Huis van de fam. McKenzie

Ik glimlachte bij de woorden die hij uitsprak. Mijn hand reikte naar de afstandsbediening, waarmee ik de film stop zette en op zijn schoot klom. Ik frummelde wat aan zijn kraag en keek hem vervolgens aan. 'Jij maakt mij ook de gelukkigste.' Zachtjes kuste ik zijn lippen weer en duwde zachtjes mijn neus tegen die van hem. 'I love you.' Fluisterde ik tegen zijn lippen aan. Voor mij was het een grote stap om te zetten. Toegeven dat ik echt weer van iemand hield na het verlies van mijn moeder. Het klonk raar, omdat de relatie met mijn moeder niet te vergelijken was, met de relatie tussen mij en Daniël. Toch stond het ergens in verband met elkaar. Echter meende ik het en kon ik het met een gerust hart zeggen, ik zou hier geen spijt van krijgen.

Al snel zat ze op mijn schoot en sloeg ik mijn armen rond haar heen. Haar woorden maakte me warm. Warmer dan haar aanrakingen en kussen bij elkaar deden. Zachtjes streelde ik haar zij terwijl ik haar als een bezetene lachte. Ik wist welke betekenis deze woorden met zich mee brachten en hoeveel moeite het haar had kunnen kosten om dit wel degelijk luid op te zeggen. 'I love you to, Zoë. I really do.' Ik wou haar. Niemand anders. Weer drukte ik een kus op haar lippen. Vermengd met verlanging, maar ook verzadiging; ze had gezegd dat ze van me hield. Ik kreeg zekerheid daardoor en meer kon ik niet wensen. 'Dus, emh, film hé?' Ik keek haar na een klein zoentje weer aan met een grijns. 'ik dacht het dus niet.'

Ik begon te lachen bij zijn woorden. 'Volgens mij gaat dat hem ook niet worden nee..' Mijn mond nog steeds in een lach gevormd. Zijn handen streken zachtjes over mijn heupen heen en mijn lippen vonden de zijne weer. 'Maar jij bent ook gewoon veel leuker dan die film.' Grinnikte ik en streek zijn haar achter zijn oor. De woorden dat hij van me hield deden me goed, het maakte me warm van binnen. Het liet me opleven, het was iets wat ik wel eens nodig had, zeker nu.

'Weet ik... Weet ik...' zuchtte ik gespeeld bij haar woorden en kuste haar hals een paar keer. Eigenlijk hield ik ervan als haar vingers door mijn haar gleden. Ik hield ook van het intiem knuffelen. Meer dan ik van zoenen hield. Ik keek haar aan en zette de televisie weer op. 'Voordat mijn moeder zich bedenkt dat het geen goed idee was om haar zoon alleen te laten met zijn bloedmooie liefje.' Het was plagend bedoeld, maar mama zou ook niet graag mij zo zien zoenen met Zoë. Het was... Echt intiem. 'Jij bent ook veel interessanter dan wat vechtende auto's en mensen op een scherm.'

'Laten we maar geen verkeerde gedachten opwekken.' Zei ik en glimlachte naar hem. Het was raar om hier zo te zitten, eigenlijk had ik dat nog nooit echt met iemand gehad. Tuurlijk had ik genoeg vriendjes versleten in de periodes dat we bij de populairste hoorde, meer dan genoeg zelfs. Maar nooit was een jongen met mij omgegaan als dit. Alsof ik echt iets voor hem betekende. Ik lachte zacht. 'Dat is mooi,' Grapte ik en streek nog wat door zijn haren heen.

Ik trok haar dichter bij me en legde mijn hoofd dichtbij haar hals. Maar toch kon ik nog telivisie kijken. Ik trok haar wat dichter naar me en keek haar even aan. Op dit punt was ze groter dan mij, leek toch groter. 'Waar denk je aan? Je gezicht zegt me dat je gewoon echt aan het nadenken bent en dan niet over iets niet-serieus.' Eén van mijn handen zocht haar haren op.

Mijn blik gleed naar hem toe. 'Over het feit dat een jongen mij nog nooit zo goed heeft behandeld als jij doet.' Antwoordde ik serieus, op de manier hoe hij de vraag stelde. Ik glimlachte en keek vervolgens naar het beeld van de tv, auto's veranderde in seconden om naar gigantische robots en iedereen daar leek het maar normaal te vinden. Even dacht ik eraan hoe het zou zijn als dat in onze wereld ook zo zou zijn. Die gedachte werd al snel verbannen uit mijn hoofd en ik keek even naar Dan.

Even glimlachte ik trots. Zoe meende dit en dat was ongelofelijk lief. Toen ze naar me keek bracht ik onze hoofden dichter en kuste haar liedevol, vol en rustig op de lippen. 'En niemand waar ik ooit ben met geweest is zo lief, leuk en knap tergelijkertijd. Je lijkt een erg goede vriendin, maar tergelijkertijd degene die ik liefheb als een dwaas. Degene die mij lief heeft. En dat voelt zo verschrikkelijk goed.'

