Huis van fam. Starling-Gard

Ik glimlachte even weer. 'Ik zou je kunnen opeten. Maar dan ook echt kunnen opeten.' lachte ik en drukte weer een kusje tegen haar lippen aan. 'Om eerlijk te zijn wil ik maar al te graag vanavond bij jou zijn.' Hierbij streelde ik weer haar heupen en keek haar aan. Ergens verlegen omdat ik weer aan ons twee dacht bij mijn thuis.

Ik glimlachte. 'Ik wil het ook maar al te graag en ik denk dat het Teoh ook wel goed doet om jou hier weer even te zien. Daarbij vind m'n pa het ook altijd wel leuk als je er bent, en Mama Gard - ja je weet hoe zij het vind.' Lachte ik en kuste hem zachtjes.

'Ik ben bang van je vader soms,' gaf ik maar toe en kuste haar innig terug. Ja, ik hield absoluut veel van haar. 'Misschien zo naar beneden? Helpen de tafel op te zetten? En mijn vader en moeder zijn ook dol op je. Kylan is weer iets té dol op je.'

Ik begon te lachen. 'Niets om bang voor te zijn, hij is dol op je. Ik ben alleen zijn kleine meisje en dat is denk ik zijn waardigste bezit, dus vandaar. Maar hij zal je geen preek gaan geven, vertrouw me daar maar op.' Toen hij vroeg of we naar beneden moesten gaan knikte ik. 'Goed idee.' Bij zijn volgende woorden begon ik te lachen. 'Gelukkig ben ik niet zo dol op Kylan als hij op mij is. Hij is een toffe gast hoor, maar jij bent en blijft mijn grootste schat.'

Ik keek haar zuur aan. 'Mijn broer is een klootzak en niet leuk. Oké?' Hierbij lachte ik haar en tilde haar op. 'Dus je gaat voor me juichen? Extra juichen en dan ga ik mooi scoren bij de seizoensfinale. Deze ging naar mijn meisje, Zoe Starling! Ik hou van je, babeeeee.' Ik was opeens hyper en mijn woorden sloegen nergens op.

Ik begon te lachen. 'Je broer is geen klootzak, hij is af en toe best grappig hoor.' Lachte ik en knikte. 'Natuurlijk ga ik je aanmoedigen, ik pak gewoon de megafoon en zorg ervoor dat je zo opgefokt raakt dat je punt na punt scoort.' Lachte ik en kuste hem zachtjes. 'Wauw, Danny heeft wat energie teveel.' Zei ik grijnzend.

'Doen!' grijnsde ik breed en keek haar speels aan. 'Die kan ik ook voor later bewaren als je dat liever hebt? Als je weet wat ik bedoel.' Ik lachte door mijn eigen woorden en zette haar veilig neer op de vloer van de benedenverdieping. Zachtjes drukte ik mijn lippen tegen haar slaap.

Ik begon te giechelen, maar besloot er verder niets over te zeggen aangezien ik mijn vader op de bank zag zitten. 'Hey pap, is het goed als Dan hier vanavond blijft slapen?' Hij deed nog niet eens de moeite om van zijn krant op te kijken en knikte. Ik glimlachte. 'Zie je wel, geen probleem.' Glimlachte ik. Ik pakte zijn hand vast en liep naar de keuken. 'We hebben een extra eter.' Zei ik grinnikend en zag hoe Mama Gard licht leek te panieken, maar toen ze Dan zag staan, veranderde haar paniekerige blik in een vrolijk. 'Daniël, natuurlijk ben je welkom. Lust je pasta met zalm?' Vroeg ze enthousiast, waarop ik begon te lachen.

'Hallo! En natuurlijk', grijnsde ik en liet Zoe wat meer los. 'Dus als zoenoffer komen ik en Zoe de tafel dekken.' Mama Gard begomn te lachen en dirigeerde ons wat te nemen. Ik gehoordzaamde en huelp Zoe met klaarztten. Toch kon ik het niet laten om af en toe weer tegen haar aan te plakken.

Ik drukte een kus op zijn wang en pakte de borden van Mama Gard aan. 'Eet Teoh eigenlijk thuis?' Vroeg ik me hardop af en Mama Gard schudde haar hoofd. 'Hij zei dat ie bij een meisje bleef eten, ik volg mijn jongen af en toe niet helemaal meer - maar je vader zegt dat ik hem los moet laten... dus ja.' Ik knikte begrijpelijk en haalde mijn schouders op. Het zal allemaal wel. Ik volgende Teoh de afgelopen tijd ook niet meer echt en hij redde zijn eigen hachje meestal wel.

ok. Deze meet is een soort van dood XD. Je kan hier weer gewoon meeten als je wilt :')

NEW
Ik had mijn auto, of eigenlijk de auto van mijn moeder, naast het huis van Teoh gezet en vond het eigenlijk heel wat van mezelf dat ik de moed bij elkaar had gekregen om hierheen te rijden. Nu ging ik het gewoon doen ook. Ik keek even naar mijn spullen die op de bijrijders stoel lagen en nam mijn telefoon uit mijn tas om uit te zoeken hoe ik mijn telefoon op onbekend kon zetten. Toen ik het had gevonden drukte ik het huisnummer in in de hoop dat Teoh op nam.

