Huis van fam. Yorke

'De laptop is prima toch? Kunnen we lekker liggen.' zei ik grinnikend en legde mezelf op het bed neer. Ik wist dat ik dit alles zou gaan missen, maar als ik weg was zou ik pas echt realiseren dat ik niet zonder dit alles kon. In eerste instantie had ik al nooit verwacht dat ik überhaupt mensen zou hebben waar ik zo goed mee kon opschieten. Misschien was dit wel altijd de rede dat ik nooit echt vrienden maakte: ik moest toch altijd meteen weer weg, dus waarom zou ik me hechten aan mensen?

'Laptop, it is.' Ik pakte mijn laptop erbij en zetten die voor ons op het bed. Ik ging op mijn buik liggen en stopte het schijfje in de cd-speler van de laptop. Het duurde even voorik het ding opgestart had, hij was nogal oud en had zijn snelle jaren allang gehad. Ik moest maar eens een nieuwe kopen. Maar ik had nooit geld, omdat ik het meestal aan muziek besteedde. 'Je hebt Iron Man al wel eens gezien? '

Ik knikte. 'Al vier keer, maar ik kan er niet genoeg van krijgen.' zei ik lachend en ging naast hem op mijn buik liggen. Zo te zien was zijn laptop al wat ouder. Zijn snelheid had hij verloren en daarbij was hij ook wat dikker dan degene die ze tegenwoordig verkochten. Het was dat mijn stiefvader veel van computers afwist, anders had ik al deze onzin ook niet geweten. 'En jij?'

'2 keer, niet zo vaak, ik kijk liever spiderman. Of batman.' Ik tikte gefrustreerd tegen het scherm toen de laptop dreigde vast te lopen, maar het viel gelukkig mee. Uiteindelijk kwam het startmenu van de dvd in beeld en ik klikte snel de juist ondertiteling aan. 'So, here we go.' Ik drukte de start knop in en zong het deuntje van het Paramount Pictures intro mee.

Ik begon te lachen toen hij begon mee te neuriën met het begin deuntje. 'Wauw, een echte kenner.' lachte ik en stootte hem zachtjes aan. Ik hield op zijn tijd wel van films, maar zo vaak keek ik eigenlijk niet. Meestal bleef ik hangen in dezelfde films die ik steeds weer opnieuw keek. 'Spiderman is ook leuk, batman heb ik eerlijk gezegd nog niet gezien.'

'Die móet je kijken, batman. Geweldig, vind ik dan.' Ik steunde op mijn onder armen en keek naar het scherm. 'Je kunt geen vrienden met mij zijn en geen batman hebben gezien.' zei ik grinnikend en keek even naar haar. Even was ik stil en overdacht of ik haar zou zeggen wat ik dacht. 'Ik ben blij dat je hierheen gekomen bent.' gaf ik uiteindelijk toch toe. Dat betekende veel voor me, dat ze als eerste niet boos op me was om mijn vage gedrag, hoopte ik dan. En ik hoopte stiekem, maar vurig, dat dit ook een teken was dat zij de hoop niet op had gegeven.

Ik begon te lachen. 'Dan moet ik batman maar heel snel gaan kijken.' zei ik lachend en knikte. 'Ik ben ook blij dat ik hierheen ben gekomen.' gaf ik oprecht toe en glimlachte. Ik had nergens anders waar ik naartoe had kunnen gaan... ja misschien naar Ariel, maar dat zou raar zijn. Daarbij was hij de enige die ik echt zou willen zien voordat ik zou gaan. Eigenlijk had ik niet eens nagedacht of ik wel moest komen, ik was gewoon naar zijn huis toegelopen en voordat ik het wist stond ik er.

Glimlachend keek ik naar Meg en had moeite om mijn blik weer op de film te richten. Vooral in het begin had ik het zo zonde gevonden dat ze zoveel zwart droog. Het maakte haar zo somber, maar je kon wel zeggen dat ze was opgefleurd. Niet haar uiterlijk, maar dat paste bij haar, haar innerlijk leek een stuk kleurrijker. Alhoewel ik niet geloofde dat, dat er nooit geweest was, ze stopte het volgens mij gewoon te snel weg. Het was niet makkelijk mijn aandacht op de film te houden, ik wilde alleen Meg horen praten en haar zien lachen en zoveel mogelijk tijd met haar spenderen.

