Huis van fam. Ivers

Grinnikend keek ik toe hoe ze toch snel nog wat spullen afruimde, zelfs als ik had gewillen, kon ik haar niet tegenhouden. 'Prima, dan zal ik als eerste tonen.' Ik nam haar mee terug naar de gang, waarna we tot achter in het huis liepen en ik links een deur openmaakte. Omdat ik al verwacht had dat Igraine de bibliotheek zou willen zien, had ik de haard alvast aangemaakt, opdat de temperatuur tenminste aangenaam zou zijn. 'Hier is het.' kondigde ik aan.

Ik kwam de overweldigende ruimte binnen, die haast mijn adem benam. Ik draaide paar rondjes en keek Arthur ongelovig aan. 'Wat prachtig!' fluisterde ik en ging bij een wand staan, om de boeken te bekijken. Toen ik bij de haar was, zakte ik door mijn benen en ging op mijn knieën zitten, omdat ik een jurk aanhad. 'Ik snap het als je hier graag bent,' zei ik glimlachend.

Vrolijk keek ik toe hoe ze rondliep en vervolgens plaats nam bij de haard. Zelf liep ik eerst naar een van de boekenkasten, zocht even en haalde er toen een oud boek uit. Ik checkte of het de juiste was en liep toen naar Igraine en vervolgens in kleermakerzit naast haar te komen zitten. 'Ik heb iets voor je, als je het natuurlijk wil hebben.' Glimlachend, maar licht onzeker overhandigde ik haar het boek. Het was een oude, in leer gebonden versie van Persuasion van Jane Austen, vrij zeldzaam in zijn soort. Hij was van mijn moeder geweest, maar ik wist dat ze meer van haar thrillers hield dan van haar klassiekers en tevens wist ik dat Igraine juist van de romantische verhalen en klassiekers genoot. Ik zou hem toch niet lezen, dus haar boekenverzameling zou een betere plaats zijn voor het boek.

Ik volgde zijn bewegingen en voelde dat ik best nieuwsgierig was. Ik gong dus iets dichter bij hem zitten, toen hij naast hem plaats nam, om het boek te bekijken. Maar hij gaf het juist aan mij. Ik las welk boek ht was, - van Jane Austen, mijn lievelingsschrijfsters-, en kreeg spontaan tranen in mijn ogen. Ik legde het boek voorzichtig neer en knuffelde hem. 'Gekkie toch,' fluisterde ik. 'Hij is prachtig.'

Lachend ontving ik haar knuffel. 'Het is niets, dit is waarschijnlijk een van de laatste boeken die ik zou lezen als ik moet kiezen uit deze gehele bibliotheek. Jij hebt er vast een betere plek voor.' Zachtjes pakte ik haar bij haar schouders vast en keek haar zo enkele seconden aan waarna ik opstond. 'Wat wil je nu zien?'

Ik liet hem glimlachend rond. 'Je weet nu wel dat ik je ga bombarderen met dit boek als ik het ga lezen, zodat je het wel moet gaan lezen.' Ik pakte zijn hand, zodat ik makkelijker kon opstaan en dacht toen even na. 'De rest van de onderverdieping? En als ik eigenlijk al alles heb gezien, dan kan je me boven showen? En ik wil ook nog je tuin zien!' zei ik vrolijk.

'Oke, oke, maar alles op zijn tijd. Ik zal je eerst de studeerkamer en woonkamer laten zien, vervolgens de bovenverdieping en de tuin bewaren we maar voor het laatst, als je dan nog zin hebt.' Ik begeleidde haar de bibliotheek uit en stak de hal over, waarna ik de studeerkamer opende. Meestal zat ik hier om te werken, toetsen na te kijken en dat soort dingen. 'Dit is de meest saaie kamer van het huis, want hier werk ik.'

'Dan hoeft het niet saai te zijn hoor. Maar ik geef toe, nu zie ik weer waarom ik geen vak heb gekozen waar ik toetsen moet maken of nakijken. Is het eigenlijk veel werk, het nakijken en lessen voorbereiden?' Ik was mijn hele leven nooit iets anders in het onderwijs geweest dan drama- en muziekdocent. Ik had er dus echt geen benul van hoe andere leraren het aanpakte.

