Huis van Sebastiaan Vaugh en Igraine Green

Ik wreef plagerig over mijn buik. 'Nee hoor, ik heb al genoeg gehad,' giechelde ik en sloeg mijn armen om haar heen. 'Ik heb je gemist, gek!' Ik liet haar los en bekeek haar kort. Ze zag er gelukkig gezond en goed uit. Ik nam haar mee naar de bank en ging erop zitten. Ik sloeg mijn benen over elkaar heen en boog benieuwd naar haar toe. 'En, nog iets spannends gebeurd?'

Ik lachte toen ze zei datze me gemist had en drukte kort mijn lippen tegen haar voorhoofd. 'Ik jou ook.' glimlachte ik. Ik liet mezelf naast haar op de bank vallen en kon het niet laten om haar even te plagen waarbij ik haar dan ook bloedserieus aan keek. 'Je moet eens weten wat er allemaal is gebeurd...' begon ik. 'Zoveel spannende dingen tussen mij en Liam en de lakens,' zei ik waarna er een grijns rond mijn lippen verscheen. 'Bij jou nog spannende gebeurtenissen?' vroeg ik.

Ik drukte mijn handen tegen mijn oren en lachte. 'Ik hoef het niet te horen!' riep ik en liet ze daarna weer los. Nu moest ik het ook gewoon terug doen en wreef over de bank. 'Tja, hier gebeurt het allemaal he! Precies waar jij zit! Oké, stomme grap,' grinnikte ik en trok mijn benen de bank op. 'Spannende dingen? Als je erbij rekent dat ik hier zo snel mogelijk weg wil, dan is er inderdaad wat gebeurd.'

Ik moest lachen toen ze haar handen tegen haar oren drukte. Bij haar woorden over de bank moest ik even lachen. 'Je zou toch bijna vergeten dat schattige, lieve Iggie helemaal niet zo onschuldig is,' plaagde ik haar waarna ik haar een zacht plagend duwtje gaf. Bij haar laatste woorden veranderde mijn bui van plagend naar serieus. 'Je wilt hier weg?' vroeg ik. 'Door de originals of ook ergens anders door?' vroeg ik. Ik wou echt niet dat we weer gescheiden zouden zijn van elkaar.

'Dat hoort allemaal bij de dekmantel,' zei ik op plechtige toon en giechelde daarna, waarna ik een pluk haar achter mijn oor stopte. Zachtjes kuchte ik en keek naar mijn handen. 'Originals, onder andere. Ik kan het gewoon niet aanzien dat die familie een heel dorp de grond in richt. En ik meen het serieus, Elisa, ik ga hier weg en jij, Liam en Arthur gaan mee. Het is een kwestie van tijd tot ze een van ons aanvallen.' Ik stond op en schopte boos tegen een stoel. 'Ik wou dat ik verdomme iets kon doen!'

Ik trapte mijn schoenen uit terwijl ik naar haar luisterden. Ze trapte tegen de stoel die zich daarna een stuk de andere kant op bewoog. 'En dan? Dan vinden ze je toch wel als ze dat willen. Waarom denk je dat ik me buiten hun heb gehouden?' vroeg ik. 'Waar wil je dan heen?' Ik probeerde na te denken over wat er dan zou gebeuren. 'Hoe denk je dat wij het met z'n vijven uithouden? Waarom Arthur? Arthur laat toch Eleanor niet achter en daarbij mag ik hem van geen kant. En ik geloof er niets van dat Seb dat wel doet.' dacht ik hardop.

Ik balde mijn vuisten en haalde even diep adem. 'Wat moeten we dan doen, Elisa? Wat moeten Seb en ik doen? We hebben ons er al mee bemoeid en we kunnen nu gaan kant op. Maar ik heb geen zin om die Originals elke dag les te moeten geven.' Ik zuchtte en ging op de stoel zitten waar ik net tegen getrapt had. 'Ik weet het niet, overal behalve hier.' Flauwtjes glimlachte ik en haalde een hand door mijn haar. 'Ik bedoel meer dat hij gewoon uit dit dorp moet, met of zonder Eleanor. Jij en Liam moeten ook weg, alhoewel... Ze zullen jullie vast niets aan doen. Maar ik wil niet bij jou weg, Elies.'

