Huis van fam. Yorke

Ik haalde mijn schouders op en deed alsof ik aandachtig de verpakking van de spaghetti bekeek. Ik vergat altijd de kooktijd, maar ach het stond er toch op, dus waarom moeite doen om die te onthouden. 'Goh, wat makkelijk!' zei ik opgewekt en begon maar alvast met het eten om iets te doen te hebben.

Ik schudde zuchtend mijn hoofd. 'Eli, kom op..' Zei ik ietwat treurig en ging naast hem staan. 'Je gaat me na deze week waarschijnlijk toch niet meer zien, dus je kan net zo goed zeggen waar je mee zit, niet waar?' Ik legde mijn hand op die van hem en gaf er een klein kneepje in. 'En ik zie in dat het tussen ons toch niets wordt, hoe graag ik het misschien ook zou willen, dus wees niet bang - ik zal je niet onverwachts zoenen of wat dan ook.'

Ik stopte met mijn handelingen en keek schuld bewust naar Meg. 'Nee, Meg, ik kan het niet zeggen. Niemand weet het, niemand mag het weten.' Wanhopend staarde ik naar onze handen. Weer dat fijne gevoel en de neiging om haar in mijn armen te nemen en vooral niet los te laten. Maar ik moest mezelf inhouden, het was te gevaarlijk voor Meg. Ik kon haar zomaar pijn doen als ze het verkeerde zei of deed.

Ietwat teleurgesteld keek ik hem aan. 'Goed, best.' Zei ik en haalde mijn hand van die van hem af. 'Ik hoor wel als het eten klaar is.' Zei ik uiteindelijk maar en ging op de bank zitten. Ik hoopte hevig dat dit niet zo zou eindigen als op de brug, al had ik het idee dat dat zomaar zou kunnen gebeuren. Waarom had ik mezelf niet gewoon in kunnen houden en kunnen praten over weet ik veel wat, huisdieren ofzoiets?

Ik keek Meg treurig na en ging maar verder met het eten. Met mijn verstand op nul zorgde ik dat alles stond te pruttelen en dekte de tafel voor ons tweeën. Ik wilde die afstand tussen ons helemaal niet, ik vond het vreselijk. Ik werd echt gek van die strijd de hele tijd. Ik keek naar Meg op de bank en wreef over mijn hoofd. 'Meg, het eten is zo wel klaar. Het hoeft niet zo lang op te staan.' zei ik maar en roerde in de pan.

Ik was een tijdje in mijn gedachten verzonken geweest, maar werd eruit getrokken toen Eli zei dat het eten klaar was. 'Oké,' mompelde ik en stond op. De tafel was al gedekt en ik moest toegeven dat het eten heerlijk rook. 'Het ruikt lekker.' zei ik zacht en glimlachte. Ik keek naar de twee lege glazen op de tafel en pakte deze op. 'Wat wil jij drinken?'

'Ehu, het is ook wel lekker.' zei ik met een glimlach en zette de pan waarin alles door elkaar was geroerd al op tafel. 'Gewoon water alsjeblieft.' Ik waste mijn handen nog even en zocht naar een opscheplepel. 'Lust je er wat extra kaas bij?' Ik was al bezig nog wat bij te raspen. Ik hield wel van kaas, vooral van die leuke kaas die slierten trok als je het op probeerde te scheppen.

Ik schonk voor ons beide wat water in en zette de glazen weer op tafel neer. Zelf nam ik ook plaats en knikte. 'Kaas klinkt goed.' Ik kon de glimlach op mijn gezicht niet onderdrukken en keek op naar hem. Ik kon me echt niet bedenken wat het probleem was. Zijn geheim, wat niemand anders wist en hij ook niet kon vertellen. Ach - het was vast iets waar hij zich voor schaamde, niet dat het mij uitmaakte; ik had zojuist ook mijn hele levensverhaal op tafel gegooid, maar goed. Ik wilde hem tot niets dwingen, dus hield ik mijn mond.