Ik haalde mijn schouders op. 'De ene keer is het meer dan de andere keer, maar ik het natuurlijk gestudeerd, dus ik weet er veel van af. Het is dus niet zo dat ik heel uitgebreid lessen moet voorbereiden. Al moet ik zeggen dat mijn personificatie van het fotosynthese proces erg veel tijd heeft gekost.' Grinnikend nam ik haar weer mee naar de volgende kamer, de woonkamer.

'O ja, je personificatie van dat fotosynthesegedoe,' grinnikte ik. 'Daar heb ik wel van gehoord.' Ik liep met hem mee naar de woonkamer, wat ook alweer zo mooi was. 'O jeetje, je huis geeft me echt de neiging om mijn eigen huis te verbouwen. Het is allemaal zo mooi!' Ik ging op de bank zitten en gleed met mijn hand over de zachte stof.

'Het is inderdaad mooi ja, deze meubels staan misschien al jaren in de pastorie. Ik heb niets toegevoegd of verwijderd, dat kun je misschien ook wel merken aan de tv.' Grinnikend nam ik naast haar plaats en wees naar het kleine tvkastje. Deze stond er al toen ik hier in mijn jeugd woonde, het gaf enkel zwart-wit beeld en 3 verschillende zenders. Mijn ouders vonden tv een slechte invloed en zelf had ik het dus ook niet zo op tv-kijken.

Ik keek naar de TV en glimlachte even. 'Ik denk dat ik wel gelijk heb als ik zeg dat je geen TV-mens bent.' Ik keek hem aan. Het was zo grappig dat hier, in Arthurs huis, allemaal herinneringen bovenkomen. Ik weet de tijd nog dat de eerste televisies gemaakt werden, en dat ik er eentje in mijn flat had staan in Parijs. Ik stond op van de bank en trok Arthur omhoog. 'Nu wil ik de bovenverdieping zien!'

'Je hebt geheel gelijk. Ik kijk wel eens een film, maar dan in de bioscoop. Thuis lees ik veel liever.' Ikw erd door Igraine omhoog getrokken en knikte. 'Vooruit dan maar.' Ik pakte haar hand, leidde haar terug naar de hal en nam haar mee de trap op die uitkwam op een overloop. 'Dit-' Ik wees naar de linkerkant. 'zijn de gastenkamers inclusief gastenbadkamer. Dat-' Ik wees naar rechts. 'Is het privé-gedeelte met mijn slaapkamer, de master bedroom en de royale badkamer.'

'Ik heb echt de allergrootste DVD-verzameling ever!' lachte ik en volgde hem naar boven toe. Het huis werd nog gigantischer dan ik het had ingeschat. Serieus, gastenkamers plus badkamer? Echt heel erg gaaf. Ik liet zijn hand los en liep voor hem uit. 'Ik wil de master bedroom zien,' lachte ik en huppelde er vrolijk naartoe. Ik moest even glimlachen toen ik binnenliep, omdat ik moest denken aan wat er gebeurde toen ik samen met Sebastiaan hier naarbinnen ging. Zoiets zou Arthur nooit doen.

'Oke, prima, maar ik moet je waarschuwen dat hij alleen maar erg.. stoffig is.' Ik liep achter haar aan en toen ze naar binnen stapte bleef ik op de drempel staan. Ik sliep hier niet, nee, mijn ouders hadden hier geslapen en hoewel ik het hele huis had opgeknapt en schoongemaakt, kon ik me maar niet aan deze kamer wagen. Dat nam niet weg dat het een prachtige slaapkamer was, maar ik had er werkelijk te slechte herinneringen aan om het uberhaupt mooi te kunnen noemen.

Ik bekeek de prachtige slaapkamer en keek er geboeid rond. Daarna streek ik met mijn hand over de dekens en keek Arthur toen aan. 'Slaap je hier eigenlijk wel?' Het zag er totaal niet ''geslapen'' uit en was inderdaad erg stoffig. Ik geloofde dat dit wel zijn ouders slaapkamer moest zijn. Ik liep naar hem toe en kneep even zachtjes in zijn schouder. 'Moet ik je een keer helpen met schoonmaken?'

