Huis van fam. Yorke

Mijn handen schoten om haar middel heen en voorzichtig met alle zachtheid die ik in me had hield ik haar vast. Mijn hersenen stonden op nul, maar mijn hart ging tekeer. Met toegeknepen ogen liet ik mijn lippen de haren raken. Ik had ze al eens eerder gevoeld, maar dat was gehaast en aarzelend, dit was zoveel meer en beter. Ik kon niet geloven dat het echt gebeurde. Dat ik dit echt had gedaan, uit eigen beweging. Dankje, Ariel, voor het geweldige advies.

Ik zette mezelf in een wat handigere positie en streek met mijn hand zachtjes over zijn borstkas heen naar beneden. Het gevoel wat zich in mijn maag uitspreidde naar de rest van mijn lichaam was onbeschrijfbaar. Ik was meerdere malen verliefd geweest, maar dit... dit had ik nog nooit gevoeld. Mijn ene hand verplaatste zich en streek zachtjes door zijn zijde zachte haren heen, terwijl mijn lippen nog steeds liefdevol die van hem raakte.

Geheel buiten adem keek ik haar aan en glimlachte breeduit. Dit moment was perfect, geweldig en zou wat mij betreft eeuwig mogen duren. Ik legde mijn hand op haar wang en raakte nog eens kort haar lippen, maar liet ze toen onberoerd en keek haar slechts aan. 'Misschien is het wel veels te vroeg en overhaast, maar Meg je bent hét meisje en dit is ongelooflijk fout van me, maar ik kan er echt neit tegen om net te doen alsof ik niets om je geef.'

'Wauw...' Was het enige wat ik op dit moment kon zeggen. Ik was verbouwereerd, maar tegelijkertijd ook blij. Op de achtergrond speelde zich het brute geweld van Iron Man af, maar daar besteedde ik geen aandacht aan. Toen hij begon te praten, werd ik nog sprakelozer. 'Wauw,' zei ik nog een keertje, maar lachte daarna. Ik zette mijn lippen nog één keer op die van hem en liet hem daarna los. Mijn leven kon niet meer stuk op dit moment. Ik had alles wat ik wilde, alleen was het erg jammer dat ik ook weer weg moest. Ik was in ieder geval blij dat ik wist dat hij hetzelfde voelde als mij.

Verlegen lachte ik toen ze zo sprakeloos leek. Ik wreef over mijn voorhoofd en lachte nog eens. Dat ik het zo lang nog had vol kunnen houden verbaasde me heel erg. 'Ik wil niet dat je weggaat en denkt dat ik niet genoeg om je gaf. Of niet even veel.' En stiekem dacht ik dat ik mijn afwijking beter van haar kon verbergen wanneer ze me niet dagelijks zag. Dat was nogal egoïstisch te noemen.

'Nu wil ik al helemaal niet meer gaan.' mompelde ik ietwat treurig en keek hem recht in zijn ogen aan. Ik sloeg mijn armen om hem heen en drukte een kus op zijn wang. 'Ik weet dat je veel om me geeft, dat kan ik zien als je heel stiekem onder de film naar me kijkt.' giechelde ik, liet hem los en streek even door zijn haren heen. 'Nou, dan moeten we er maar alles aan doen om te zorgen dat ik mag blijven, niet waar?'

'Er kan niet veel tegen gedaann worden, denk ik.' Misschien had ik wat eerder toe kunnen geven aan wat ik voelde, dan hadden we tenminste nog wat meer tijd gehad. Maar toch geloofde ik dat dit voor het beste was, alhoewel ik beter helemaal niets had kunnen zeggen. 'Sorry, ik kan het niet laten.' Een jongensachtige grijns verscheen op mijn gezicht en ik pakte haar hand vast. 'Ja, inderdaad, alles.' herhaalde ik en glimlachte kort. En ondertussen zou ik er alles aandoen om niet een eikel te zijn tegen haar rond de volle maan.

'Het komt wel goed.' zei ik zachtjes en glimlachte, om vervolgens mijn hoofd tegen zijn schouder aan te leggen. Ik voelde me echt ongelofelijk klein naast hem, maar tegelijkertijd gaf dat me ook veiligheid. Ik voelde me echt veilig in zijn armen en die veiligheid zou ik na volgende week al moeten missen.

