Huis van fam. Yorke

Eli keek niet begrijpend naar het meisje dat op Meg leek, maar het absoluut niet kon zijn, want Meg zat aan de andere kant van het land. En hij miste haar zo vreselijk. 'Hi.' De begroeting verliet zijn mond onzeker. Hij voelde haar armen om hem heen en bevatte toen pas dat ze hier echt was. 'Kun je me knijpen? Of slaan? Of iets heel Megs achtig zeggen zodat ik zeker weet dat je echt hier bent?' Hij had Meg bij haar schouders vast gepakt en keek haar nu aan met een lach om zijn lippen.

Meg drukte haar lippen op die van hem en keek hem lachend aan. 'Nu overtuigt?' Deze situatie was inderdaad onwerkelijk en als ze niet beter had geweten was het net een droom. Maar gelukkig was het dat niet, het was echt. 'Het is hier echt ijskoud buiten, dus als je het niet erg vind dan gaan we even naar binnen en dan leg ik je alles uit, goed?'

Haar lippen waren warm op de zijnen. Eli voelde zijn hele lichaam warmer worden, verslappen. God het was niet gezond wat voor een effect ze op hem had. Hij pakte haar op in zijn armen en draaide haar lachend in het rond, maar zette haar weer op de grond toen ze zei dat ze het koud had. 'Natuurlijk, is prima, lust je wat te drinken? Thee ofzo?' Hij hield de deur voor haar open en wachtte geduldig tot ze naar binnen ging.

'Thee is prima.' zei ze met een glimlach en liep naar binnen toe. Oh ze had dit huis zo gemist. De typische geur die hier hing en de prachtige kunstwerken van zijn moeder. 'Weetje hoe vreselijk het is om tien uur lang in een trein te zitten?' vroeg ze lachend en sloeg haar armen van achteren om hem heen. 'En dan mis je ook nog je overstap, dus moet je een uur wachten. Echt het was geweldig, maar de reden om terug te komen was het meer dan waard.'

Eli draaide zich om, om haar een kus op haar voorhoofd te geven en te lachen. Het was gewoon niet te geloven dat ze hier stond. Hij bevrijdde zichzelf uit haar armen om naar de keuken te lopen en de water koker aan te zetten. Terwijl hij wachtte tot het water klaar was, keek hij naar Meg en wreef ongelovig door zijn haar, dat hij overigens onder dwang af had laten knippen.

Meg begon te lachen. 'Maar, om het nieuws nog wat beter te maken - ik mag hier blijven. Ik hoef niet meer terug naar dat gat aan de andere kant van het land en ik kan hier voor altijd bij jou blijven.' lachte ze en pakte de kop warme thee aan. 'Dankjewel.' Ze kon niet uitdrukken hoe blij ze was en nog steeds was het raar om hier te staan, bij hem.

Eli gaf haar de mok thee en hield er zelf eentje in zijn handen. 'Je blijft?' vroeg hij ongeloofwaardig. 'Je maakt een grapje, toch? Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?' Hij was gaan zitten in de bank en keek naar haar. Wat was er ineens verandert dat ze nu weer hier kon blijven en hoe zou hij daar mee omgaan. Natuurlijk, het was vreselijk dat ze weg was gegaan, maar ze was daar veiliger dan hier. Dit was tevens het gebied van Eli het monster en daar leek niemand veilig te zijn.

Meg glimlachte naar hem. 'Ik heb heel overtuigd zitten huilen in de rechtzaal, dat ik het echt beter had bij mijn vorige pleegouders. Dat ik een nieuw en goed leven daar had opgebouwd, waardoor ik op het rechte pad zou blijven.' verklaarde ze en drukte een kus op zijn wang. 'Ik kan zelf ook nog niet geloven dat ik hier zit...' Ze keek hem aan en dronk een slok van haar thee. 'En, zijn er hier nog interessante dingen gebeurd toen ik weg was?'

