Huis van fam. Starling-Gard

Ik nam een hap van de reep chocolade die ze voor mijn neus hing. 'Oke, je hebt me door.' Ik pakte de reep af en hing het voor haar gezicht. 'Dat komt dan perfect uit.' Eleanor kende ik niet zo goed. Ik wist dat ze goede vriendinnen is met Zoe, en ik zag haar op school, maar daarmee was dan ook alles gezegd. Ik had geen lessen met haar, dus ook geen mogelijkheden om haar aan te spreken. 'Wanneer begin je eigenlijk weer met cheerleaden?'

Schouderophalend nam ik nog een hap, nadat ik deze doorgeslikt had zette ik de tv iets harder toen een van mijn favoriete nummers kwam. 'Ik weet niet, misschien stop ik dit jaar wel.' Al een aantal jaar deed ik aan cheerleaden, maar de laatste tijd begon ik het steeds saaier te vinden. Het was allemaal zo hetzelfde, alles bleef gelijk - er gingen alleen mensen af en er kwamen weer andere bij. De oefeningen veranderde niet, de dansjes zelden. De lol ging er voor mij een beetje af. En het herinnerde me aan mijn moeder. Mijn moeder vond cheerleaden geweldig - dat is ook een van de redenen waarom ik het überhaupt deed.

Ik deed snel mijn handen voor mijn oren toen ze het nummer harder zette. 'Ik word doof,' riep ik en grijnste. Ik nam nog een hap van de reep en keek haar glimlachend aan. 'Het zou wel jammer zijn, dan zijn we onze beste cheerleader kwijt.' Cheerleaders waren toch een belangrijk deel van football. Ze pepten het publiek op, en footballteams werden vaak ook beoordeeld door 'wie de lekkerste cheerleaders' hebben. Onzin vond ik dat altijd - het ging toch om football? - maar anderen leken dat niet te vinden. Maar als ik heel eerlijk ben, zag ik Zoe ook met de wedstrijd minder lol hebben. 'Ga je wat anders doen op school? Bij een club zitten is verplicht he? Rare regel heb ik het altijd gevonden,' zeg ik bedenkelijk.

'Is het verplicht?' Herhaalde ik verbaast, terwijl ik mijn schouders weer ophaalde en de tv weer zachter zette. 'Misschien ga ik wel footballen.' Lachte ik, ik zag mezelf al hoor: Zo'n gigantisch pak, overal beschermers, een helm, een bitje. En dan als ik de bal kreeg, werd ik plat door al die gozers die op me sprongen. Van de gedachte begon ik spontaan te lachen. 'Misschien blijf ik dan wel cheerleaden, ik zie wel... Anders wisselen we om,' Grinnikte ik. 'Ga jij cheerleaden en dan ga ik footballen.'

'Ja, sinds dit jaar. Iedereen moet verplicht meedoen aan een buitenschools activiteit.' Ik proeste het uit van haar opmerking. 'Ja, dat lijkt me een geweldig idee. Ook een goed idee om die regel te omzeilen, omdat je in een rolstoel met twee armen in het gips toch niets kan. En ik vraag me af of je een tok om wil,' grinnik ik. Ik pak de afstandbediening van haar af en zet de televisie opnieuw hard aan. 'Deal. Ik ga een keer cheerleaden en dan mag jij gezellig footballen met Daniel.' Ik geef haar een high-five en grijns van de gedachte van mezelf in een rokje en veel te klein shirt. Springend. Dansend. Gillend. Eng beeld, heel eng beeld.

'Een wattes?' Vraag ik verbaast als hij begint over een of andere tok. Ik begin te lachen en zet vervolgens de tv uit, 'Ik ga nog even naar Eleanor - zie ik je dan zometeen in de Mystic Grill?' (A/N: anders klopt het niet met het verhaal) Ik stond alvast op, pakte mijn tas weer en deed mijn jas aan. 'Oh, heb jij m'n sleutels gezien?' Sleutels waren een van die vele dingen die ik altijd kwijt was. Ik wist nooit waar ik die dingen had gelaten, echt nooit. Snel wierp ik een blik op de klok, die kwart voor 2 aangaf. 'Om twee uur bij de Mystic Grill hè?'

'Een tok is iets om je, ehm,' zei ik en maakte een hulpeloos gebaar, 'zaakje te beschermen. Je snapt me wel he?' Ik keek even beteuterd toen ze de tv uitzette en stond op. 'Ja, ze liggen tussen je enorme verzameling tassen die in de gang staan.' Ik liep de trap op en ging erop zitten. 'Yup, 2 uur, ik vergeet het niet. Hoop ik in elk geval,' zeg ik bedenkelijk. 'Aju paraplu Zoe,' grinnikte ik.