'Weet ik ook niet,' zei ik terwijl ik met gesloten ogen mijn slaap masseerde in een poging logisch na te denken. 'Hebben die twee überhaupt door wat dat stelletje kan?' vroeg ik doelend op Arthur en Eleanor. Daarmee doelde ik niet op dat wat schijnbaar al op Eleanor haar dak was komen vallen. 'Ik wil ook niet bij jou weg...' zei ik waarna ik haar aankeek. 'Maar... Ik weet het niet Iggie...' zuchtte ik.

Ik sloeg mijn benen over elkaar heen en nam een slok van mijn glaasje drank die ik had ingeschonken voordat Elisa binnenkwam. Ik schudde mijn hoofd twijfelend. 'Ik denk het niet. Ze zijn beiden heldhaftig, maar ook veel te hoogmoedig.' Ik leunde voorover en keek haar doordringend aan. 'Wat weet je niet, Elisa? Wat aan dit stadje trekt jou toch zo aan?' Verward fronste ik mijn wenkbrauwen en nam nog een slok.

'Ik weet niet hoe je met vier vampiers ongezien hier weg kan en ergens anders kan verschijnen, hoe je weg kan blijven van originals als ze je toch al iets aan willen doen.' zei ik waarna ik met mijn hand door mijn haar ging. 'Dit is de enige plek, nee, bijna de enige plek waar ik ooit gelukkig ben geweest en op deze plek kwamen de enige personen die me ooit iets geboeid hebben samen.'

Ik legde mijn gezicht wanhopig in mijn handen en leunde voorover. 'Ik haat het hier, Elisa, ik haat het echt. Eerst is een van mijn leerlingen al gedood, de ander is gemarteld, nu is er zelfs iemand getransformeerd. Ik kan dit niet aanzien, omdat ik er niets tegen kan doen. Ik kan ze niet doden.' Ik haalde mijn gezicht tevoorschijn en keek haar hulpeloos aan. 'Ook al is dit de plek waar ik het meest gelukkig ben geweest, wil ik hier weg. En ik laat je hier niet achter.'

Ik stond op en knielde bij haar neer zodat ik haar handen vast kon nemen. 'Je kan er sowieso niets aan den Igraine, dat zal overal zo zijn. Als daar iemand besluit iemand dichtbij te vermoorden, te martelen of te transformeren kun je er ook niets aan doen.' zei ik. Ik schoof een pluk van haar haar achter haar oor en keek haar aan.

'Ik kan er wel iets tegen doen,' bracht ik tegen haar woorden in. 'Ik kan alleen niets tegen Originals doen, maar wel tegen anderen.' Ik keek haar aan en zakte vermoeid onderuit. 'Ik weet het gewoon allemaal niet meer. Maar als ik straks dood op straat lig, herinner jij je nog wel aan dit gesprek, dan kan ik je garanderen,' zei ik met een halve grijns.

'Je kan geen gedachten lezen Iggie. Je weet niet wat mensen, vampieren, heksen, weerwolfen, Hybrids of originals van plan zijn.' zei ik. 'Hoe graag je dat ook wil.' Ik keek haar even aan bij haar woorden en probeerde te achterhalen wat ze daar nu weer mee wou bereiken. 'Probeer je nou... Probeer je nou mij een schuldgevoel te geven?' vroeg ik terwijl ik op de bank ging zitten en haar aankeek.

'Ik heb ze altijd bestreden, Elisa, tot ik jou leerde kennen en eindelijke eens wist wat ik met mijn leven wou doen. Ik weet echt wel wat ik doe bij de bestrijding van hun.' Ik fronste en stond op, om uit de bar een fles sterke drank te pakken. 'Nee... Dat was in elk geval niet mijn bedoeling. Ik.. Het is... Ik weet het niet Elisa, wat ik wil, wat er misschien gaat gebeuren. Ik wil ze gewoon een stap voor zijn.'

'Ze een stap voor zijn door weg te gaan,' stelde ik zuchtend vast. Dat klonk mij veel te veel als vluchten in de oren. 'Ik snap best dat je ver bij ze uit de buurt wil zijn Iggie, maar ik wil niet dat wij gescheiden worden en ik weet niet of we hier zomaar weg kunnen en ergens anders aan komen lopen.' Mijn hoofd liet ik rusten op mijn hand terwijl ik nadacht.