'Dit is zo geweldig hè! Hoe die dan dat pak in elkaar zet. Man, zouden er mensen zijn die dit zouden kunnen? Vast wel.' Ik lachte om het idee en keek hem aan. 'Heb je trouwens wel eens die foto gezien? Van ons... op de brug?' vroeg ik me nieuwsgierig af en reikte naar mijn tas die op de grond lag. Volgens mij had ik hem in mijn portemonnee gestopt, en anders lag ie vast wel in mijn tas. Ik weet niet wat het was, maar die foto had iets speciaals en dat koesterde ik graag.

'Vast wel. Er zijn echt van de geniale mensen, die moeten dat wel kunnen. Ik bedoel, deze laptop is ook door mensen gemaakt en dat doe je ook niet zomaar.' meende ik. Ik schudde mijn hoofd bij haar vraag. 'Nee, ik ben er vergeten naar te vragen.' Natuurlijk was ik dat niet vergeten, ik durfde het slechts niet. 'Was het wat?' vroeg ik haar en keek toe hoe ze in haar tas er naar zocht.

Ik pakte mijn portemonnee vast en klikte deze open. Hij was gemaakt van een fluweel, zwarte stof en had gouden accenten. Toen ik hem in de winkel zag, was ik spontaan verliefd. 'Natuurlijk was het wat. Wij staan erop.' zei ik lachend en pakte de foto uit het vakje. Hij was vat verkleind, zodat hij er makkelijker in zou passen, maar nog steeds waren onze gezichten duidelijk te zien.

Ik probeerde de foto al te bekijken toen ze hem uit haar portomonnee viste, maar kon hem pas goed bekijken toen ik hem van haar over pakte. Het was een leuke foto, echt een leuke foto. Zelfs ik stond er nog wel fatsoenlijk op, hoewel ik nog steeds niet de camera in keek. Ik glimlachte en gaf het fotootje terug aan haar. 'Daarom is ie perfect, omdat wij er op staan.' zei ik grinnikend.

'Daarom is hij perfect.' beaamde ik zijn woorden en stopte hem weer terug in mijn portemonnee. Mijn tas zette ik weer op de grond neer en ik probeerde mijn aandacht weer te zetten op de film, al was dat wel verdomde lastig. Na een aantal minuten lukte het dan ook niet meer en ik keek hem aan. Diep zuchtte ik uit en liet mijn hoofd tegen zijn schouder rusten. Ik mocht niets doen en ik kon niets doen, ondanks dat ik het dolgraag zou willen. Ik wilde niet weer zo'n situatie als bij de brug.

Ik hield me stil toen ze haar hoofd tegen mijn schouder legde. Ik wilde niet dat ze haar hoofd er af zou halen, maar ik wilde haar ook niet aanmoedigen meer te doen. Dat kon niet, dat had ik mezelf al zo vaak verteld. Omdat ik de film al had gezien, vond ik het niet storend het verhaal maar half te volgen. Dus wierp ik af en toe een blik op Meg en hoopte dat ze het niet zou merken.

Een subtiele glimlach sierde mijn lippen toen ik doorkreeg dat hij af en toe naar me keek. Ik haalde mijn hoofd weer van zijn schouder af en keek hem aan. 'Was ik interessanter dan de film?' merkte ik lachend op en gaf hem een zachte por in zijn zij. Ik vond het leuk, ook al wist ik niet wat ik ervan moest denken. Ik wist niet wat hij van me vond, ik wist niet wat ik moest denken van... ons. Hoewel dat laatste toch binnenkort uit elkaar zou vallen als ik weg zou moeten.

Ik hield mijn hoofd schuin en keek haar met een aarzelende blik aan. 'Sorry, nee, het is vast omdat ik de film al vaker heb gezien.' Het was een slap excuus, misschien zelfs onaardig. Maar wat moest ik dan zeggen? God, ik kon echt niet goed de schijn op houden dat ik haar niet leuk vond. Ik beet op mijn lip en sloeg uiteindelijk mijn arm om haar schouders heen met een glimlach.

