Huis van fam. Starling-Gard

Ik keek haar over mijn schouder aan en moest lachen. 'Dat ik je nog niet heb aangevallen of dat ik die posters op hang?' Ik moest lachen om mijn eigen grap en stopte daarna toch snel. 'Misplaatste grap.' Ik gleed me op mijn bed en vouwde mijn armen achter mijn hoofd. 'Hoe gaat het nu eigenlijk met je?' vroeg ik haar gemeend.

Ik glimlachte bij zijn grap die hij zelf misplaatst vond, maar ik vond het wel meevallen. Mijn blik ging even over de posters waarna ik naast hem op zijn bed plaats nam. 'Nu op dit moment?' vroeg ik terwijl ik hem aankeek. 'Goed.' antwoorden ik volledig naar waarheid. Vandaag was zeker vergeleken met de afgelopen tijd best wel dichtbij een perfecte dag. 'En met jou?' vroeg ik. 'Gaat het al beter met het hele vampier gedoe?'

'Ja, op dit moment, maar ook met alle andere mensen, zoals Frances en Daniël, en op school, bij je thuis?' Ik knikte en leunde tegen de muur. 'Ja, het begint beter te worden. Bloed begint nu echt heerlijk te smaken, ik heb nog niemand gedood en kan mijn krachten beter in de hand houden. Genevieve helpt me echt goed.'

Bij de naam Genevieve verbrak ik het oog contact en besloot opnieuw om er niets over te zeggen. 'Tussen mij en Frances gaat het heel erg goed, op school gaat het ook prima, tussen mij en mijn moeder beter en mij en Dan slechter.' zei ik. 'Maar ik heb niet zo'n zin om daar over na te denken.' Hierbij keek ik hem wel weer aan. 'En met iedereen in jouw omgeving?' besloot ik terug te vragen.

Ik keek verbaasd op bij de woorden over Daniël. 'Slechter? Wat is er dan gebeurd? Weet hij het eigenlijk van mij? Van jou? Hebben jullie ruzie gehad?' Ik miste hem zo erg. Bij haar vraag haalde ik mijn schouders op en keek afwezig naar de grond. 'Slecht. Ik spreek nauwelijks meer mensen. Ik moet iedereen mijden. Doen alsof er niets aan de hand is, terwijl ik verdomme dood ben.'

'Hij weet het van jou, hij weet het van mij en we hebben ruzie gehad. Hij wist het al een poosje van mij, maar hij begint er nu moeilijk over te doen ofzo.' zei ik vaag ik had echt geen zin om er verder over na te denken en ging naast hem zitten. Eigenlijk dacht ik ook dat hij het wist van dat ik Daniël had verteld dat ik een heks was, maar ik wist het niet eens meer zeker. Ik legde mijn hand op de plek waar zijn hart zat toen hij zei dat hij dood was en wachtte tot ik zijn hartslag voelden. 'Ik voel je hart, zo dood ben je niet.' ik keek richting zijn ogen en drukte vluchtig een kus op zijn slaap waarna ik mijn hand weer van zijn borstkas afhaalden en mijn hoofd tegen de muur aanlegden om hem aan te kijken.

'Hij weet het? Over mij? Verdomme, heb jij het hem verteld?' Ik boog mijn hand om mijn kussen en kneep er hard in. Toch sloot ik mijn ogen bij haar aanrakingen. Ze zou het niet moeten doen, het trok mij alleen maar aan, en dat moest niet. Ik keek haar aan en schudde mijn hoofd. 'Ik ben dood. Morsdood.'

'Nee ik heb het niet verteld.' zei ik terwijl ik hem fronsend aan keek. Ik was er eigenlijk vanuit gegaan dat hij het zelf verteld had. Ik schudde mijn hoofd toen hij zei dat hij morsdood was. 'Mijn definitie van dood is geen hartslag, geen ademhaling, geen beweging. Voor mij ben je niet dood.'

'Oké, gelukkig,' zuchtte ik opgelucht en haalde verslagen een hand door mijn haren. Daniel moest wel woest zijn, dat wist ik zeker. Ik schudde opnieuw mijn hoofd en ging er maar niet over door. Ik was dood en dat wist zij net zo goed als ik. 'Voor alle anderen ben ik wel dood en een freak. Een monster. Ze willen mij nog doder zien dan dat ik al ben.'

