Huis van fam. Yorke

Mijn blik dwaalde langzaam af naar de salontafel en bleef daar even hangen. Ik wilde niet weg. Ik wilde hier blijven en ik zou er kosten wat kost alles aan doen om dat te bereiken. Ik sloeg mijn armen stevig om hem heen en knuffelde hem even. 'Kan je niet mee in mijn koffer?' Ik keek hem smekend aan en glimlachte eventjes. Waarom moest ik weg bij de dingen waar ik, voor het eerst in mijn leven, echt in hield. Nooit verwacht dat ik van een plekje zoals Mystic Falls zou kunnen gaan houden. In het begin was ik alleen boos en nors, maar deze plek had me echt veranderd. Ik wilde de oude Meg niet zijn, ik wilde de nieuwe Meg blijven.

Stevig omhelsde ik haar terug en moest lachen bij haar opmerking. 'Joh, heb je wel eens naar mij gekeken. Denk je werkelijk dat dit in een koffer past?' Ik wees naar mijn lichaam en lachte hoofdschuddend. Het was een opluchting om te lachen na zo een dramatisch bericht. Ik streek over haar rug en stond toen op. 'Ik heb niet eens gevraagd of je wat wilde drinken, lust je wat?'

Ik lachte. 'Ik heb een hele grote koffer.' Stelde ik hem gerust en knikte. 'Ik lust wel iets, Cappuccino misschien?' Zei ik lacherig en schudde mijn hoofd. 'Cola is prima hoor.' Mijn blik gleed over de inrichting van zijn huis heen en vrij direct viel me op dat er iemand in zijn familie artistiek was. 'Oké, je hebt iemand in dit huis wonen die van kunst houdt. Schilderen?' Gokte ik en liep achter hem aan richting de keuken.

'Cola zal het zijn.' Ik liep naar de keuken en pakte twee glazen. Ik pakte voor mezelf wat water en voor Meg cola. Ik schoof nog even de laatste borden in het afwaswater, dat ondertussen al was afgekoeld. 'Mijn moeder is schilderes.' verklaarde ik. 'Dat is één van haar werken.' Toen ik terug kwam met de 2 glazen en die op tafel had gezet wees ik naar het schilderij dat boven de tv hing.

Ik glimlachte. 'Het is echt mooi. Ze heeft talent.' Ik nam een slokje van de cola en zette het op een van de onderzetters die op de tafel lag. 'Wat doet je vader?' Vroeg ik me nieuwsgierig af en liet mijn hoofd tegen zijn schouder aanliggen. Ugh, waarom had ik hem niet eerder ontmoet, of waarom hadden we niet meer tijd om gewoon uit te zoeken wat we wilde? Waarom moest alles zo'n gigantische rotzooi zijn in mijn leven?

'Ja, maar ik moet zeggen dat ze ook wel eens waardeloze stukken heeft. Ze heeft net boterhammen als inspiratie meegenomen naar boven, ik weet niet wat ik daar van ga vinden.' Grinnikend nam ik een slok water. 'Huisvader en schrijver, geen bestsellers.' Ik glimlachte, ik was erg trots op mijn familie. Mijn ouders waren geweldig, misschien wat raar en ik had lieve grootouders. Wat vervelende ooms, maar dat was in iedere familie. Ja, ik had het goed getroffen. En toch wilde ik weten waar ik vandaan kwam.

Ik lachte even. 'Boterhammen kunnen een hele goede inspiratiebron zijn hoor, net als Cappuccino meisjes.' Bij het laatste glimlachte ik, maar van binnen liet het ook sombere emoties achter. Ik zou niet meer zulke face-to-face gesprekken met hem kunnen hebben. Nooit meer kunnen lachen om de grappen die we maakte. 'Je familie klinkt geweldig. Ik moet zeggen dat ik een hele hoop mensen als "ouders" heb mogen beschouwen en deze.. deze zijn toch wel de beste.' Een glimlach sierde mijn lippen. 'Mijn... moeder - nou ja, ik noem haar gewoon Trudy, zorgt voor de kinderen en thuis. En Thom is een advocaat. Ze zijn heel, liefdevol en hebben veel geduld. En ik heb een jongere broer, nou ja - stiefbroer die ook Thomas heet.'