'Mooi.' mompelde ik en zette het bakje met kaas op tafel. 'Zo, heb je veel honger?' vroeg ik en begon enthousiast met opscheppen op haar bord. 'We kunnen geloof ik heel de pan opeten, mam en pap pakken wel wat kant-en-klaar's, dus we kunnen nog even door.' Ik had ruim veel eten gemaakt, ik at zelf altijd veel en verwachtte eigenlijk dat anderen ook zoveel aten, maar dat was natuurlijk nooit zo.

Na twee scheppen begon ik te lachen. 'Zo is het wel goed hoor,' grinnikte ik en draaide wat spaghetti rond mijn lepel. Ik faalde er echter ontzettend hard in. Ja ik hield van buitenlands eten, maar nee - het fatsoenlijk naar binnen krijgen kon ik echter niet. Ik begon te lachen en keek hem aan. 'Sorry, ik kan echt niet op z'n Italiaans m'n eten om een vork wikkelen.' Ik probeerde het nogmaals, maar keek treurig toe hoe het er weer net zo makkelijk afgleed.

'Sorry.' verontschuldigde ik me en schepte maar voor mezelf op. Het was een hele berg, maar ik had altijd een hoop honger. Ik ging zitten en moest lachen om haar eetkunsten. 'Kijk, dat doe je gewoon zo Meggie.' Grijnzend krulde ik de spaghetti en wilde een hap nemen, maar de kaas slierten zaten in de pad. Uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar de hap in mijn mond te stoppen.

Ik begon te lachen. 'Ja, je bent echt een geweldig voorbeeld, Eli.' Zei ik lachend, en sneed mijn spaghetti maar gewoon, om het vervolgens op mijn lepel te schuiven en fatsoenlijk op te eten. 'Het is echt lekker.' Ik nam nog een hap en grinnikte. 'Eli heeft kookkunsten,' Zei ik complimenterend en strooide nog wat kaas over de spaghetti heen.

'Hee, ik moest wel leren koken, aangezien mijn ouders vergeten dat ze een zoon beneden hebben zitten wanneer ze met hun werken bezig zijn.' zei ik lachend en at, nu beter dan eerder, verder mijn spaghetti op. 'Spaghetti is ook wel mijn specialiteit hoor, je ziet mij geen perfecte stamppotten maken ofzo.' Dat at ik ook niet erg graag, dus maakte ik het nooit.

'Spaghetti is ook veel lekkerder dan stamppot.' Zei ik met een lach en at het laatste beetje op dat op mijn bord lag. Het was niet zo raar dat ik eerder klaar was dan Eli, want hij had minstens het dubbele op zijn bord liggen dan dat ik in eerste instantie had. Deels uit beleefdheid, maar ook omdat ik ergens nog wel trek had, schepte ik nog een beetje op en at weer verder. 'Je bent hier toch om je biologische ouders te zoeken?' Vroeg ik nieuwsgierig en keek hem aan.

Tevreden keek ik toe toen ze nog meer opschepte. Dat was altijd een goed teken, dan vonden mensen het lekker. Ik knikte als antwoord op haar vraag. 'Niet alleen daarom, maar dat is een van de redenen.' vertelde ik haar en at weer verder. 'Mijn geboorte certificaat mocht ik nooit inzien, vanwege privacy regels, maar ik heb kunnen achterhalen dat er een man uit Mystic Falls eens het dossier opgevraagd had, maar ook werd geweigerd.' Ik had veel hoop dat, die man best wel eens familie kon zijn, in het beste geval mijn vader.

Ik knikte geïnteresseerd. 'Wauw, hoe ben je daar in vredesnaam achter gekomen?' vroeg ik nieuwsgierig en sneed mijn spaghetti weer in stukjes. 'Als ik mocht blijven had ik je graag geholpen.' Ik meende het echt, ik had hem dolgraag willen helpen met zijn zoektocht naar zijn familie. Ik nam nog een hap van de spaghetti en vervolgens een slok water.

Ik had mijn bord ondertussen leeg gegeten en schraapte de restjes van mijn bord af. 'Nou, kijk, ik heb ongeveer de vrouw achter de balie weggestuurd om wat na te vragen en toen heb ik stiekem de registers doorzocht.' vertelde ik lichtelijk beschaamd. Ik had het niet echt op eht overtreden van regels, maar ik was nogal wanhopig geweest. 'En toen werd ik gesnapt.' voegde ik nog toe terwijl ik grinnikend naar mijn bord keek. 'Maar was zo weer weggevlucht met mijn onhandig lange benen.'