Mijn hoofd schuddend leunde ik tegen de deurpost aan en bekeek de oude kamer. Ik had nooit moeite gehad met de rest van het huis, maar als ik hier was schoten er te veel herinneringen door mij heen. 'Nee, ik hoop dat ik er ooit aan toe ben het zelf te kunnen.' mompelde ik en draaide me toen om. Deze avond ging ik niet verpesten door deze rottige kamer. 'Kom, dan laat ik je mijn kamer en de badkamer zien.'

Ik wreef even over zijn arm en knikte begripvol. 'Ik snap het en die dag komt vast nog wel. Mij is het ook gelukt en jou gaat het ook lukken.' Ik sloot de deur achter me en liep achter hem aan naar zijn eigen kamer. 'Moet ik nu iets simpels of uitbundigs verwachten? The mysteries behind Arthurs room,' lachte ik en stapte zijn kamer in.

Ik glimlachte naar Igraine en stapte na haar de kamer in. 'Ik geloof dat het simpel te noemen is, maar daar houdt ik wel van.' Tevreden keek ik mijn kamer rond. Ik had hier altijd al geslapen, maar de ruimte zag er nu heel anders uit dan in mijn jeugd. Een twijfelaar stond in het midden van de kamer tegen een muur vol boeken, mijn favoriete boeken. Verder was er niet veel te zien, behalve een kledingkast, een bankje waar wat wetenschappelijke tijdschriften en een netjes opgevouwen stapel kleren lagen. 'Hij zal vast wel tegenvallen.' zei ik toen ik naar het raam liep om het gordijn dicht te doen.

'Met simpel is ook niets mis,' glimlachte ik en stapte de kamer in. Ik bekeek alles geïnteresseerd, vooral zijn boeken, en ging toen op zijn bed zitten, wat lekker zacht was. 'O, totaal niet!' lachte ik. 'Mijn eigen kamer is het saaist. Er staat alleen een megagroot bed, een kast en spiegel. Ik vind het niet zo'n fijne kamer op een of andere manier.' Het was ook zo, want ik sliep nooit. Ik had al een heerlijke bank, waar ik op kon lezen of TV kon kijken.

'Ik denk ook niet dat een slaapkamer meer nodig heeft dan een goed bed.' Ik ging naast haar zitten op mijn bed en vouwde mijn handen samen. 'De slaapkamer is misschien naast de bibliotheek mijn favoriete plek. Het is hier zo rustig, en je hebt een prachtig uitzicht op de tuin.' Bij dat laatste wees ik naar het pas gesloten gordijn.

Ik knikte instemmend. 'Klopt. Het heet niets voor niets slaapkamer? En dat geloof ik best, maar ik geloof dat het overal hier in huis wel rustig is. Heb je vaak logés?' Ik stond op en schoof de gordijnen weg van het raam. Ik stond op mijn tenen om goed uit het raampje te kunnen kijken en draaide me daarna om. 'Ik wil ook je tuin zien!' lachte ik.

'Niet zo vaak, de pastoor maakt hier wel eens een overnachting als het laat is geworden met een viering in de kerk bijvoorbeeld. De man is al oud, dus rijdt hij niet graag s'avonds laat terug naar huis.' En ik wil zijn diensten niet overnemen, dacht ik er nog achteraan, maar ik schudde die gedachte uit mijn hoofd en stond op. 'Dat is goed, wil je de badkamer nog zien? Of slaan we die over, ik geloof niet dat een badkamer je erg kan interresseren?'

'Dat vind ik lief van je, dat hij mag blijven slapen. Ik heb weleens met hem gesproken en hij vertelde me allemaal mooie verhalen.' Ik knikte enthousiast en spiekte even kort zijn badkamer in. En ook de badkamer was gigantisch! Ik deed de deur weer dicht en liep met hem naar beneden. 'Ik doe wel even mijn jas aan hoor als we naar buiten gaan,' glimlachte ik.

'Ach, er is genoeg ruimte. Het zou egoïstisch zijn die man geen gebruik te laten maken van een van de gastenkamers.' Met Igraine liep ik trap af en liep alvast naar de kapstok. 'Natuurlijk, hier.' Ik had haar jas al gepakt en hield die nu voor haar open.