'Ach, de gekste dingen kunnen tot inspiratie leiden. Ik bedoel ik kreeg van jou inspiratie?' Grijnzend keek ik haar aan. 'Ik mag niet klagen nee, ik ben goed terecht gekomen.' Ik hoorde haar aan toen ze over haar pleeggezin vertelde. 'Het is geweldig dat mensen voor iemand willen zorgen die niet hun eigen kind is. Ik kan me best voorstellen dat dat wel eens moeilijk is, voor jou maar ook voor het pleeggezin.' Ik dronk nog wat water en glimlachte naar Meg.

Ik knikte. 'Het is af en toe ook lastig ja, maar het ligt vooral aan de mensen waar je terecht komt. Nou ja - het ligt natuurlijk ook wel aan jezelf. Ik was vroeger altijd zo eigenwijs dat ik me nooit aan mensen wilde aanpassen, maar sommige mensen waren ook gewoon niet voorbereid op wat er ging komen en die combinatie loopt niet vaak goed af.' Grinnikte ik en keek hem aan. 'Kan je echt niet mee?' Ik trok een pruillipje en nam nog een slok van mijn cola.

'Nee, ik kan echt niet mee, Meg. Ik heb mijn ouders en school en de band en Ariel.' Ik zuchtte. En we moesten mijn afwijking niet vergeten. Het zou wel erg opvallend worden als ik iedere maand een week lang chagerijnig was en dan ineens verdween. 'Maar ik ga er alles aan doen om je hier te houden.' zei ik vast besloten. Ik zou die mensen van de organisatie plat gaan bellen.

Ik lachte even. 'Je bent toch ook een schat he.' Zei ik, nadat hij zei dat ie er alles aan deed om me hier te houden. Ik omhelsde hem even en glimlachte. 'Misschien,' Ik zuchtt uit en keek hem aan. 'misschien is er nog wel hoop en blijf ik hier.' Ik hoopte het al dacht ik niet dat het zou gebeuren.

Verlegen glimlachte ik bij haar omhelzing en haalde onverschillig mijn schouders op. 'Valt wel mee.' Ik keek haar aan en fronste kort. 'Er is altijd hoop. Alleen moet je er wel in geloven. Ik geloof er in dat je gewoon heir blijft.' zei ik stellig en grinnikte daarna. Het was raar hoe graag ik wilde dat dit meisje hier zou blijven. Ook al kon ze beter uit mijn buurt blijven.

Ik begon te lachen en schudde mijn hoofd. 'Het valt niet mee, je bent gewoon echt een schat.' Ik pakte mijn glas cola en dronk het laatste beetje op. Een glimlach sierde mijn gezicht. 'Ik weet dat je daarin gelooft.' Zei ik zacht en beet op de binnenkant van mijn lip. 'Nu moet het alleen nog waarheid worden.'

'Daar zorgen we wel voor.' zei ik vastbesloten en dronk eveneens mijn laatste beetje drinken op. 'Wil je misschien blijven eten?' vroeg ik Meg. Ik zou anders toch alleen eten, ik verwachtte mijn ouders nog niet beneden tot vanavond laat. Het duurde meestal uren voordat ze weer zichzelf lieten zien.

Ik keek hem glimlachend aan en knikte uiteindelijk. 'Ja, lijkt me gezellig.' Ik wond wat haren om mijn vinger heen en draaide er wat mee rond. 'Dan komt er toch nog een leuk einde aan deze dag.' Zei ik glimlachend en liet mijn haren weer voor wat ze waren. Het liefste zou ik tegen hem aan kruipen en mijn lippen zachtjes op die van hem drukken om vervolgens de hele avond op de bank te zitten, lachen om elkaars grappen. Ik wist echter donders goed dat dat er niet in zou zitten.

'Oke, leuk! Is er iets dat je niet lust? Of dat je erg lekker vindt?' Meestal hadden we wel van alles in huis, mijn ouders zorgden dat er altijd verschillende dingen waren, omdat ze zelf nogal vaak vergaten de boodschappen te doen. Dus zorgden ze dat ze een voorraadje hadden en dan kon ik goed gevoed blijven. Ik keek haar vragend aan en wachtte op haar antwoord.

Ik haalde mijn schouders op en schudde mijn hoofd. 'Ik hou van alles wat buitenlands is.' Lacherig keek ik hem aan. 'Italiaans, Oosters, Frans, dat soort dingen - en er zijn niet echt dingen die ik niet lust, buiten sla om.' Voegde ik er nog aan toe en tikte met mijn hak zachtjes op de grond. Het was een tik die ik had ontwikkeld toen ik nog heel klein was. Ik deed het altijd om mezelf af te leiden als ik me verveelde op school, of als m'n ouders weer eens ruzie hadden en ze mij dwongen om te blijven zitten. 'Hoe oud was je eigenlijk toen je werd geadopteerd?' Vroeg ik nieuwsgierig en keek hem aan.