Ik lag languit op de bank en staarde naar de televisie. Niemand was thuis, dus dronk ik gulzig van mijn zakje bloed. Ik begon het steeds lekkerder te vinden. Toen de telefoon ging, ging ik er ook met mijn nieuwe snelheid naartoe en kwam lachend tot stilstand, om de telefoon op te nemen. 'Een hele goede...' begon ik, terwijl ik op mijn horloge keek, 'middag. Teoh hier.'

Bij het stemgeluid van Teoh verscheen er een glimlach op mijn gezicht waarna ik zonder verder iets te zeggen op hing. Ik nam de bladen die ik van te voren vol geschreven had vast, maar bleef nog even zitten om moed te verzamelen. Ik hoopte eigenlijk dat hij op zijn kamer had gezeten, maar ik had naar zijn raam gekeken en had hem niet zien lopen. Nouja, dan maar hopen dat hij ergens zat zonder zijn moeder, of Zoë, of Zoë haar vader, of iemand anders. Zonder dat ik het door had gehad was er toch al een klein half uur verstreken en was het ondertussen gaan regenen. 'Fuck,' schelde ik zacht toen het begon te druppelen en besloot dat ik nu maar moest gaan voor het echt hard ging regen. Ik controleerde of het eerste blaadje voor hing en liep het pad op waarbij ik Teoh al in de woonkamer zag zitten. Zonder iemand anders. Zachtjes tikte ik op het raam tot hij door had dat ik er stond.

'Hallo?' zei ik tegen de telefoon en keek erin, een stomme gewoonte van me als iemand niets meer terug zei. 'Hallo? Iemand daar? O, ik wist dat ik mijn naam niet moest zeggen.' Ik lachte om mijn eigen grap en ging daarna weer op de bank zitten. Een footballwedstrijd was begonnen, toen er opeens tegen het raam werd geklopt. Fronsend liep ik ernaartoe en zag Alicia staan. Ik zwaaide en wou naar de deur lopen om deze open te doen.

Toen hij zwaaide glimlachte ik even waarna ik het bordje op hield zodat hij het kon lezen. "I’m standing under a white flag, oh, Can you see me, oh, can you see me?" Als ik een beetje een goede stem had gehad had ik het voor hem gezongen, maar goed. Dat zat er niet in. Lang genoeg dat hij het kon lezen hield ik hem op om vervolgens de volgende te laten zien. "I’m standing for everything we have, oh, can you hear me, oh, can you hear me?" Ik keek hem aan terwijl ik op mijn lip beet en het langzaam aan harder begon te regenen. Opnieuw liet ik het voorste blad naar achteren verdwijnen, hopend dat de regen de inkt niet te veel liet uitlopen, maar zover ik wist was de marker watervast. "This is why we do it this is worth the pain. This is why we bow down, get back up again"

Ik wou net naar de deur lopen, toen ik opeens bordjes in haar handen zag. Langzaam liep ik weer naar het raam en drukte mijn gezicht ertegenaan. Dit moest niet gebeuren, dit moest ik juist tegenaan, dacht ik wanhopig bij mezelf. Maar ik kon niets anders dan glimlachen en blijven kijken. Het begon harder te regenen, dus gebaarde ik naar de deur, zodat ze niet nog natter werd.

Ik glimlachte enkel toen hij naar de deur gebaarde, maar nee, ik wou het nu afmaken ook. Eigenlijk paste het wel. "This is where the heart lies this is from above. Love = this, this = love" opnieuw ging er een nieuw bord naar voren. "Love is why we do it love is worth the pain. Love is why we fall down, get back up again" - "Love is where the heart lies, love is from above. Love = this, this = love" Na kort gekeken te hebben welke bordjes ik had gehad wist ik dat de volgende van een andere lyrics zouden zijn. "It's not always rainbows and butterflies. It's compromise that moves us along, yeah" - "My heart is full and my door's always open. You can come anytime you want" Mijn haar begon tegen mijn gezicht aan te plakken waarna ik het dan ook achter mijn oor schoof. "I don't mind spending everyday, out on your corner in the pouring rain" - "Look for the boy with the broken smile, ask him if he wants to stay awhile" - "And he will be loved, and he will be loved." Eigenlijk haatte ik het als mensen lyrics veranderde, maar nu was het specifiek op hem en was het raar geweest als "she" was blijven staan. Mijn laatste bord liet ik hem nu zien. "I will love you forever, forever and always. Through the good and the bad and the ugly."