Mijn wenkbrauwen kwamen in een verwarde frons en ik draaide me naar haar om. 'Mijn hele leven al verplaats ik me van stad tot dorp, van land tot land.' Ik schonk ons beiden een glas in en gaf het aan haar, om daarna weer op de bank te gaan zitten. 'Elisa, zometeen heb je een vriendin meer, omdat ze is vermoord. Ik heb gezien wat ze doen, ik heb het zelf ook gedaan toen ik nog samen met ze leefden... Het is gestoord. Sebastiaan weet het ook. Je onderschat ze, Elisa.'

Ik nam het glas aan en zuchtte even. 'Dat is de reden waarom ik zo veel mogelijk ze heb ontweken of me niet met ze heb bemoeit Iggie, omdat ik ze niet onderschat en ik weet toch wat ze bij jou te weeg hebben gebracht?' zei ik. 'Als je nu voor ze weg gaat, dan blijf je vluchten.' waarna ik een slok nam uit het glas.

'Wat wil je dan doen? Ze doden? Niemand weet hoe dat moet.' Ik wreef door mijn haren en nam weer een slok. Dit hele gedoe steeg naar mijn hoofd, maar ik zou gewoon zo'n groep vampieren niet al mijn geluk laten afpakken. 'Nou, als ik vlucht heb ik een stuk langer leven,' mompelde ik en trok een wenkbrauw op. 'Dus jouw plan is om hier te blijven en ze gewoon uit de weg te gaan?'

'Ik weet het niet.' antwoorden ik nadat ik over haar woorden had na gedacht. 'En ze gewoon uit de weg gaan gaat me aardig af, ik heb nog geen woord met ze gewisseld.' zei ik. Ik probeerde alles een eentje op een rijtje te zetten. Igraine was bang voor ze, terecht waarschijnlijk. Maar halsoverkop hier weggaan ging gewoon niet. Daarbij, wou Liam hoe weg? Wou Liam wel met Iggie en Sebastiaan zitten, sou Sebastiaan wel met bij zitten en ik met hem?

'Nou, ik heb het al verpest door Genevieve uit te schelden bij de wedstrijd en Sebastiaan heeft ook al niet bepaald aardig tegen haar gedaan. Sebas en ik zitten er nu middenin.' Ik wreef door mijn ogen en voelde me op de een of andere manier vermoeid. Het liefst zou ik nu gewoon slapen of rustig op de bank een film kijken, maar niet... dit. Ruzien met Elisa, en waarover? Die stomme Originals.

Toen ze over haar ogen wreef zette ik mijn glas neer. 'Dat is ook niet slim,' zuchtte ik, hoewel ik wist datl ze dat beide zelf ook heel erg goed wisten. Ik had helemaal geen zin in dit. 'Ik ga je geen valse beloftes doen Igraine.' besloot ik. 'Ik heb het er wel een keer met Liam over.' zei ik om vervolgens mijn armen te openen om haar een knuffel te kunnen geven 'Kom hier jij,'

Ik maakte een wanhopig gebaar en voelde mijn onderlip trillen. Een vreselijk hopeloos gevoel overspoelde me. 'Elisa, ik ben gewoon zo onwijs bang,' stotterde ik en liet me knuffelen. 'Ik heb eindelijk geluk gevonden en ik wil het echt niet kwijtraken. Jij, Seb, Arthur en een leuke baan.' Ik kneep in mijn jurkje en slikte mijn brok door. 'Het lijkt wel alsof alles wat ik doe fout is of slechte gevolgen voor andere mensen heeft. Sebas en ik hebben al steeds ruzie door Geneviève en nu heb ik het ook nog eens met jou,' snikte ik zachtjes.

Zachtjes streelde ik sussend door haar haren heen. Ik wou haar vragen waarom ze Arthur daar in godnaam toe rekende, maar slikte mijn woorden in. 'Je moet je geluk ook niet laten verknallen door andere,' zei ik en drukte even mijn lippen tegen haar kruin. 'En je doet niet alles fout en het is ook niet jou schuld als er iets slechts gebeurd met iemand anders.'

'Wat ik ook doe, ze verpesten het toch wel,' zei ik met een wanhopig gebaar en verborg mijn gezicht in mijn handen. 'En ik verpest mezelf nog het meest door zo vreselijk zwak en zielig te doen, terwijl ik dat helemaal niet ben. Maar ik kan ook niet mijn oude ik weer gaan zijn, terwijl ik die persoon van mezelf haat.'