'Dan wordt het spaghetti carbonare.' besloot ik ter plekke. Ik wist dat we de spullen er voor hadden, dus dat moest wel lukken en nam niet te veel tijd en aandacht in beslag. Ik keek naar haar been en voet en hoe die op de grond tikten. Bij haar vraag keek ik weer op. 'Oh, een paar maanden, nog net geen jaar, geloof ik.' k richtte me weer op haar voet. 'Wanneer kwam jij in het adoptie bestand?'

Ik glimlachte. 'Spaghetti klinkt heerlijk.' Bij zijn volgende vraag dacht ik even na. 'Ik was vier toen mijn ouders scheidde, mijn vader was een alcoholist met losse handjes - tegenover mijn moeder, niet tegenover mij. Dus uiteindelijk ben ik bij m'n moeder terecht gekomen, maar het heeft alsnog twee jaar geduurd voordat ze er eindelijk achter kwamen dat ze zo labiel als wat was, dus toen ik zes was ben ik in het systeem terecht gekomen.' Zei ik, terwijl ik af en toe nadacht of alles wel klopte. Ja, zo was het hoe ik het me herinnerde en hoe het in de papieren staat.

Ik luisterde naar haar verhaal. Heel wat ingewikkelder dan mijn leven, maar dat wist ik al wel. 'Herinner je er nog veel van?' Zes jaar was niet een leeftijd waar ik me nog veel van herinnerde, misschien wat hoogte- of dieptepunten, maar het meeste was vergeten. Het leek me vreselijk een jeugd te hebben zoals Meg, maar het had haar gemaakt tot wie ze was en ik was blij met die Meg.

Ik dacht na over zijn vraag en haalde mijn schouders op. 'Ik herinner me de ergste ruzies wel,' Ik leunde wat tegen het keukenkastje en keek hem daarna aan. 'En ik herinner me dat mijn moeder de deur op slot deed van mijn kamer als me vader weer eens dronken thuis kwam, zodat hij mij niets aan kon doen. De sleutel schoof ze dan onder de deur door,' Het waren niet de fijnste herinneringen, maar ze hoorde bij mijn leven. Ze hadden me gevormd tot het persoon dat ik nu was, dus zomaar vergeten kon ik het ook niet.

Ik wist niet goed hoe ik moest reageren op Meg's verhaal en rommelde dus in de voorraadkast. Met spaghetti en gedroogde tomaatjes in mijn handen liep ik naar de koelkast voor spek, kaas en room. Na alles op het aanrecht te hebben gezet, keek ik Meg weer aan. 'Spreek je, je moeder nog wel eens?' Ik wist niet of ze al die vragen wel fijn vond, ik zou het haar niet kwalijk nemen als ze er niet aan terug wilde denken.

Ik keek hem aan bij zijn vraag en verstijfde voor een seconde. 'Heel af en toe.' Gaf ik toe. 'Maar daar weet jeugdzorg niets vanaf. Ze belt me af en toe op, ik heb haar mijn mobiele nummer gegeven omdat ik haar nog steeds ontzettend erg mis. Maar - ja ik spreek haar af en toe dus nog wel.' Als we deze weg in sloegen, kon ik maar beter alles vertellen.

'Ze hoeven niet alles te weten, toch?' meende ik met een glimlach. Ik snapte wel dat ze haar moeder miste en dat ze toch contact wilde hebben. Je kunt een dochter niet haar relatie met haar moeder afzeggen, dat is niet eerlijk. Ik leunde tegen het aanrecht aan en reikte uit om haar hand te pakken, maar stopte en trok mijn hand terug. Ik draaide me om naar de ingedriënten. 'Is er iets dat je niet lust of allergisch voor bent?' mompelde ik.

Ik schudde mijn hoofd. 'Ze hoeven inderdaad niet alles te weten nee.' Ik begon te grinniken toen hij zijn hand uitreikte en weer terug trok. 'Wat laat je twijfelen?' Vroeg ik nieuwsgierig en keek hem aan. Ik wist wat hij van plan was, ik kon het in zijn ogen zien. Naar mijn mening was handen vasthouden nou niet iets waar je je voor hoefde te schamen, of bang voor hoefde te zijn. Ik wist toch al dat het niets ging worden en daarbij ging ik toch binnen nu en een week weg. 'Nee hoor, ik lust alles en ben nergens allergisch voor.'