'Oh ja,' Begon ik, terwijl ik tussen mijn spullen begon te zoeken. Na een tijdje had ik ze dan eindelijk gevonden en stak ik ze in de deur. Ik had ze daarnet namelijk - zonder reden - op slot gedraaid. 'Teoh? Mag ik iets vragen?' Ik sloot de deur weer en ging naast hem zitten op de trap. 'Je bent bekend met het verhaal van mijn moeder toch?' Het feit dat ze was verdwenen in een bos, en ga zo maar door. Een hoop mensen kende het verhaal, niet iedereen - ik hing er niet echt mee te koop. 'Is het raar, dat ik nog steeds naar het bos ga in de hoop dat ik haar vind?' Het was misschien een hele rare vraag, maar ik vroeg het me echt af.

'Tuurlijk,' glimlach ik en schuif op om plek voor haar te maken op de trap. Ik denk even na over haar vraag, omdat het zo dichtbij mezelf staat. Ik schud treurig lachend mijn hoofd. 'Nee, dat is echt niet raar. Het is het enige waar je je aan kan vastgrijpen, een van de enige tastbare dingen die zich met je moeder verbindt.' Ik bijt op mijn lip en kijk haar dan strak aan. 'De enige reden dat ik zo sportief ben, altijd uit huis wil, de wereld wil verkennen, is omdat... ik ook hoop mijn vader tegen te komen. Ik geloof er geen snars van dat mijn vader mij gewoon heeft achter gelaten.' Ik bal mijn vuisten en houd ze hard tegen mijn benen aan.

Kort knikte ik en staarde eventjes voor me uit. 'Dankjewel.' Zei ik toen tenslotte maar. Ik legde mijn hand even op de zijne. 'Je komt je vader vast nog wel een keer tegen.' Beaamde ik, terwijl ik op stond en mijn tas over mijn arm zwaaide. 'Ik moet nu echt naar Ellie toe,' Lachte ik, 'Ik ben echt al veels te laat -' Eigenlijk wilde ik er ook niet meer over door praten, het maakte me alleen maar depressief van - niet dat ik dat was, maar mijn gedachten gingen wel naar somber.

Ik glimlach bij haar woorden, en ze geven me ook weer hoop. Hoop dat ik hem echt ooit weer zie. Als ze opstaat, sta ik ook op en pak haar hand opnieuw. Er zit me al een tijd iets niet lekker, en misschien is het nu wel een goed moment om het te vertellen. 'Zoe,' zeg ik enstig en kijk haar strak aan, 'ik heb de laatste tijd het gevoel dat onze ouders ons niet alles hebben verteld. Over de verdwijning van jouw moeder en mijn vader. En ik vroeg me af of jij dat ook hebt?'

Verbaasd schudde ik mijn hoofd. 'Nee, mijn vader weet het echt niet? Ons is niets verteld..' Ergens werd ik bang van zijn reactie. Wat bedoelde hij met "dingen achtergehouden" Ik trok mijn hand los en keek hem even aan. 'Het is voor mijn vader al zwaar genoeg. Zei ik uiteindelijk en keek hem eventjes aan. 'Dat is ook de reden dat ik het tegen jou zeg, en niet tegen hem - ik wil hem niet als een emotioneel wrak zien.'

'Ik ga mijn moeder er wel mee confronteren,' zei ik, en werd toen onzekerder. 'Ooit. Maar ik wil gewoon de waarheid weten, en dat is niet wat zij mij verteld heeft.' Ik ging weer op de trap zitten met mijn gezicht in mijn handen. 'Ik wil weten waarom ze zo is geworden. Zoals ze nu doet, geeft mij het gevoel alsof ik mijn beide ouders heb verloren.'

NEW NEW NEW

Met mijn benen opgetrokken zat ik op mijn bed. Mijn lichtblauwe dagboek voor me. Gesloten. Ik wilder er iets inschrijven, het was namelijk alweer veel te lang geleden dat ik dat had gedaan. Normaal deed ik het iedere dag, maar na de hectiek van de afgelopen dagen was ik het totaal vergeten. Het hele gedoe met Daniel, speelde zich wel twintig keer af in mijn hoofd. Misschien moest ik het maar gewoon opschrijven, dat ik het dan kon laten gaan. Ja - dat zou ik doen. Van mijn nachtkastje pakte ik een pen af en ik klikte mijn dagboek open. Hij zat niet op slot: Niemand wist toch waar hij lag, behalve ik. Met de pen stevig in mijn hand, sloeg ik de bladzijde om. Voor mij een smetteloos witte pagina met wat lijntjes erop.