'Laten we er maar gewoon over ophouden.' besloot ik terwijl ik hem aankeek. Nee, ik zag hem niet als dood ook al was hij dat misschien theoretisch gezien wel dus we gingen het toch niet eens worden. Ik beet op mijn lip omdat ik eigenlijk hem nog iets wou vragen en niet zo goed wist wat hij zou antwoorden. 'Heb je niet volgend weekend, maar het weekend daarna iets te doen?' vroeg ik dus toch maar.

Ik hield dus ook maar mijn mond aan en staarde een tijdje naar voren. Ik wist echt en echt niets te zeggen en dat kwam maar weinig bij me voor. Dit was dan ook niet een geweldige situatie. Ik kneep mijn ogen wat dichter bij haar vraag en dacht na. Uiteindelijk haalde ik maar gewoon mijn schouders op. 'Vast wel. Ik plan nooit zo ver vooruit. Wat voor plannen heb je?'

Ik kon een glimlach niet onderdrukken dat hij nooit zo ver vooruit iets plant, ik had het ook kunnen weten. 'Eigenlijk ik niet...' zei ik terwijl tot me door drong dat dit ging klinken alsof ik allerlei bijbedoelingen had 'Mijn moeder die gaat een weekend naar een vriendin, dus ik vroeg me af of je zin had om te komen.' Mijn ogen ontmoette die van hem waarna ik toch besloot er iets aan toe te voegen. 'Ik heb het er niet heel erg op om 's avonds alleen thuis te zijn,' bekende ik eerlijk 'Je mag wat mij betreft honderd liter bloed mee nemen en in een andere kamer slapen - als je dat liever hebt.'

Ik wou haar woorden en plannen bijna fout opvatten en moest dus zachtjes lachen. 'Ik zal dan bij je blijven slapen. Dat honderd kilo bloed neem ik graag aan.' Ik keek haar aan en kneep zachtjes in haar hand. Ik wist niet hoe het in de liefde zat, maar vrienden zouden we altijd blijven. Misschien wel meer, ooit. 'Aparte kamer neem ik niet aan.'

Ik keek hem met een enthousiaste glimlach aan, eigenlijk was ik bang geweest dat hij niet zou willen komen en had ik honderden smoezen bedacht en redenen waarom hij wel kon komen dus luchtte dit me enorm op. Dat hij bij mij op een kamer wou slapen ook, zeker gezien hij niet zo heel lang geleden niet eens me een knuffel durfden te geven bewijs van spreken. 'Mooi, mij beviel het namelijk prima naast jou te slapen.' In mijn kamer was er niet genoeg plek om het matras ergens anders neer te leggen. 'Eet je eigenlijk menselijk eten?' vroeg ik me hardop af.

Ik keek haar glimlachend aan, maar keek daarna weg. Geluidloos schold ik en haalde een hand hopeloos door mijn haar. Verdomme, ik liet haar weer veel te dichtbij komen. Alleen door mijn eigen stomme gevoelens. Ik draaide me weer om en toverde weer een glimlach op mijn gezicht. 'Ja, soms. Alleen als je hamburgers hebt, die komen er bij mij wel in, vampier of geen vampier.'

Ik concentreerde me al een poosje niet meer op zijn aura. 'Ik regel wel hamburgers,' Zei ik met een glimlach. Ja, ik zag er nu al naar uit. Het leek me heerlijk om weer eens een aantal uur met hem door te brengen net als vandaag. Mijn blik ging weer naar de muur vol posters. 'Kun je als vampier eigenlijk nu wel tegen kietelen?' vroeg ik. Ik was gewoon nieuwsgierig naar dingen die ware. Veranderd doordat hij wen vampier was.

'Hamburgers! Ja!' riep ik vrolijk uit en lachte daarna verontschuldigend. Ik keek haar met een speelse glimlach aan en hield mijn hoofd schuin. 'Dat zal je zelf maar moeten uitzoeken.' Ik spreidde mijn armen en ging op het bed liggen. Zelf wist ik het eigenlijk ook niet. Ik had het idee dat ik nog veel voelde, maar dat kon ook gewoon schijn zijn.

