Huis van fam. Ivers

Ik legde mijn vinger op mijn lippen. 'Niet mijn pretje verpesten Arthur.' Ik giechelde even en wikkelde mijn elastiekje om mijn vlecht, toen hij af was. Ik ging net zoals Arthur zitten en legde mijn hoofd op mijn knieën. 'Ooit gedacht dat ik in jouw kleding naast je zou zitten, nadat ik net uit jouw douche ben gestapt en nu naast je zit bij je open haard?'

'Nee, misschien heb ik er over gedroomd, maar nee nooit gedacht.' Grijnzend keek ik even naar Igraine en bestudeerde daarna de vlammen weer. Eerlijk gezegd had ik nooit gedacht dat ik nieuwe goede vrienden zou maken hier. Ik had gedacht dat ik te druk zou zijn met mijn onderzoek, maar uiteindelijk bleek juist het tegenovergestelde en was ik niet bezig met mijn onderzoek maar met andere mensen en school.

Ik ging liggen en legde mijn voeten bij de open haard, omdat ik vergeten was sokken te pakken. 'Ik ben wel blij dat het gebeurd is, want het was erg leuk,' zei ik glimlachend. Het was de eerste echte vriend die ik ooit had gehad naast Elisa. En ik wou hem zo graag vertellen dat ik een vampier was. Ik wou geen geheimen meer hebben. Maar als ik het hem zou vertellen, wist ik dat hij nooit meer met me te maken wou hebben. Ik had het al zo vaak gehad.

Ik knikte, ik was het geheel met haar eens. 'Ja en het is nog steeds erg leuk.' Glimlachend keek ik naar haar blote voeten en bedacht toen dat ik het er maar gewoon op moest wagen. 'Igraine, ga je al naar de openluchtvoorstelling met iemand?' vroeg ik iet wat verlegen. Ik had haar al eerder willen vragen, maar ik wilde stiekem haar antwoord niet weten.

Ik knikte instemmend. 'Ja, het is heel leuk.' Zijn woorden liet een steek in mijn buik ontstaan en ik haalde diep adem. Ik draaide me naar hem om en zocht naar de goede woorden. 'Ik... Sebastiaan had me al gevraagd. Ik heb ja gezegd.' Ik beet hard op mijn lip en pakte zijn hand vast. 'Maar we kunnen daar toch ook even afspreken? Tijdens de afterparty? Ik ben gevraagd voor een of andere band om mee te zingen, dus ik ben daar zeker even.'

'Oh.' Met alle macht probeerde ik mijn teleurstelling niet door te laten klinken in mijn reactie, maar het was moeilijk en dus zette ik maar een glimlach op. 'Hij is one lucky man, die Sebastiaan.' Nerveus wreef ik mijn handen over elkaar en keek toen weer naar Igraine. 'Oke, nee dan zien we elkaar daar wel, dat is prima.'

Die brok in mijn keel kwam weer opzetten. Ik boog naar voren en gaf hem een knuffel. 'Je bent een schat dat je het zo lief opneemt,' fluisterde ik. Ik liet hem weer los en glimlachte naar hem. 'We gaan er vanavond nog een leuke avond van maken en die avond ook. Want je bent me nog steeds een dans verschuldigd.'

'Nou ik wil alleen maar dat jij een leuke avond hebt hoor, als je weg bent is dit huis te klein voor mijn uitbarsting.' zei ik lachend en keek haar schuin aan. 'Ik hoopte dat je die dans al weer vergeten zou zijn, maar ik kan mijn belofte helaas niet meer intrekken, dus vooruit dan maar, ik zal het er maar op wagen.'

'Grappenmaker die je bent,' giechelde ik zachtjes en sprong op. 'Anders doen we het nu gewoon? Dan voel jij je niet ongemakkelijk en heb ik mijn dans gehad.' Ik pakte zijn handen vast en trok hem omhoog. 'Heb je ergens een CD-speler? Of iPod?' Mijn enthousiasme groeide, want ik hield echt vreselijk van dansen.

Grinnikend liet ik me omhoog trekken en zei toen; 'Iets veel beters, ik heb de grammafoon van mijn grootvader hier staan, de muziekkeuze is echter wel beperkt, maar ik geloof goed dat jij overal op kan dansen?' Glimlachend liep ik naar een kast waarvan ik de deurtjes opende en er een platenspeler inclusief bak met platen te voorschijn kwam.

Ik klapte enthousiast in mijn handen en keek bewonderend naar de grammafoon. 'Ik had er vroeger ook eentje,' zei ik ademloos. Ik had een van eerste die er ooit waren gemaakt. Ik was er werkelijk verliefd op en luisterde er altijd naar. Er waren geen dagen waarop hij niet aanstond. Ik stortte helemaal in toen hij kapot ging. Ik sloot mijn ogen en koos er eentje. Ik legde hem erop en de muziek schalde zachtjes de ruimte in.

'Prachtig zijn die dingen, niet?' vroeg ik en ik bewonderde de grammafoon zelf ook nog steeds iedere keer. Mijn ouders waren niet echt muziek mensen, tenminste mijn vader niet, dus er werd niet veel muziek gedraaid in huis toen ik kind was. Ik had het toestel ook pas gevonden toen ik de bibliotheek een aantal maanden geleden schoon ging maken, mijn grootvaders naam stond er op. Ik mocht die oude man altijd wel. Ik schrok op toen er muziek klonk en afwachtend keek ik Igraine aan.

Ik glimlachte en liep op hem af. Mijn hand kwam in de zijne en de andere op zijn schouder. Even keek ik hem peilend en lachend aan. 'Je weet toch wel een beetje hoe je moet dansen he?' Ik pakte zijn andere hand en legde hem om mijn middel. 'De man leidt!' Ik keek hem afwachtend aan.