'Je klinkt nu net als Romeo.. Of Prins Charming.' Lachte ik zachtjes, ik lachte hem niet uit - nee dat zeker niet. Ik lachte hem roe, want het voelde vreselijk goed om zoiets te horen 'Je bent toch ook ee schat hè.' Ik had geen idee waarom, maar ineens flitste het beeld van Teoh door mijn hoofd heen. 'Het is misschien wat rottig dat ik er nu over begin, maar misschien moeten we maar gewoon sorry zeggen tegen Teoh, van daarstraks. Hij had het niet verdiend om zo afgekat te worden.' De woorden ratelde eruit, ook al wist ik niet of het wel zo'n goed idee was geweest. Misschien sloeg de bui wel ineens helemaal om. Ach, ik kon het wel hebben.

'Bedankt, Julia.' zei ik met een Engelsaccent. Echter zinde de rest van de woorden me inderdaad niet zo zinde. Het was romantsich hoe we nu bezig waren ook al stond er een actiefilm op. 'Misschien wel of misschien ook niet.' Mijn ene hand kwam op het bed terecht en de andere stopte met strelen terwijl ik naar de film keek.

Ik sloot mijn ogen even toen ik zuchtte. 'Misschien moeten we gewoon niet zo hard voor hem zijn.' Ik klonk nu net zo'n huisvrouw die haar man probeerde te overtuigen om zijn kind beter te behandelen. 'Het hoeft niet nu, maar gewoon morgen op school ofzo. Dan is het leuker voor ons en leuker voor hem.' Terwijl ik dit zei, was ik rechter op gaan zitten en keek ik hem aan. Aan zijn reactie kon ik merken dat hij het inderdaad niet leuk vond dat ik hierover begonnen was, maar ik vond dat we het er gewoon over moesten hebben. 'Je laat je vriendschap toch niet verpesten door zo'n stom toneelstuk.'

Ik keek haar aan waardoor mijn blik verraadde dat ze écht over het verkeerde was begonnen. Ze moest me niet zo d les spellen. Misschien was ze dan wel mijn vriendinnetje, maar niet mijn moeder. Ik zou zelf wel bepalen wanneer, waar en hoe ik het zou oplossen met Teoh. Of ik het wel zou bijleggen lag ook helemaal aan mij. Alicia snapte niet als beste vriendin hoe meoilijk ik er het mee had, maar Zoë ook niet. Ze kende me daarvoor niet goed genoeg. 'Je wilde me leren kennen? Wel, dit ben ik. Een jongen die al helemaal niet graag de les wordt gespeld en zelf wel kiest wat hij wel of niet doet. Leg jij het maar bij met Teoh direct nadat jij hem hebt uitgekafferd, maar zo ben ik niet.' Ik haalde haar van me af, stond op en liep naar beneden. Ik had dorst hoewel dit slechts een leugen was die ik mezelf wijsmaakte. Ik had geen dorst, maar wel genoeg van Zoë haar commentaar. En dat nu al.

Ik keek hem na toen hij de trap afstormde en ik alleen over bleef in zijn kamer. Met een zucht gooide ik mijn hoofd in mijn nek en zette de film op pauze. Ik besloot om hem even met rust te laten en ergens had hij ook wel gelijk, ik kon alleen slecht tegen ruzie. Ik ging me vrijwel direct nadat ik mezelf weer was schuldig voelen en wilde het vervolgens oplossen. Mijn blik ging even over zijn kamer heen en ik glimlachte bij de muur met foto's. Als hij over tien minuten nog beneden was blijven hangen, zou ik ook wel even naar beneden gaan en desnoods naar huis.

Eenmaal beneden leek mijn moeder mijn bewolkte gezicht op te merken. 'Is alles wel goed?' 'Ja mam, alles is goed.' Ze drukte nog een bord met koekjes in mijn handen terwijl ik een fles frisdrank en twee glazen mee naar boven nam. Niet zeker of Zoë daar wel nog zou zitten, maar toch eenmaal boven vond ik haar weer in mijn kamer en zette alles op het nachtkastje. 'Het spijt me, Zoë... Maar... Op een of andere manier ben ik echt boos op hem en snap ik dat zelfs nog eens niet. Ik draai wel weer bij, maar wijs me alsjeblieft niet de les daarover.' Sommige dingen moest je nu eenmaal zelf verwerken en oplossen. Dit was er één van.

Ik keek om toen Daniël plots achter me stond. Ik glimlachte even naar hem, ging op mijn tenen staan en zoende hem zachtjes. 'Het spijt mij ook.' Ik keek even naar alles wat hij op het nachtkastje zetten en grinnikte even. 'Ik zal niets meer zeggen, maar ik maak het thuis wel weer goed met hem - niet dat er dadelijk een totale miscommunicatie ontstaat.' Ik had het wel eens vaker meegemaakt en het was altijd uitgelopen op een ramp. 'Maar het is nu weer goed, toch?' Ik keek hem aan en kuste hem nog één keer zachtjes op mijn lippen.

