Huis van fam. Kole

‘Waarom zou hij in vredesnaam die onderzoeken daaraan relateren?’ Die connectie sloeg echt helemaal nergens op. Het had helemaal niets met elkaar te maken. ‘Maar best, als jij hem achter je aan wilt hebben, laat haar maar vrij – dan weet je in ieder geval zeker dat ze het hem verteld.’ Met opgetrokken wenkbrauw keek ik haar aan. Nog steeds zat ik op het aanrecht. Ik snapte niet waar ze zich nou druk om maakte, dat mensen uitvonden waarom we hier waren – dat deden ze niet, dat kon ik nu alvast voorspellen. Harper en ik waren de enige die het wisten. Katy, Tommy en Heath wisten het nog niet eens, waarom zou een of andere heks dat dan wel doen.

'Gebruik je hoofd, Gen. Als wij het willen loopt dat meisje hier weg zonder zich iets te herinneren, misschien wat nachtmerries.' Ik vroeg me inderdaad af hoe die heks dit alles zou kunnen relateren aan wat wij zochten. Maar al zou hij het misschien niet uitvinden, ik was bang genoeg voor de kans dat hij er wel achter zou komen. 'We kunnen niets riskeren.' mompelde ik nors, maar toegeeflijk, omdat ik wist dat Gen tot zo ver gelijk had. 'En je haalt de wraak van een heks op je, en ik weet niet of je gezien hebt wat hij Igraine heeft aangedaan, maar hij is tot redelijk veel in staat.'

'En dat is precies de reden waarom we er voor moeten zorgen dat hij er niet achterkomt. Je hebt inderdaad gezien wat hij haar heeft aangedaan en ik wil mijn haren liever nog houden als je het niet erg vind.’ Praten was iets waar ik goed in was. ‘Zodra ze het telefoontje heeft gepleegd laat ik haar dit alles vergeten en doe ik wel alsof ik haar gered heb ofzoiets. We verzinnen wel een goede smoes, Harper – maar het enige wat ik wil is dat die verdenkingen stoppen, want ik heb een flauw vermoeden dat ze dichtbij de oplossing zijn.’

Ik zuchtte en leunde tegen de tafel aan met mijn blik gericht op de tegeltjesvloer. 'Prima, als er maar geen gevolgen aan vast zitten.' praatte ik tussen haar door en keek verbaasd op bij het noemen van 'ze'. 'Wacht, je bedoelt dat meerderen aan dit onderzoek van het heksje meewerken?' Fijn, straks hadden we een hele horde op ons dak zitten, misschien was Gen's idee toch niet zo roekeloos. Alhoewel ze het echt niet te lang door kon laten gaan, dat had werkelijk geen nut.

‘Denk je nou werkelijk dat ie echt zo slim is dat hij dat in z’n eentje kan bereiken? Hij heeft waarschijnlijk nog nooit van ons gehoord, weet niet eens dat er zoiets bestaat als “de eerste vampieren op de wereld”. Hij is sterk, maar niet slim.’ Behendig kwam ik van het aanrecht af en liep maar mijn zus toe. ‘Heb je nog iets uitgevonden dit weekend? Iets wat van pas kan komen?’ Ze mocht mijn plan dan weten, maar ik wilde ook weten wat zij had uitgevoerd dezer dagen. Wat er in vredesnaam zo lang duurde.

'Fijn, maar ik wil hem gewoon niet onderschatten.' Dat had mede te maken met wat ik uitgevonden had tijdens mijn reisje. Het was niet veel, maar het bood tenminste zekerheid. 'Er was een primaire bron. Geschriften over het bestaan. En daarin wordt geconfirmeerd dat het zich inderdaad hier bevindt.' De geschriften waren al te ver verouderd en fragiel geworden dat ik ze niet mee kon nemen, maar het was de moeite waard ze zelf te aanschouwen. Ik hield van zekerheid.

'Ik onderschat hem ook niet, anders had ik hem wel z'n gang laten gaan.' Zei ik en keek even door het glas van de deur heen, maar Eleanor zat nog netjes op haar plek. 'Waarom heb je ze niet verbrand?' Vroeg ik verbaast. Ik had gewoon alles plat gegooid, maar Harper was meer van de subtiele aanpak en dat werd steeds duidelijker. 'Maar niet de plek waar?' Vroeg ik nieuwsgierig en keek mijn zus aan.

'Het beangstigt me dat mensen zo dichtbij weten te komen. Natuurlijk weten we ze af te schudden, of op te ruimen, maar ooit zal er iemand door onze voorzichtigheid heen komen, niet?' Ik sprak niet graag die angst uit, maar Gen wist meestal toch wel wat ik dacht, hoe ik was, tegenover haar hoefde ik me niet sterker voor te doen. Teleurgesteld schudde ik mijn hoofd. 'Niet de plek, alleen het noemen van een boom met de typische krachten die het hout wordt toegeschreven.'