'We moeten maar hopen.' Ik wilde haar in mijn armen sluiten toen ik hoorde dat de aftiteling al begon. Ik keek op en klikte de film weg en drukte op het knopje om de dvd er uit te halen. Het duurde even voor het ding reageerde, maar stopte daarna het cd-rommetje terug in het doosje. 'Dus.' Ik keek om naar Meg en glimlachte vrolijk. 'Nog verzoekjes?'

Ik dacht even na en schudde mijn hoofd. 'Zet maar iets leuks op.' grinnikte ik uiteindelijk en drukte een kus op zijn wang. Ik draaide me op mijn rug en keek voor een moment naar zijn plafond. 'Wil je eens iets voor me spelen?' vroeg ik enthousiast toen ik opkeek en zijn gitaren zag hangen. Ik hield van muziek en vond het enigszins jammer dat ik zelf geen aanleg er voor had.

Ik was al van het bed afgeklommen en keek naar het rijtje dvd's toen Meg vroeg of ik iets wilde spelen. Ik haalde mijn schouders op en knikte. Ik werd er altijd nogal zenuwachtig van voor iemand te spelen. 'Wat wil je horen?' vroeg ik haar terwijl ik opstond en naar mijn gitaren liep. 'Elektrisch of akoestisch?' voegde ik nog toe en haalde een plectrum uit mijn broekzak tevoorschijn. Ik had er altijd eentje bij. Mijn vader werd er gek van omdat hij degene was die ze steeds uit het wasmachine moest vissen wanneer ik weer eens vergeten was ze uit mijn broekzak te halen.

'Akoestisch,' besloot ik na even nagedacht te hebben en haalde mijn schouders op. 'Ik laat me verassen.' zei ik enthousiast. Ik wou dat ik een foto kon nemen van hem met zijn gitaar. Het zag er zo... kunstzinnig uit en je kon zien dat hij passie had voor muziek, maar ik wilde hem ook niet in verlegenheid brengen en ik had geleerd dat dat juist gebeurde als je een foto maakte van hem.

Ik knikte en haalde de akoestische gitaar van de muur. Hij was al aardig toegetakeld, maar dat was logisch aangezien hij tweedehands was en minimaal 5 jaar oud. Ik ging op de grond in kleermakerszit zitten, zo oefende ik vaak omdat ik het lekker vond zitten. Kort tokkelde ik wat en besloot toen Everything van Ben Howard te spelen. Mijn stem was niet te best vandaag, dus dit was wel een nummer dat ik aan kon, wat rustiger.

Tijdens het luisteren van het nummer kreeg ik kippenvel op mijn armen. Toen hij klaar was keek ik hem ietwat sprakeloos aan en klapte vervolgens in mijn handen. 'Wauw!' Enthousiast omhelsde ik hem, zijn gitaar ontwijkend, en drukte mijn lippen zachtjes op die van hem. 'Dat was echt prachtig.' glimlachte ik en keek hem recht in zijn ogen aan.

Als ik klaar was met een nummer, was het alsof ik ontwaakte uit een roes, het duurde dan ook even voordat ik alles om me heen weer in me opgenomen had. Haar lippen raakten ineens de mijnen en ik legde mijn gitaar voorzichtig aan de kant. 'Het was niet prachtig, het was redelijk.' Meg's ogen trokken me naar zich toe en met een hand in haar nek streelde ik mijn lippen langs haar mond. 'Jij, daarentegen- ' Met een glimlach keek ik haar aan.

Ik wilde net gaan protesteren toen hij zei dat het niet perfect was, maar net op dat moment zei hij woorden die me raakte. Nog nooit had iemand tegen me gezegd dat ik perfect was. Losjes sloeg ik mijn armen om hem heen en ik liet mijn hoofd op zijn schouder hangen. 'Jij bent ook perfect.' zei ik zachtjes en kuste zijn nek lichtjes.

'Samen, dan is het perfect, geloof ik.' Oh, ik kon soms zó zoetsappig en cliché zijn dat ik mezelf verbaasde. Eerst liedjes schrijven over meisjes en dan nu ook echt zo met een meisje omgaan. Mijn armen vonden al snel een weg om Meg's lichaam heen. Ik hield haar tegen me aan, het was prima om hier alleen maar te zitten.