Het was typisch voor een meisje om de jongen te gaan kussen. Hoewel hij net getwijfeld had en het niet gedaan aangezien ze het dan hem niet zou vergeven. Dat wist hij zeker. Hoewel hij niet mocht klagen en zijn armen rond haar heen sloeg. 'Ja Zoë, schat, lieverd, alles is weer goed dan. Buiten dan dat jij het weer moet goed maken straks met Teoh. Dat is nog niet goed.' Zacht drukte ik een kus op haar wang en keek haar aan.

Ik lachte even en knikte. 'Dan is het goed.' Zei ik en trok hem iets dichter naar me toe. Eigenlijk viel het me nu pas echt op dat hij een stuk groter was dan ik. 'Waarom zijn jongens altijd groter?' Grinnikte ik en ging op mijn tenen staan, maar nog steeds was ik zeker tien centimeter kleiner dan hem. 'Echt oneerlijk.' Lachte ik en trok een pruillipje.

'Omdat ze anders niet dit kunnen toen voor hun relatie naar het volgende "level" te brengen.' Hij tilde haar op en zorgde ervoor dat haar benen rond zijn middel gevestigd zat. Zo konden ze perfect bij elkaars monden en kuste ze haar weer. Enkel dit keer passioneel dan daarvoor en langer.

Mijn armen vouwde zich lichtjes om zijn nek heen en mijn lippen smolten samen met die van hem. Na een tijdje krulde ze op tot een glimlach en streek ik langs zijn haargrens heen. 'Aha.' Beantwoordde ik zijn opmerking die nog voor onze kus gemaakt was. Weer drukte ik zachtjes mijn lippen op de zijne en genoot van het intense moment.

Ik genoot van haar aanrakingen en streelde ook haar terug. Enkel dit in haar zij en onderrug, maar na de tweede intense kus ging ik op bed zitten waardoor zij op mijn schoot belande. 'Ga ik weer te snel misschien? Niet dat je me dat idee gaf, maar...' Even glimlachte ik flauwtjes naar haar en keek haar aan.

Al snel schudde ik mijn hoofd toen hij aan mij vroeg of hij te snel ging. 'Je merkt vanzelf als ik het niet wil hoor lieve Daniël.' Lachte ik en zette mijn lippen weer op de zijne. 'Sorry, je bent gewoon te lief.' Het akkefietje van daarnet was ik alweer vergeten.

Ik kuste haar terug en keek haar serieus af. 'Je valt in herhaling, Zoë.' Hierbij grijnsde ik en legde ons neer op bed. Zachtjes knuffelde ik haar en drukte kusjes in haar hals. Binnenkort zou ik weer op het voetbalveld staan én op het toneel. Zij zou het druk krijgen en ik dus daardoor moesten we maar even genieten van wat we nu hadden. 'En jij bent zo van mij.' Ik hoorde beneden mijn broer binnenkomen die dat altijd met groot lawaai deed waarbij ik haar aankeek met een grote grijns. Mijn verstand zat bij hoe mijn broer ons een paar weken geleden op de bank had betrapt.

Ik lachte. 'Sorry, ik wordt oud.' Zei ik plagend en keek hem eventjes aan. Beneden hoorde ik een lawaai opdoen en keek ik hem even aan. 'Je broer, neem ik aan.' Grinnikte ik en gaf hem nog een klein kusje op zijn lippen. 'Volgens mij ben jij gewoon van mij hoor, maar ach.' Plaagde ik hem sloeg mijn armen om zijn middel heen.

Ik knikte en stond op om enkel de deur een keer in het slot te draaien en daarna weer Zoe in mijn armen te nemen. 'Ik wilk echt niet dat hij nu binnenkomt. Eenmaal binnen laat hij ons niet meer met rust.' Met een grijns keek ik haar aan. 'Maar nog steeds even mooi. En mijn vriendinnetje.' Hierna zoende ik haar weer vol op haar lippen.

Een glimlach streek over haar lippen heen, die ze nog kort op die van hem drukte en vervolgens keek ze hem aan. 'Ik snap best dat je je broer hier niet wilt hebben - echt geloof me. Maar is het echt zo erg dat de deur op slot moet? Iedere keer als ik jullie samen zie, lijkt het net of jullie iets tegen elkaar hebben?' Zelf had ik nooit een echte broer gehad, dus wist ik ook niet hoe het voelde, maar ik was nieuwsgierig. Misschien was het gewoon hoe hun met elkaar om gingen, ik wist het niet - maar vroeg het me wel af. 'Sorry trouwens als dat helemaal niet zo is.' Lachte ik,