'Nee!' piepte ik wanhopig toen ze me vastpakte en aarzelend probeerde ik haar naar achteren te sturen, maar eerlijk gezegd had ik geen idee wat ik deed. Ergens in mijn geheugen was er nog een herinnering dat ik dansles had gekregen van mijn moeder, maar dat kwam meer neer op een kleine Arthur die op haar voeten ging staan, zodat moeder mij zo kon laten 'dansen'. 'Ehm, kun je me aanwijzingen geven?'

Ik liet zijn schouder los en hield onze handen omhoog, terwijl ik een draai maakte. 'Ik vond je nog wel zo'n danstype,' glimlachte ik en legde mijn hand weer op zijn schouder. 'Het is een kwestie van tellen, Arthur. En we doen het gewoon rustig, want ik denk dat het wel pijn gaat doen als je op mijn blote voet stapt.' Even grijnsde ik en zette rustig een stap achteruit. '1, 2, 3, 1, 2, 3,' telde ik rustig.

In mijn hoofd telde ik spaans benauwd met Igraine mee, maar hopelijk liet mijn gezicht niet merken dat ik ontzettend bang was op haar voetjes te gaan staan. 'Ik wil me alvast verontschuldigen voor alle schade die ik mogelijk aan ga richten.' Onhandig bewoog ik met haar mee.

Ik stopte met dansen en legde mijn vinger onder zijn kin. Ik moest even zachtjes lachen. 'Je vindt het echt moeilijk he, Arthur?' Ik draaide nog een rondje en liet hem toen los. 'Anders laten we het maar zitten, je moet al genoeg nadenken doordeweeks, ik wil je niet nog meer aan het denken zetten. Maar we houden wel de muziek aan!'

'Nee, als je het graag wilt, dan wil ik het echt wel proberen, maar ik kan het gewoon niet erg goed.' zei ik niet overtuigd en wiebelde wat met mijn lichaam om te laten zien dat ik niet erg elegant was als het om lichaamsbeweging ging. Grinnikend liep ik naar de doos met elpee's en zocht naar een van mijn favorieten zodat we daar naar konden luisteren.

'Nee joh, het is niet erg Arthur!' Ik verborg mijn gezicht in mijn handen om een lachaanval te verhinderen, maar het werkte niet zo goed, en al snel kon ik mijn gelach niet meer verbergen. 'Sorry Arthur, je bent gewoon zo grappig. En dat is heel positief bedoelt!' Ik stond ook op en ging naast hem staan, om te kijken waar hij naar keek.

'Ja ja, je lacht me gewoon uit Igraine Green.' grinnikend keek ik naar haar en viste de elpee er uit die ik zocht. 'Kijk, een zeldzame Frank Sinatra. Mijn opa had een goede smaak.' Bewonderend hield ik de hoes omhoog en verwisselde deze elpee met de vorige. 'Dit is nou geweldig.' constateerde ik, meer voor mezelf dan voor Igraine.

'Ik vind je nog steeds aardig hoor,' glimlachte ik engeltjesachtig. Ik bekeek de elpee en moest toegegeven dat hij er indrukwekkend uitzag. Ik had Frank Sinatra nog zelf meegemaakt, en was nooit erge fan van zijn muziek geweest. 'Inderdaad,' zei ik en glimlachte toen er weer muziek uit de grammofoon kwam. 'En, kan je hier wel op dansen?' vroeg ik geïnteresseerd.

'Nee, ik kan hier alleen maar onvoorwaardelijk van genieten.' stelde ik glimlachend en leunde tegen één van de boekenkasten aan terwijl ik mijn hoofd op de maat van de muziek liet meebewegen. 'Ik weet ook niet of het dansmuziek is, vind jij het dansmuziek?' Eigenlijk had ik nooit echt nagedacht over de muziek waarnaar ik luisterde, wat raar was, want ik dacht overal uitvoerig over na, maar niet over muziek, die moest komen en meteen als mooi ervaren worden. Het hoefde niet ingewikkeld te zijn in mijn ogen of toepasselijker, oren.

Ik keek hem even aan. Hij was zo schattig en aardig, echt zo'n grote knuffelbeer. Ik was echt blij dat we vrienden waren. Ik zette me van hem af en maakte een langzame dansbeweging. 'Op alles kan je dansen, Arthur, als je de muziek maar voelt.' Ik maakte een draai op mijn tenen en kwam weer voor hem te staan. 'Als je de muziek maar voelt,' herhaalde ik nog eens en keek hem glimlachend aan, 'dan kan jij ook dansen.'

Lichtjes schudde ik mijn hoofd, omdat ik er niet mee eens was, maar ook omdat ik zweverig was geworden van Igraine en haar dansen. Ze had een wonderbaarlijk effect. 'Voelbaar, dat is een aparte manier om muziek te benaderen.' Glimlachend kwam ik van de boekenkast los en legde mijn ene hand op haar schouder en met de andere pakte ik haar andere hand. 'Nog één poging.' zei ik glimlachend terwijl ik weer eens verwonderd was door haar ogen.

'Het is een aparte manier, maar wel een hele mooie,' fluisterde ik even met gesloten ogen. Ik opende ze blij verbaasd door zijn woorden en glimlachte naar hem. Ik legde mijn hand op zijn schouder en hield zijn hand goed vast. 'Als je naar mij blijft kijken, komt alles goed. Ik beloof het. Als je de muziek maar voelt.' Ik keek nog even naar de grammofoon en zette toen de eerste stap.