Ik keek haar aan en knikte. ‘Ooit, maar daar rekenen we dan wel weer mee af. Nu moeten we zorgen dat het niet gebeurd.’ Zei ik en leunde tegen de muur aan. Ik hield niet van staan, ik wilde leunen of zitten – een irritant feitje waar mensen zich vaak aan ergerde. ‘Balen, wie weet staat het er niet eens meer en is ie omgezaagd en verwerkt in elandbeeldjes ofzoiets.’ Je wist maar nooit wat er met bomen gebeurde deze tijd.

'Verdomme, kun je je al voorstellen dat we ál die beeldjes op moeten gaan sporen?' Een zwakke grijns verspreidde zich over mijn gezicht en ik gaf Gen een duwtje vanwege haar luie zit-steun houding die ze zichzelf aangemeten had. 'Wil je me nog eens toepasselijk introduceren aan het weerwolfje? Ik geloof niet dat ik een juiste indruk heb gemaakt.' vroeg ik Gen met een zelfvoldaan lachje. Nee, dit meisje mocht ons niet verachten of verafschuwen, ze moest ons vrezen en tot in nachtmerries achtervolgd worden door ons gelach. Alleen dan zou ze de nieuwsgierige heks waarschuwen.

Ik begon te lachen. 'Misschien staat dat ding nog wel overeind, weet ik veel - het was maar een veronderstelling.' Zei ik grijnzend en keek haar aan. 'Oh Harper toch, je bent echt niet zo onschuldig als je af en toe lijkt.' Zei ik vermakelijk. 'En wat had je precies in gedachte als introductie?' Vroeg ik nieuwsgierig. Ik had af en toe plannen, maar mijn zusje hier kon er ook aardig wat van als ze dat wilde.

'Als er reden tot of noodzaak bestaat, dan ben ik tot alles in staat zusje.' Ik was minder van het geweld dan Gen, ik had er meer plezier van om mensen mentaal af te takelen, dat leverde een hoop meer op zo vond ik. 'Laat ik eens wat in haar hoofd rondsnuffelen. Laten we haar hoop tot grote hoogte brengen en het vervolgens aan stukken slaan. Laat haar maar denken dat haar Arthur haar komt redden.' Wat mentaal gefrutsel leverde levensechte illusies op, daar zou ze niet om heen kunnen.

Bij haar idee begon ik te grijnzen. Harper was beter in het geestelijk manipuleren van mensen. Daar haalde zij haar plezier vandaan. Onze hele familie stond tot de beschikking van die krachten, maar gebruikte ze minder vaak - tenminste, zover ik dat wist dan. 'Ga je gang lieve Harper, ze is helemaal voor jou.' Zei ik triomfantelijk en opende de deur richting de kamer waar Eleanor nog steeds zat.

Enekel had ik flarden van hun gesprek gehoord. Deze verhalen had ik ooit gezien over vampiers dat ze gave hadden. Krachtiger waren dan een weerwolf, maar zwak doordat ze geen controle hadden. Het was frusterend ergens, maar aan de andere kant accepteerde ik het dat ik hier zat. Niet wie dan ook. Karma had me te pakken gekregen, zou ik denken.... Ik sloot slecchts mijn ogen. Het liefst droomde ik weg. Weg dat ik alleen was zoals ik het graag had. Geen Arthur, Teoh of Zoe. Geen Logan, geen Alicia of Frances. 'Geef die verdomde telefoon en me daarna een taxi. Ik wil weggaan zoals dit en daarmee nog intact en onaangeraakt zoals ik nu ben. Geen trucjes of wat dan ook. Dat noem ik een deal, Gennie. Of wel vindt Arthur en ons clubje mooi jullie geheimpje. En dat zou jammer zijn.'

Licht geërgerd keek ik op Eleanor begon te praten. 'Dat is volgens mij ook hetgeen wat ik aan het begin voorstelde, maar toch was je wel zo onredelijk om daar twee dagen lang tegenin te gaan. Nu ben ik onredelijk, dus je blijft maar lekker zitten.' Ik sloot de deur weer. 'Doe alsjeblieft iets aan die grote bek van d'r, of ik draai d'r nek dadelijk nog om.'

Ik moest bekennen dat ik teleurgesteld was toen Eleanor instemde met de deal. Veel te lang had ik al voorzichtig aan gedaan. Maar ik was nog steeds van mening, zeker door wat Gen zei, dat dit meisje niet door had hóe gevaarlijk we waren. Ik knikte naar Gen en concentreerde me op de gedachten van het weerwolfje. Ik viste Arthur's gestalte daaruit en plaatste hem prominent in haar gezichtsveld. In een bos. Alleen, of nee, achterna gezeten door een weerwolf. En door wat voor een wolf. Het was zij zelf, want waar zou een weerwolf meer voor vrezen dan dat ze iemand pijn zouden doen, iemand die ze graag mochten en dat ze het zich niet eens zouden herinneren.