'Ja ja,' grinnikte ik en keek naar de film. Hij was in ieder geval niet echt goed om zijn emoties te verbergen. Zijn rode wangen zeiden me genoeg. Toen hij zijn arm om mijn schouders sloeg, verbaasde dat me enigszins. Ik had niet verwacht dat hij dat zou doen, maar ik moest zeggen dat het voor een aangenaam gevoel zorgen. Ik leunde iets meer tegen hem aan en liet mijn hoofd weer tegen zijn schouder aan rusten.

Met mijn arm om haar heen keek ik de film verder, maar ik was volledig afgeleid door Meg's warme lichaam. Ze was ongelooflijk aanwezig, haar geur, haar warmte, haar zachtheid. Ik gaf haar zachtjes een kneepje in haar schouder, maar keek niet naar haar. Ik wist niet wat ik dan zou doen, gaan huilen omdat ze weg zou gaan, gaan lachen omdat dit geweldig was of gaan schreeuwen van woede omdat dit onmogelijk was.

Bij het kneepje in mijn schouder glimlachte ik naar hem en keek ik op. Ik wilde duidelijkheid, maar ik wilde het hem niet vragen. Het zou hoogstwaarschijnlijk dit moment verpesten, misschien wel het laatste moment dat we zo naast elkaar konden zitten en dat wilde ik niet. 'Wauw, ik ga je echt missen.' zei ik uiteindelijk maar en keek hem aan.

Ik vond het van mezelf niet eerlijk dat ik haar zo veel onduidelijkheid gaf. Maar ik wist al langer dat ik mezelf niet zo goed in de hand had als ik Meg in de buurt was. Ik was onhandiger, klungeliger en erg ongemakkelijk in haar buurt. Ik wist niet of dat goed of slecht was, maar ze had in ieder geval een bepaalde werking op me. 'Ik jou ook.' zei ik zachtjes en richtte mijn blik weer op het scherm.

'Mooi.' grijnsde ik en keek hem aan. Ik kende weinig mensen die me zouden missen. Het klonk misschien raar, maar naast mijn moeder en hem kon ik niet veel mensen bedenken die me op dit moment zouden missen. Ja, mijn huidige stiefouders en stiefbroertje zouden me gaan missen en misschien Ariel ook, maar daar hield het dan ook op. 'Het klinkt misschien raar, maar ik ben blij dat je me gaat missen. Dat betekend dat je een van de weinige mensen bent die werkelijk om me geeft..'

'Je kunt beter een paar mensen hebben die ontzettend veel om je geven, dan een hoop die je naar 2 weken al weer vergeten zijn. En ik geef meer om je dan al die mensen ooit zouden kunnen.' Ik was rood, dat wist ik al, maar ik schaamde me er niet voor dat me zo voelde. Ik was gewoon verlegen als het om dit soort dingen ging. Vluchtig wierp ik een blik op Meg en wendde me als reflex weer af.

'Dat is zo lief..' zei ik ietwat sprakeloos na zijn woorden en giechelde zacht toen zijn wangen rood waren aangelopen. Zijn blik wendde hij snel weer af, maar ik draaide zijn gezicht weer terug om naar mij. 'Schaam je je nou voor je gevoelens?' vroeg ik me hardop af en glimlachte. Ik nam zijn rode wangen tussen mijn handen, drukte een kusje op zijn voorhoofd en glimlachte naar hem.

'Nee.' Ze begreep het vast verkeerd. 'Nee, helemaal niet, dat is wel het laatste waar ik me voor zou schamen.' stelde ik vast. Mijn wangen gloeiden al, met haar handen daar nog op stonden ze werkelijk in vuur en vlam. Haar lippen raakten mijn voorhoofd en ik weet niet of ik toen dacht 'fuck it' of dat ik gewoon niets meer kon denken, ik deed in ieder geval gewoon. Ik kuste haar.

Het laatste wat ik op dit moment verwachtte, gebeurde toch echt. Zijn bitterzoete lippen raakte die van mij zachtjes. Het was subtiel, maar paste perfect in het moment. Mijn handen gleden langzaam van zijn wangen af, eentje bleef hangen op zijn borstkas, terwijl de andere zich een weg zocht naar zijn middel. Ondanks dat het als een schok kwam, leefde ik helemaal op in het moment. Met mijn ogen gesloten, gleden mijn lippen zachtjes langs die van hem. Wauw.