Ik haatte alles dat ervoor zorgde dat ik hier weg moest. Weg moest bij Eli. Er was mij verteld dat ik nog vier dagen had om afscheid te nemen van alles wat ik hier had. Vier dagen. Dat was niet lang, helemaal niet zelfs het was belachelijk kort. Ik voelde de tranen weer opkomen, maar vocht ze weg door mijn lippen van zijn hals af te halen en zacht op mijn lip te bijten. Zonder enig succes.

'Meg, weten ze trouwens dat je hier bent? Niet dat je ineens weg bent gegaan en ze je nu wanhopig probeer te bereiken.' Ik keek haar aan streek langs haar kaak toen ik de tranen in haar ogen zag. 'Ik wil niet dat ze ongerust worden, ik zou het ook vreselijk vinden, je ineens kwijt te zijn.' En ik zou haar ineens kwijt zijn over een aantal dagen. Het afscheid zag ik echt niet zitten.

Ik haalde mijn schouders op. Ik wist niet meer of ik had gezegd dat ik hierheen was gegaan, maar ze hadden me ook nog niet gebeld, dus dat zat wel goed. Ze wisten dat ik vrij onafhankelijk was, dus ze maakte zich niet snel ongerust. 'Dat zit wel goed.' zei ik zachtjes en keek hem aan. Ik liet mijn hoofd op zijn schouder vallen en begon weer te snikken. Ik vond het vreselijk om te huilen maar op dit moment kon ik er echt niets aan doen.

De tranen vloeiden rijkelijk en het verbaasde me haar zo verdietig te zien. Mystic Falls had echt een indruk op haar gemaakt. Ik voelde me schuldig dat ik de dagen hiervoor er nog aan had gedacht om terug naar Baltimore te gaan, omdat ik zo bang was door te slaan. Maar nu, nu Ariel van mijn geheim wist en me niet haatte en Meg zelf al weg ging, was ik toch opgelucht te blijven. Hoewel ik Meg natuurlijk veel liever hier hield. Ik suste Meg liefkozend met mijn armen om haar heen.

Ik veegde mijn tranen weg met mijn handen en keek hem aan. 'Sorry dat ik de hele tijd zit te janken.' zei ik licht grijnzend en drukte mijn lippen zachtjes op die van hem. Ik haatte het om mezelf zo te laten zien, ook al was het bij Eli die ik met heel mijn hart vertrouwde.

- new -

Na acht lange weken van overwegingen, skype gesprekken, recht zaken, vervelende stiefbroertjes en een verschrikkelijk huis was Meg dan toch terug in Mystic Falls. Gisteren had ze gehoord dat ze terug mocht naar haar oude pleeggezin en ze was werkelijk door het dolle heen geweest. Dat betekende niet alleen dat ze haar oude leven weer op kon pakken, maar ook dat ze weer bij Eli kon zijn. Ze had het hem nog niet verteld en nadat ze haar spullen thuis had afgezet, was ze meteen hierheen gekomen om hem te verrassen. Ze had zoveel zin om hem weer in haar armen te sluiten. Om zijn grote lichaam tegen zich aan te voelen.

Eli lag languit op de bank. Hij had geen school meer, had geen baan, had geen doel in zijn leven. De hele vakantie had hij eigenlijk zo doorgebracht, op de bank of op zijn bed. Het enige waar hij wel actief mee bezig was geweest was zijn muziek, maar na al die weken had hij nog steeds geen bericht terug gekregen van opnamestudio's of café waar hij wilde optreden. Dus had hij dat ook maar op gegeven. Het was dat hij Ariel zo nu en dan nog als lichtpuntje had gehad en Meg over de telefoon. Moeizaam kwam hij overeind toen hij iemand voor de deur zag staan. Met een verveeld gezicht opende hij de voordeur en moest naar beneden kijken om Meg voor hem te zien staan.

Meg keek glimlachend naar Eli die loom de deur opendeed. 'Hey,' zei ze met een glimlach en keek hem aan. 'Surprise,' De glimlach was niet van haar gezicht af te slaan. De hele treinreis had ze zich verheugd op dit moment, om hem weer te zien. Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte hem stevig tegen zich aan. 'Je wilt niet weten hoe erg ik je heb gemist.'