Huis van fam. Starling-Gard

Door het half lege bloedzakje op tafel wist ik vrijwel zeker dat er verder niemand thuis was, wat maakte dat ik me best in de woonkamer durfden om te kleden. Doordat hij me eerder in ondergoed had gezien vond ik het ook niet erg dat hij erbij was. Met mijn broek en shirt in mijn hand liep ik naar de verwarming om ze hier over te hangen waarna ik hem aankeek. 'Als het nu heel lang duurt voor het droog is, moet ik wel lang blijven.' Ik glimlachte even en ging naast hem op de bank zitten.

Voor de zekerheid deed ik toch de gordijnen in de woonkamer dicht en keek haar daarna aan. Onwillekeurig moest ik om haar woorden lachen en liep naar de keuken, om daarna weer terug te komen met twee glazen thee. Met een twijfelachtige blik keek ik naar mijn zakje bloed, maar nam toch een slok van de thee.

Ik nam een van de glazen thee en sloot mijn handen eromheen. Het glas was warm, maar het was vast te houden. Het was ook de reden dat ik thee wou, want dat was heerlijk warm. Ik vond het lastig om weer over iets te beginnen waardoor we ruzie zouden krijgen. 'Ik wil zo wel even praten over, nouja alles...' zei ik waarbij ik hem even aankeek. 'Mogen me voeten trouwens op de bank?' de vorige keer lagen we. Beide op de bank. Bij de herinnering glimlachte ik even.

Ik nam nog een slok van de thee en al snel was hij op. Ik merkte niet eens dat hij warm was. 'Praten...?' begon ik twijfelachtig en nam toch een slok van het bloedzakje. Het liet me rustig blijven als ik nerveus werd. Ik knikte op haar vraag en ging ook comfortabeler op de bank liggen. 'Begin anders maar met praten, als het over alles gaat.'

Ik schoof mijn voeten onder me omdat deze aardig koud werden op de vloer waarna ik mijn hoofd twijfelend op zijn schouder legde. Het was toch ergens wel een raar om te zien hoe hij uit een zakje bloed dronk, maar het maakte me verder weinig uit. 'Ik wil enkel niet weer ruzie,' zei ik. Hoewel de kans zo groot was dat we weer ruzie kregen. 'Ik meende wat op de bordjes stond Teoh, ik hou van je. Eerst wou ik wachten tot dat jij naar mij zou komen, maar nouja, ik had een best wel realistische nachtmerrie en daardoor besloot ik dat ik naar je toe zou gaan omdat ik je wou laten weten dat ik van je houd.' uit de nachtmerrie was ik huilend wakker geworden en dat was echt niet fijn.

Een rilling trok door me heen bij haar aanraking en snel slikte ik mijn brok door. Ik had me er de laatste weken zo op gefocust om haar te vergeten, zelfs te haten, en ik dacht dat het was gelukt. Dat viel nu toch heel erg mee. 'Dat weet ik,' zei ik dus enkel en keek haar aan. Ik wou het zo graag terugzeggen, maar het was zo moeilijk. Ik kon haar enkel problemen geven, verder niets. Snel nam ik weer een slok van mijn zakje.

Ik keek hem even aan en glimlachte. Ergens wou ik dat hij gewoon terug zei dat hij van me hield en alles goed was. Toch, ik wist ook wel dat hij dat niet zou doen. Ik concentreerde me even op mijn thee om hem met een non-verbale spreuk op drinkbare temperatuur te brengen en een slok te nemen. De warmte van de thee was heerlijk, net als de warmte die van hem af kwam. 'Hou je van me?' besloot ik recht op mijn doel af te vragen. Ik had hem niet aangekeken maar deed dat nu wel weer waarbij ik zijn aura in de gaten hield. 'En wees eerlijk alsjeblieft,' voegde ik daar aan toe waarbij ik kort met mijn hand het medaillon voelde onder zijn shirt dat ik droeg.