Lief Dagboek,
De afgelopen paar dagen waren.. Raar, eigenlijk kan ik het niet eens beschrijven, helaas. Ik zou dolgraag willen uitleggen wat ik op dit moment voel, maar ik heb geen idee hoe ik het moet omschrijven. Gister, tijdens het Halloween feest, voelde ik me voor de eerste keer in een lange tijd wee speciaal. Het voelt vreemd, onnatuurlijk. Aan de andere kant voelt het ook fijn, maar daar ben ik ook wel weer bang voor. Ugh - het is gewoon allemaal zo verwarrend. Ik zou willen dat ik het even allemaal van me af kon laten vallen en gewoon weer de vrolijke, liefe Zoë kan zijn, die iedereen wil zien. Maar vrolijke, lieve Zoë is niet meer zo vrolijk denk ik.. Ze komt vast wel weer terug hoor, binnenkort. Hoop ik tenminste, voordat ik meer vijanden dan vrienden maak.

Daniel...

En daar stopte het, vanaf daar had ik geen idee meer wat ik moest schrijven. Ik wist niet wat ik ervan dacht, ook al vond ik hem echt ontzettend leuk. Het was gewoon allemaal zo snel gegaan. Zo onnatuurlijk snel, maar dat betekende niet dat ik daarvoor minder voor hem voelde als ik anders had gedaan. Dat maakte het alleen nog maar verwarrender.

Ik hield mijn hand net voor de deur stil. Na de uitbarsting op school vond ik het lastig om tegen haar te praten. Nooit had ik dat ooit gehad, last met praten, maar ze had werkelijk de woorden uit mijn mond gehaald. Een vreselijk gevoel. Maar ze bleef wel mijn stiefzus en goede vriendin. Ik vertrouwde haar, en als er iets was, kwam ik bij haar voor advies. Dus ik tike zachtjes tegen de deur en wachtte geduldig tot instemming dat ik de kamer in mocht komen.

Ik was zo in mijn gedachten verzonken, dat ik op schrok toen er op de deur werd geklopt. Snel sloot ik mijn dagboek en legde deze onder mijn kussen. Het was voor nu een goede plek. 'Ja?' Zei ik uiteindelijk, toen ik mijn hand door mijn haar had gehaald. Zelf liep ik al naar de deur toe en deed deze open. 'Oh,' Het kwam er negatiever uit dan dat ik bedoelde. 'Eh - zo bedoelde ik het niet,' Zei ik er daarna meteen weer achteraan. 'Kom binnen,' Ik liep weer terug naar mijn bed, waar ik op ging zitten.

Mijn even zo hoopvolle gezicht vertrok als sneeuw voor de zon door haar begroeting. 'Is niet erg,' piepte ik maar. Ik deed de deur achter me dicht en ging ertegenaan staan, niet wetend wat te zeggen. 'Hey,' glimlachte ik dus zwakjes, proberend het gesprek te starten. Waarom wist ik niets te zeggen? Dit gevoel maakte me gewoonweg gek, gestoord. Dit is nog erger dan dat ik iets onrechtvaardigs ofzo zie. De kaart in mijn zak, die ik onafgebroken vasthield, brandde in mijn hand. Brandend van gevoelens, haat, maar ook liefde, en heimwee. Ik ging dus maar naast Zoe zitten en legde mijn hoofd op haar schouder, om mijn tranen te laten gaan. Voor de eerste keer in een hele, hele, hele lange tijd.

Oké, dit was wel erg onverwacht. Nooit had ik een jongen echt zijn emoties zien tonen als dit, dus eigenlijk had ik geen idee wat ik moest doen. Ik draaide me maar een kwart slag om en sloeg mijn armen om hem heen, zijn hoofd nog steeds op mijn schouder. 'Hé, wat is er?' Zei ik op een ietwat sussende toon, terwijl ik met mijn arm langzaam over zijn rug heen wreef. Ik stond echt met mijn mond vol tanden, ik dacht dat hij kwam omdat hij het goed wilde maken of zoiets. Maar nee, hij was uithuilen... Uithuilen, Teoh? De Teoh die altijd vrolijk was.

