ik glimlachte naar haar terug, maar kreeg weer rode wangen toen ik merkte dat ik weer heerlijk had zitten knoeien. Ik schudde mijn shirt uit en veegde langs mijn mondhoeken toen de donut op was. Ik leunde tegen het aanrecht en knikte instemmend. 'Nee, dat is dan weer waar,' lachte ik.

Nog na genietend likte ik mijn vingertoppen en lippen af. 'Alhoewel ik geloof dat met jou hopeloosheid met apparaten je mijn hulp nog vaak nodig zal hebben.' merkte ik serieus op en liep naar de wasbak om mijn handen grondig te ontdoen van het plakspul. 'ehm, heb je een theedoek ergens?' vroeg ik vervolgens en keek de keuken rond, op zoek naar iets om mijn handen aan af te drogen.

Opzij kijkend naar haar zag ik hoe ze haar vingertoppen en lippen aflikte. Ik keek snel weg en probeerde me ergens anders op te concentreren. 'Ja, waarschijnlijk wel,' glimlachte ik en draaide me daarna om, om ergens in de lades naar een theedoek te zoeken. 'O, hier heb ik er eentje,' zei ik, terwijl ik hem uit de lade haalde en hem aan haar gaf.

Dankbaar pakte ik de theedoek aan en droogde mijn handen grondig af. Ik was nogal van de hygiëne en netheid, als alles niet geordend was, dan werd ik zelf ook een chaos. Dus hield ik alles netjes, opgeruimd en schoon. Ik legde de theedoek op het aanrecht en keek Ryan aan. 'Ik geloof, dat ik maar weer moet gaan, of er moeten nog problemen met andere apparaten zijn?' Glimlachend flipte ik mijnn haar over mijn schouder.

Ik opende mijn mond, terwijl ik probeerde te bedenken of nog iets kapot was, maar alles werkte perfect. 'Nee, verder werkt alles prima,' zei ik met een glimlach, maar voelde me teleurgesteld dat ze wegging. Ik liep naar de gang en pakte haar jas, om hem uitnodigend uit te steken. 'Heel erg bedankt voor het helpen, Harper.'

Ik volgde hem naar de gang en schoot in mijn jas toen hij deze aan mij had gegeven. Ik deed langer over mijn knopen dan nodig was en glimlachte toen hij zijn dankbaarheid toonde. 'Geen dank, Ryan. Ik kom graag weer.' Ik pakte zijn hand. 'Als er weer iets kapot is, natuurlijk.' Ik schudde zijn hand, maar liet hem niet meteen los.

Ik leunde tegen de muur aan en keek hoe ze haar jas aandeed. Ik probeerde smoesjes te bedenken waardoor ik haar nog even hier kon houden, maar tevergeefs. Ik stak mijn hand uit en schudde die van haar, maar geen van ons beide leek elkaar los te willen laten. 'Als er iets kapot is, natuurlijk,' zei ik instemmend met een glimlach en kon mezelf er niet meer van weerhouden om zachtjes met mijn duim over haar hand te glijden.

Intens keek ik hem aan, om hem te peilen. Het was gelukt om hem tenminste deze dag van zijn zaak af te houden, maar ik was niet goed in dit soort dingen zoals mijn zus en moest nog maar zien of ik hem verder kon beïnvloeden. Zijn duim streek over mijn hand en abrupt trok ik mijn hand terug. Verward keek ik naar de grond en draaide toen naar de deur, wachtend tot hij hem voor me open zou doen.

Uit het niets trok ze haar hand weg en toen ze zich omdraaide, fronste ik verward. Kom op, Ryan, ze zit nog op high school, is niet in je geïnteresseerd en je moet je op andere dingen gaan focussen. Ik deed de deur voor haar open en glimlachte nog een keer. 'Het was leuk om je weer te zien, Harper.'