'Maak jezelf toch een brandstapel, trut.' mompelde ik al minachtend, maar die gedachten werden overwelmd door het gestalte van Arthur. Ook al had ik hem twee dagen al niet meer gezien; zo levendig als nu had ik hem niet kunnen voorstellen. De prettige herrinnering vervaagde zich in een ware nachtmerrie waardoor ik opeens barstende hoofdpijn kreeg. Nee! Niet Arthur! Zoits zou ik nooit gedaan kunnen krijgen. Zlefs niet als het monster dat ik was.
Ik voelde een nattigheid langs mijn wang glijden. Ik wou dat het ophield, maar dat deed het niet.

Ik begon te grijnzen bij Eleanors opmerking en keek geïnteresseerd toe hoe Harper een tweede werkelijkheid voor haar creëerde. Ik kon het in principe ook, maar als het kon liet ik het aan Harper over. Ooit had ze haar trucje op mij uitgevoerd en zelfs ik trapte erin. Ze is er beter in en heeft er ook nog plezier aan, dus waarom zou ik haar dat ontnemen. Daarbij is het veel te leuk om met twee mensen ééntje te martelen.

Met Gen als publiek had ik nog extra plezier van mijn manipulatie. Net als in een nachtmerrie liet ik het einde over aan Eleanor's eigen creativiteit en liet de voorstelling stoppen op het moment dat de wolf haar tanden zette in het vlees van Arthur's huid. Daarna volgde een heel leger aan Arthur's, Zoë's, Teoh's, Logan's die haar verwijten toesmeten; smerige wolf, bedriegster, leugenaar, aansteller. Met als apotheose haar ouders die teleurgesteld en verafschuwend naar hun dochter keken.

Ik deed de deur van het huis open en liep rechtstreeks op de keuken af. De laatste tijd was ik nauwelijks in huis geweest, alleen om drank te halen en meubilair. Eenmaal in de keuken werd ik afgeleid, omdat Harper en Genevieve in de woonkamer stonden. 'Hey girls,' zei ik glimlachend en zag toen opeens een meisje vastgebonden op een stoel. 'Wauw.' Ik liep ernaartoe en bekeek het meisje beter. 'Zij mag wel bij mij in de boomhut komen,' zei ik goedkeurend.

'Geen denken aan.' Zei ik nors toen Tommy binnen kwam lopen en sloeg mijn armen over elkaar. 'Mijn vangst, mijn doel. Sorry - je mag d'r beste vriendin wel hebben als die nog aan bod komt.' Zei ik luchtig en nam mijn plek op het aanrecht weer in. Met mijn rug leunde ik tegen betegelde muur en keek naar Tommy en Harper. Wat een stel waren we toch ook af en toe.

Ik fronste even boos en daarna verward. 'Waarom zit ze hier eigenlijk vastgebonden? Ik zit nu maar aan één ding te denken en ik hoop maar niet dat dat waar is,' zei ik lachend en speelde met een pluk haar van Eleanor. 'Haar vriendin? Nee, ik wil haar nu. Niemand anders. Hoewel, ik heb me toch twee leuke heksen ontmoet. Vooral die ene is leuk, lekker pittig.'

Terwijl ik het huis binnen liep ving ik iets op over twee heksen uit de mond van Tommy. 'Ik zag twee heksen, samen s..' begon ik te neuriën terwijl ik richting de kamer liep om te kijken wie er nog meer was. 'O hey, bezoek.' onderbrak ik mezelf toen ik het vastgebonden meisje zag. Nee, niet zomaar meisje. Weerwolf. Weerwolven ertussen uitpikken was wel het laatste waar ik moeite mee had.

Ik werd uit mijn concentratie gehaald door Tommy, gevolgd door Katy. Hoe kwam het dat ze soms dagen verdwenen en dan precies op dit moment allemaal in dezelfde kamer opdoken? Abrupt kapte ik de hallucinaties af en gaf Eleanor slechts een zwart beeld voor ogen, een donkere leegte. 'Tommy, je blijft van der af. Dit is belangrijker dan jouw pleziertjes.' Ik glimlachte kort naar Katy die net binnenkwam.

Met betraande ogen keek ik op. Eondelijk bijgekomen van de vreselijke droom dankzij stemmen. Ik zag hoe een vampier een pluk haar vast had waardoor il meteen terugschoot. Hij was knap, maar vier vampoers waren me net te veel van het goede. Ik was verward en daardoor bang. Ik wou Arthur en wel nu! Zijn veilige armen, of Zoe met haar lieve wooorden. Of Teoh met zoete kussen. Ook al was dat laatste verkeerd.