Met mijn hoofd op haar schouder maakte ik met mijn handen gebaren dat ik ook niet wist wat het was. Daarna hief ik mijn gezicht op en veegde met mijn shirt mijn gezicht af. 'Zoute tranen maken vreselijke vlekken,' grapte ik zachtjes. 'O men, dit is lang geleden dat ik jankte. Sorry.' Ik keek beschaamd naar de grond en trok toen de foto uit mijn zak. Het was een foto van mijn vader, moeder en mezelf van ongeveer anderhalf jaar geleden. 'Dit, en het feest met Eleanor, en de ruzie met jou, en allemaal dingen op school, ik haal slechte cijfers, ik heb het idee alsof ik andere mensen negatief beinvloed. Maar vooral mijn moeder, die gewoon rot tegen me doet. Ik heb het gevoel alsof ik helemaal geen ouders meer heb. En ik haat dat gevoel.'

'Je moeder is toch niet zo erg? En daarbij, die ruzie stelde niet zoveel voor.' Nooit gedacht dat ik het ooit zou zeggen, maar ik moest hem toch ergens in steunen. Met een klein ondersteunend glimlachje keek ik hem aan. 'Het komt allemaal wel weer goed joh. Trek het je niet teveel aan, iedereen heeft wel eens zijn of haar moment. Ik bedoel, kijk naar mij op het feest...' Zelf lachte ik even om de tragedie die ik daar had gemaakt, maar ik trok het gewoon even niet. 'Jij hebt het tenminste nog hier, bij mij kon iedereen meegenieten.' Ik had niet erg veel hoop dat dit hem zou oppeppen, maar het was het proberen waard.

Nieuw

Het idee dat haar vader thuis was, zorgde ervoor dat ik van haar zou afblijven. Wat moest hij wel niet denken van mij? Hoewel ze beweerde dat hij een vriendelijke man was, nam ik me voor om me maar extra te gedragen. Geen flauwe grapjes waar hij stond op te kijken of aan Zoë zitten. Ik deed het hendeltje van het slot naar beneden. 'Hij zal er vast wel staan als ik weer buiten kom.' Zachtjes drukte ik even mijn lippen op de van haar. 'Mag ik wel mee binnen komen? ' Ze was nu eenmaal thuis... Zo knapte ze helemaal op me af aangezien we al best lang de tijd hadden doorgebracht.

'Tuurlijk mag je wel binnenkomen.' Lachte ik en draaide de slot van de deur af. Nadat ik de deur opende, liep ik naar binnen en hield ik de deur voor hem open. Mijn schoenen schopte ik al snel uit en deze landde op de grote hoop schoenen die onder de kachel stonden. Ook mijn jas hing ik op aan de kapstok en sloot de deur achter Daniël toen hij binnen was. 'Pap, ben thuis!' Riep ik, en hoorde een zacht gebrom vanuit zijn werkkamer komen. Het liet me even lachen en ik keek Daniël aan. 'Van hem zullen we wel geen last hebben.'

Voor ik verder nog wat kon uitbrengen stonden we binnen. Zij had al haar schoenen en jas uit terwijl ik verslagen naar haar stond te staren. Mijn lippen vormde zich tot een grijns bij zijn woorden. 'Klinkt best wel fout hoor,' plaagde ik haar zachtjes. Rustig deed ik ook mijn schoenen uit en hing ook mijn jas op. Nu was het haar beurt om me bezig te houden. 'Dus wat nu, kleintje van me?' Met een grijns keek ik haar aan.

Ik fronste. 'Ik ben niet klein.' Murmelde ik. Nooit had ik het echt leuk gevonden als mensen mij klein noemde. Ik kon er op zich wel om lachen, zoals nu, maar het was gewoon om hem te plagen. 'Wil je iets te drinken?' Ik pakte zijn hand vast en liep op mijn sokken naar de keuken, waar ik de koelkast opentrok en een fles cola pakte. Uit de kast pakte ik twee glazen, ook al wist ik nog niet of hij wel wilde. Een glimlach streek om mijn lippen. 'Sorry nog van net trouwens, in het bos.'

Ik liet me mee sleuren door haar. 'Graag.' Toch keek ik haar dit keer fronsend aan bij haar woorden. 'Dus mijn grapje was niet echt in de smaak gevallen hé?' Ik kwam naar haar toe en legde een hand op haar heup terwijl ik mijn cola nam. 'Het spijt je? Het zou je nooit moeten spijten om je gevoelens te tonen. Dan spijt het mij dat ik niet nadacht en je er zomaar heen nam en dat ik zo... Ik ben zwaar slecht in troosten.'