Ik fronste en keek haar verward aan. Wou ze over gevoelens gaan praten? Ik dacht even na en keek haar daarna aan. 'Ik hou van je. Heel erg. Maar ik verbied het mezelf om van je te houden, omdat ik je geen pijn ga doen. Ik ben een vampier, ik ben gemaakt om mensen pijn te doen. Bloed te zuigen.' Ik dwaalde af. 'Maar ik houd wel van je.'

Ik glimlachte breed toen hij zij dat hij van me hield en voelde een bekend gevoel in mijn onderbuik weer opspelen wat toch al een poosje minder was geweest. 'Is dat waarom je bij Genevieve blijft hangen en me niet kwam opzoeken op het feest van Samuel?' zoals hij had beloofd, maar dat liet ik maar even weg. Dit was het punt waar ik eigenlijk bang voor was geweest dat we ruzie zouden krijgen. Hij deed me op die manier namelijk meer pijn.

Ik moest glimlachen bij haar glimlach. Het deed me goed om haar zo te zien, vooral om te zien dat ze niet bang voor me was. 'Ja,' antwoordde ik. 'En ik zal je ook nooit gaan opzoeken als Geneviève er is. Ik wil niet dat jullie elkaar leren kennen.' Ik nam een slok van het zakje en gooide hem daarna de prullenbak in. 'Waar wil je nog meer over praten?'

Ik haalde mijn ketting boven het shirt bij zijn vraag. 'Als het goed is zit hier vervain in.' zei ik hoewel ik eigenlijk niet wist of hij wist wat het was, maar daar ging ik vanuit. 'Kun je proberen of het werkt om me te dwingen iets te doen, in mijn handen klappen ofzo?' vroeg ik hij was de enige waarbij ik dat toe zou vertrouwen.

Ik keerde me naar haar om en staarde als bezeten naar de ketting. Genevieve had me over vervain verteld. 'Dat... Dat blijft toch wel in je medaillon?' begon ik een beetje benauwd en keek haar daarna aan met die ene speciale blik. 'Alicia, klap in je handen.' Ik bekeek haar peilend en keek wat ze deed. Ik had enkel gemengde gevoelens over de ketting. Wie weet wat ze er mee kon doen.

'Het blijft in de ketting,' verzekerde ik hem 'daarbij zit er maar heel weinig in en ik ben de enige die hem open kan maken.' Ui voorzorg zette ik wel mijn glas thee op tafel waarna ik hem waar aankeek. Ik bleef even stil zitten toen hij zei dat ik in mijn handen moest klappen en glimlachte daarna. 'Het werkt!' Ik keek hem even aan gezien zijn reactie. 'Ik weet niet of je het medaillon kan aanraken... ' gaf ik toe, waarna ik het medaillon weer onder mijn, of eigenlijk zijn, shirt liet verdwijnen.

Met een laatste vertwijfelde blik bekeek ik de medaillon en richtte me toen weer op Alicia. 'Het is goed dat je hem bij je draagt,' zei ik serieus. Ik wreef met mijn hand over mijn gezicht en vroeg mezelf af hoeveel meer ze nog wou praten. Genevieve had me verteld dat ik moest oppassen met dingen vertellen. 'Wil je nog meer thee? Neem anders de mijne maar.'

Ik glimlachte enkel even toen hij zei dat ik zijn thee mocht. 'Ik wou je eigenlijk nog een ding vragen...' zei ik twijfelend. Ik beet even op mijn wang terwijl ik hem aankeek. 'Kunnen wij weer veel tijd samen besteden?' ik keek hem aan. Eigenlijk had ik ook willen vragen of hij zo min mogelijk bij Genevieve in de buurt wou komen want ik vertrouwde haar totaal niet en daarbij wou ik gewoon niet dat die twee bij elkaar waren.

Ik leunde achterover op de bank bij haar vraag en keek haar niet aan. 'Wel tijd besteden, maar niet veel,' zei ik serieus. Ik moest haar mijden, of in elk geval zo min mogelijk met haar omgaan. Zulke meetings zoals nu konden nog wel. 'Het spijt me, maar het is het veiligst.' We hadden nog geen ruzie gehad. Nog niet. Het verbaasde me lichtelijk.