Ik keek met de breedste glimlach in tijden naar haar doen en laten en moest erom lachen. Tegelijkertijd bracht ''She will be loved'' ook herinneringen op. Ik zong het ooit samen met Eleanor, toen ik nog mens was. Toen ze klaar was, ging ik snel naar buiten en gaf haar een knuffel. 'Dat was lief, Alicia,' zei ik en verbaasde meteen dat ik het woord lief gebruikte. Ik zei nooit lief. 'Kom snel binnen, gekkie. En die posters ga ik zo in mijn kamer ophangen, als dat mag?'

Ik legde mijn hoofd kort tegen zijn schouder toen hij me een knuffel gaf en was echt heel erg opgelucht dat hij zo reageerden. Als het een film was geweest hadden we nu we buiten in de regen stonden gezoend en was er een happily ever after, maar goed we leefde niet in een film. 'Ja, in de regen is het best koud.' ik had geen jas mee omdat het eerder vandaag nog prima weer was, mooi weer zelfs. Ik volgde hem naar binnen en bleef op de mat staan om niet een heel waterspoor te creëren en gaf hem het papier. 'het is niet de bedoeling dat ik ze nog eens nodig heb, dus dat is goed.' zei ik in een poging een grapje te maken.

Ik moest om haar woorden lachen en rende in enkele secondes naar de badkamer om een handdoek te halen en daarna weer terug. Die snelheid was écht handig. Met de handdoek maakte ik haar gezicht droog en gaf hem daarna aan haar. 'Als je wilt kan ik wat kleding pakken van Zoe. Je bent echt zeiknat,' zei ik bezorgd. 'Straks word je ziek.'

Willekeurig glimlachte ik even toen hij op high speed weg was en binnen enkele seconden weer voor me stond met een handdoek waarmee hij mijn gezicht droogde. Ik kneep met de handdoek het grootste gedeelte aan water uit mijn haar en droogde mijn armen en benen af. 'Ik pas Zoë haar kleding denk ik niet, ze is en dunner en kleiner.' Terwijl ik de handdoek over mijn schouders heen legde keek ik hem aan. 'Het zal wel meevallen, anders weet ik wie ik ga dwingen heel vaak op ziekenbezoek te komen.' Ik glimlachte even waarna ik naar de natte plekken op zijn shirt keek.

Ik haalde mijn schouders op. 'Ze heeft vast wel een maxi shirt. Dat blijkt in te zijn, blijkbaar.' Ik lachte en ging weer razendsnel de trap op, waar ik na paar seconden weer vanaf kwam met een groot shirt. Ook had ik een shirt van mezelf meegenomen en een sportbroekje. Ik gaf ze aan haar en liep verder de kamer in. 'Wil je wat drinken? Eten?'

Ik lachte even waarna hij weer verdween en verscheen. Ik knielde om mijn schoenen los te maken en stopte mijn sokken die blijkbaar ook nat waren in mijn schoenen. Ik droop niet, dus vond ik dat ik best de woonkamer in kon lopen gezien ik geen spoor achter liet. 'Ehm, je hebt zeker geen zin om thee te zetten?' vroeg ik waarna ik even naar het scherm keek waar een football wedstrijd op bezig was. 'Kijk eerst maar je wedstrijd af, ik maak straks zelf wel een kopje thee, dat kan ik vast wel vinden.' Ik zou hem daarna wel zeggen waarom ik ineens zo voor zijn deur stond, ik genoot nu alleen maar van hoe het op dit moment tussen ons in was, want dit vond ik best prettig. Kort keek ik hem aan waarna ik even naar de kleding in mijn handen keek. Moeilijk doen over omkleden had ik geen zin in, waarbij ik dus ook mijn shirt over mijn hoofd heen trok. 'Kan mijn natte kleding over de verwarming?' vroeg ik terwijl ik zijn shirt aan deed om daarna de knoop van mijn broek los te maken.

'Ik heb wel zin om thee te zetten,' lachte ik en liep naar de keuken om het water op te zetten. 'En die wedstrijd is toch saai, er gebeurt vrij weinig in.' Ik haalde mijn schouders op en liep weer terug naar de woonkamer. Ik zag hoe ze haar natte shirt in haar hand had en knikte. 'Ik kan ze ook even in de droger doen? Misschien worden ze dan sneller droog.' Ik ging op de bank zitten en deed de televisie uit.