'Oh, ik heb medelijden met de rechter. Zo'n schattig gezichtje in tranen heeft hij vast niet kunnen verdragen!' Hij wreef met zijn duim over haar wang en glimlachte, ondanks de gedachte aan het gevaar waar Meg zich nu in verkeerde. 'Niet echt. Gewoon vakantie, zoals alle vakanties. Wat leuke dingen met Ariel gedaan, wat muziek gemaakt, that's it.' Hij gaf niet graag toe dat hij veelal lui op de bank had gelegen. Dat hij een complete mislukking was, vertelde hij haar later wel.

'Dat kon hij inderdaad niet verdragen nee.' Ze zette een paar grote ogen op en begon te lachen. 'Ook gezellig toch? En muziek gemaakt? Je weet dat ik dol ben op muziek, laat eens wat horen!' vroeg ze enthousiast en legde haar hoofd op zijn schouder. Ze had hem gemist en ze wilde alle momenten met hem koesteren.

'Erg gezellig.' Eli glimlachte en legde zijn kin op haar hoofd. 'Hmm, wat wil je horen? Ik moet bekennen dat ik de laatste tijd weinig inspiratie en creativiteit in me heb.' Met zijn hand streek hij langs haar arm en pakte haar kleine handje vast. 'Meg, ga je nu ook hier verder met school?' vroeg hij haar nieuwsgierig naar haar antwoord.

'Je weet dat het mijniet uitmaakt, gewoon iets moois.' glimlachte ze en streek wat haren uit zijn gezicht. 'Je haar is wel kort hoor.' grinnikte ze en knikte. 'Gewoon weer lekker verder op Mystic Falls High School. De veiligste school in heel Amerika.' voegde ze er licht sarcastisch aantoe. Mystic Falls is een uitzonderig wat betreft steden.

'Alright, ik pak even mijn gitaar erbij.' Eli kwam moeizaam overeind en grinnikte. 'De schuld ligt bij mijn moeder, ze kon mijn lange haar niet meer aanzien dus heeft het zelf maar geknipt omdat ik weigerde te betalen voor een kapper.' Hij liep zijn kamer in en kwam terug met zijn akoestische gitaar, om vervolgens tegenover Meg op de salontafel te gaan zitten. Zijn knieeën raakten de hare en Eli glimlachte naar haar. 'En heerlijk dichtbij.' Hij sloeg een akkoord aan en begon 'The Cave' van Mumford&Sons te spelen.

Meg begon te lachen. 'Dit staat je ook goed hoor, alles staat je goed.' Ze glimlachte naar hem en keek naar hun knieën die elkaar raakte. 'Inderdaad dichtbij,' beaamde ze en keek naar hem toen hij begon te spelen. Als ze zelf naar muziek luisterde was het wat anders, maar dat maakte haar niets uit. Alles wat hij speelde vond ze heerlijk klinken. 'Wat ben je toch goed,' zei ze met een glimlach.

Eli maakte een onverschillig geluid. 'Dat valt wel mee. Ik ben nog geen bekende artiest, dus zo goed zal ik wel niet zijn.' Hij legde zijn gitaar aan de kant en steunde met zijn armen op Meg's knieeën terwijl hij haar aankeek. 'Ik kan het nog niet geloven. Meg die gewoon tegenover mijn neus zit.' Hij kwam wat omhoog en drukte zijn lippen op die van haar. 'Het is niet gezond hoe goed dit voelt.' lachte hij.

'Je bent wel goed, je bent alleen nog niet ontdekt.' verbeterde ze hem en begon te lachen. 'Geloof me, het is voor mij ook nog steeds raar.' Ze kuste hem zachtjes en legde haar handen op die van hem. 'Niets voelt zo goed als dit moment.' beaamde ze en kuste hem nogmaals. Ze had mensen gemist, maar ze had niemand zo erg gemist als hem.