Ik lachte bij zijn enthousiasme en merkte dat ik hem dromerig aan staarde toen ik enkele seconden alleen op zijn ogen had gelet. Bij zijn opmerking dat ik dat zelf moest uitzoeken keek ik hem onheilspellend, maar plagend, aan. 'Dat komt wel goed.' ik hield mijn handen even dreigend richting zijn buik in de hoop dat hij daar al op zou reageren, maar trok ze daarna weg vlak voor ik daadwerkelijk zijn buik aan zou raken. 'Maar niet nu, dat is niet leuk.' besloot ik.

Ik keek haar met een pruillip aan. 'Waarom niet? Bang dat ik wraak neem?' vroeg ik met wiebelende wenkbrauwen. Ik pakte haar handen vast en keek haar even aan. Kort keek ik naar haar lippen en daarna weer in haar ogen. 'Ik heb zin in dat weekend,' murmelde ik. 'En misschien moeten we wel meer met elkaar omgaan. Je bent ook de enige die me niet haat, en.. en... Ik ben nog steeds gek op je.'

Bij zijn pruillip werd mijn glimlach enkel breder. 'Ahw, wil je zo graag gekieteld worden dan? Maar het is zoveel leuker als je er niet op voorbereid bent.' Een gelukzalige glimlach hing rond mijn lippen. 'Ik heb er ook zin in,' zuchtte ik. Ja hoor, het was alweer gebeurd. Hij had ook zulke mooie ogen, en opnieuw was ik erin verdronken. Door zijn woorden drukte ik zonder er over na te denken mijn lippen zachtjes op die van hem. Ik keek hem vervolgens aan en beet op mijn lip. Slim Alicia, slim, beet ik mezelf toe terwijl ik merkte dat ik begon te blozen.

Ik had de kus niet verwacht, maar daardoor was het niet minder fijn. Ik legde mijn hand op haar wang en keek haar aan. 'Alicia...' Hoofdschuddend fluisterde ik haar naam en bedacht me hoe mooi ze eigenlijk was. Voor ik me ook maar kon bedenken of dit wel een goed idee was, boog ik me naar voren en drukte zachtje kusjes op haar kaaklijn.

Ik legde mijn hand kort op die van hem waarbij ik met mijn duim over zijn hand streelden en genoot van de kusjes die hij op mijn kaak plaatsten. Oké, misschien was het toch niet zo erg. Mijn hand verplaatste ik naar zijn kaak en plaatsten mijn lippen opnieuw op die van hem, zijn lippen op mijn kaak voelden absoluut niet verkeerd, maar ik proefde nog steeds liever zijn lippen. Zelfs nu ze lichtelijk naar bloed smaakten, wat dan weer niet mijn favoriete smaak was.

Ik voelde haar lippen weer en moest zeggen dat het heerlijk was om haar volle lippen te proeven op de mijne. Al kon ik het bloed horen dat door haar lichaam stroomde, waarna ik dus al snel mijn ogen opendeed en een kleine afstand nam. Dit was een goed begin. Ik pakte mijn zakje weer en begon er van te drinken, terwijl ik haar verontschuldigend aankeek.

'Sorry,' zei ik bij zijn verontschuldigende blik. 'Mijn schuld. Niet de jouwe,' legde ik uit waarna ik mijn hand van zijn kaak af liet glijden terwijl ik hem aan bleef kijken. 'Of nouja, eigenlijk ook de jouwe, als jij niet zo aantrekkelijk was geweest.' plaagde ik hem waarna ik bedacht dat ik maar beter mijn mond kon houden waarbij ik hem even aan keek voor ik mijn hoofd op zijn schouder zou leggen. 'Mag ik?' nee, het maakte me niet zozeer uit dat hij bloed moest drinken, ik was allang blij dat hij goed reageerden.

Ik grijnste, maar bleef drinken tot dat stomme gevoel in mijn hoofd weg was. Ik hoorde haar bloed werkelijk stromen, haar hart kloppen. In grote menigtes was het nog erger, maar een op een ook. Ik protesteerde niet toen ze haar hoofd op mijn schouder wou leggen en dronk onverstoord door. 'Ben ik echt zo veranderd, Alicia? Zo negatief verandert?'