Ik keek hem even aan en baalden eigenlijk best wel heel erg van zijn antwoord. 'Waarom?' vroeg ik enkel nieuwsgierig naar de reden terwijl ik weer tegen hem aan ging zitten met mijn hoofd op zijn schouder. 'Ik mis je,' zuchtte ik waarbij ik even richting zijn ogen keek, maar al snel weer vooruit staarden.

'Gewoon niet,' antwoordde ik enkel en simpel. 'Het is het beste. Anders breng ik je in gevaar, ondanks dat je een heks bent en vervain draagt.' Ik liet haar wel op mijn schouder leunen, maar merkte dat ik er enkel verward door raakte. Het contact dat ik met Alicia had en met Genevieve was zo anders. En ik wist niet welke nou goed was.

Ik had mijn mond al geopend om er tegen in te gaan, maar het zou toch niet helpen en ik wou echt geen ruzie. 'Gister was het vrijdag de dertiende,' merkte ik dan ook alleen maar op. Me willekeurig afvragend of er daardoor een belletje ging rinkelen. 'Dus we zijn nu een soort van 5 maanden een soort van stel...' voegde ik er dan ook na een korte stilte twijfelachtig aan toe.

Ik keek haar vragend aan en moest daarna lachen. 'Aha, dat verklaart een heleboel gekluns van me gisteren. Geloof me, ik stuntel altijd op...' Ik hield snel mijn mond en wreef met mijn hand door mijn haren. Ik wist niet eens meer of we een stel waren, maar ik was niet zo'n eikel om dat te vragen. 'Dat is lang,' zei ik zachtjes en keek haar aan.

Ik glimlachte bij zijn opmerking over gestuntel op vrijdag de dertiende. Nee, ik had niet bepaald verwacht dat er een belletje zou gaan rinkelen. Ik had bewust gezegd een soort van stel want ik wist eigenlijk niet zo goed hoe het nu tussen ons zat. 'Ja, dat is lang.' beaamde ik waarna ik de laatste slok thee door slikte en het glas op tafel zette. 'Zal ik je helpen die posters op te hangen? Of een film kijken? Of beide in willekeurige volgorde...' zei ik zonder echt na te denken over wat ik zei.

Er hing een ongemakkelijke stilte en zelf wist ik ook echt niet wat ik moest zeggen. Gretig beantwoordde ik dus haar vraag. 'We gaan de posters ophangen,' stemde ik in en pakte de spullen op. Daarna liep ik de trap op richting mijn kamer. Er lagen daar nog veel meer bloedzakjes. Ik pakte er eentje en begon ervan te drinken, terwijl ik iets zocht om de posters mee op te plakken.

Ik legde mijn haar over mijn schouder waarna ik hem naar boven volgden en even toe keek hoe hij van een bloedzakje dronk. 'Het ziet er wel raar uit... Waarom doe je het niet in een glas?' vroeg ik me hardop af. Ik keek even toe hoe hij zocht naar, althans dat gokte ik, een rolletje plakband. 'Hier,' zei ik terwijl ik een rolletje plakband van zijn bureau af pakten 'zocht je dit?'. Ik hield het rolletje even op tussen mijn vingers en keek hem met een glimlach aan.

Ik keek haar aan en overdacht haar woorden. 'Minder kans dat mijn ouders erachter komen. Straks zien ze vlekken of ruiken ze het.' Ik haalde mijn schouders op en pakte daarna dankbaar het plakband aan. 'Bedankt,' glimlachte ik en begon de posters op te plakken. Ze vulden een hele wand. Zelf was ik eigenlijk niet eens meer zoveel in mijn slaapkamer.

'Hmm goed punt,' gaf ik toe. 'Ik hou ze wel vast,' bood ik aan na kort gekeken te hebben hoe hij de posters op hing en liep dan ook naar hem toe om een poster over te nemen zodat hij hem kon vast plakken. 'Ik vind het echt lief, weet je dat?' vroeg ik terwijl ik hem even over mijn schouder heen aankeek. Ik vond het echt heel erg lief dat hij ze op zijn kamer ophing.