'En ik ga waarschijnlijk ook nooit ontdekt worden ook.' Eli had het eigenlijk al achter zich gelaten, hij was het beu zoveel moeite te doen voor niets, dus deed hij het gewoon helemaal niet meer. Haar kus luchtte zijn gedachten en Eli glimlachte breed terwijl hij haar aandachtig aankeek. 'Weetje, mijn moeder had gevraagd of ze een portret van je mocht maken. Je had zo'n sprankelende blik, zei ze.' Eli grinnikte. 'Maar ik zei dat het een belachelijk idee was.'

______
Meg heeft Eli's ouders voor het gemak maar gewoon een keertje gezien :'D?

Meg fronste haar wenkbrauwen. 'Natuurlijk wel. Je moet de hoop nooit opgeven. Hadden we twee weken geleden gedacht dat ik hier zou zitten? Nee, en ik zit er toch. Alles kan.' verzekerde ze hem en kuste hem nogmaals. Bij de vraag of zijn moeder een portret van haar mocht maken moest ze lachen. 'Tuurlijk mag ze een portret van me maken, leuk toch. Hang ik misschien dadelijk wel in iemands woonkamer.' grinnikte ze.

'Echt waar, je wilt geen model spelen voor mijn moeder. Ze heeft nogal eens de neiging om 'thee te gaan zetten'. Een uur lang wacht je en dan komt ze pas terug en blijkt dat ze ineens inspiratie had gekregen van haar theezakje en ondertussen een heel ander kunstwerk heeft gemaakt.' Eli rolde met zijn ogen, maar lachte desondanks. Hij hield echt van zijn ouders, maar ze waren soms zo chaotisch. Eli merkte steeds meer dat hij het ook over genomen had, hij was niet altijd even geordend.

Meg moest lachen om zijn voorbeeld. 'Je moeder is echt ontzettend aardig Eli, je hebt niets te klagen.' zei ze met een glimlach en streek wat haren uit haar gezicht. 'En kunstwerken van theezakjes kunnen ook heel mooi zijn, vind je niet?' grapte ze en ging op zijn schoot zitten. 'Ah, ik heb dit zo gemist - je wilt t niet weten.' zei ze, terwijl ze haar hoofd op zijn schouder legde en uit zuchtte.

'Jij ook niet, want je hebt een hele aardige pleegmoeder.' Eli glimlachte terug en streek met zijn wijsvinger over haar rug. 'Dat kán, maar ik geloof niet dat 'mooi' het woord is dat in je opkomt als je het genoemde kunstwerk ziet. Het is eerder interessant te noemen.' Eli trok zijn wenkbrauwen op. Nee, dat werk was niet erg mooi geworden, zo goed kon hij het zich nog wel herinneren. 'Ik ook, Meg, ik ook.' verzuchtte Eli.

Meg begon te lachen. 'Nee, ik heb inderdaad ook niets te klagen nee. Hier tenminste niet, in dat boerendorp daar - man wat was dat verschrikkelijk. Stel je voor dat er een vrouw om half zes 's ochtends binnenkomt en zegt "Me-ehg, kom je de koein melken, we sijn al een half uur te laath!"' ze probeerde het boerse accent van de vrouw na te doen en begon te lachen. 'Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat het vreselijk is.'

'Goh, Meg, dat dialect pas perfect bij je!' Eli moest lachen om haar woorden en prikte in haar zij, drukte een kus op haar wang en keek haar als een blij klein jongetje aan. 'En daarom zorgen we dat het hier veel en veel leuker gaat worden, dan ben je dat boerendorp zo weer vergeten!' Hij streek met een vinger langs haar wang. 'Lust je misschien nog wat te drinken trouwens? Of wat eten?'

'Ik weet het, ik zal voortaan altijd zo praten als ik hier ben, goed?' lachte ze en gaf hem een klein duwtje. 'Dat lijkt me inderdaad een goed idee, ik wil niet meer herinnerd worden aan dat boerengat.' Ze glimlachte naar hem en drukte een kus op zijn lippen. 'Ik lust wel iets te drinken, nu je het toch vraagt.'