Lachend keek ik hem aan. 'Eli has gone bad.' grinnikte ik en schraapte eveneens mijn bord leeg. Ik schoof de stoel naar achteren toe en pakte mijn bord, bestek en beker op. Deze zette ik weer neer naast de gootsteen en liep richting Eli. 'Bent u klaar meneer?' vroeg ik plechtig en glimlachte naar hem. 'Nooit verwacht dat jij ooit zou inbreken in het gemeentehuis.'

Ik at nog snel de laatste restjes op en zette toen ook mijn bestek op het aanrecht. De pan zette ik maar terug op het fornuis. Er zat nog wat in voor als mijn ouders honger kregen. 'Ik ben helemaal klaar.' Glimlachend stopte ik mijn handen in mijn zakken. 'Ik zit vol verrassingen, Meg, wacht maar af.' zei ik grinnikend. 'Dus, wat wil je doen?' vroeg ik na een korte stilte. Misschien wilde ze al wel weer naar huis, dan zou ik haar wel brengen.

Ik haalde mijn schouders op. 'Heb je nog leuke films liggen?' vroeg ik me nieuwsgierig af en liep wat door de huiskamer heen. Het was hier net een speelparadijs met al die foto's en artistieke creaties. 'We kunnen ook even naar buitengaan, het maakt mij niet zoveel uit eigenlijk.' Ik liet de keuze aan hem over, ik wilde in ieder geval iets leuks doen.

'In mijn kamer ligt wel wat. Maar ik heb vooral superhelden films. Met veel actie en rare pakjes.' Ik leidde haar mee naar mijn kamer, die naast de keuken lag. Mijn kamer was nogal simpel, gewoon een bed, bureau en kast. Maar ik had één vrije muur waar ik mijn 3 gitaren had hangen en de versterker had staan. En onder mijn bed, in het frame, zat een plank waar ik boeken en dvd's op bewaarde. 'Dit zijn ze.' Ik wees naar een bescheiden rijtje dvd's.

Zijn kamer was tien keer netter dan de mijne, waardoor ik begon te lachen. 'Wauw, dat is opgeruimd.' zei ik grijnzend en ging op zijn bed zitten. 'Oeh, heb je Iron Man?' vroeg ik nieuwsgierig en nam aan dat ik wel mocht gaan liggen, dus deed ik dat. 'Wauw, die gitaren.' Enthousiast stond ik weer op en liep ik er naartoe.

'Ja! Natuurlijk, dat is één van de beste superhero movies, ever!' Enthousiast ging ik naast mijn bed zitten en zocht Iron Men er tussen uit. Ik keek op toen ze naar mijn gitaren liep. Ik glimlachte trots en kwam overeind. 'Die linkse, die heb ik al sinds mijn eerste gitaar les.' Ik wees naar een donkerblauwe elektrische gitaar die al de nodige beschadigingen had. Maar dat gaf het wat extra's vond ik. 'Die akoestische heb ik ergens in een tweedehands winkel gekocht en dit is mijn nieuwste aanwinst.' Ik streek over de hals van mijn trots, de fender telecaster.

Met mijn vinger streek ik over de gitaar. 'Ze zijn echt prachtig.' Ik draaide me weer om en ging naast hem op het bed zitten. 'Nou Iron Man dan maar.' zei ik glimlachend en liet me achterover vallen. Zijn plafond had een standaard witte kleur, dus erg veel interessants was er niet te zien.

Ik keek toe hoe Meg naast me kwam zitten en glimlachte. 'Ja, Iron Man, oke.' Ik ging rechtop zitten. 'Ehm, wil je hem hier kijken of in de kamer? Als we hem hier kijken moet het wel op de laptop.' vertelde ik haar en wachtte op haar antwoord. Ondertussen probeerde ik niet te veel naar haar te kijken. Ik wilde helemaal niet dat ze weg zou gaan.