Huis van fam. Ivers

Zwijgend volgde ik haar, terwijl ik aandachtig naar de muziek luisterde en ieder accent voelde dreunen in mijn hoofd. Het teken om een volgende stap te zetten. Zo goed en zo rustig als ik kon volgde ik de muziek en leidde nog wat aarzelend Igraine, terwijl ik met alle macht haar hand niet fijn probeerde te knijpen.

Ik keek hem trots aan, want het ging prima. De stappen waren nog niet perfect, maar stond in elk geval niet op mijn tenen. Ik liet zijn schouder los en maakte een draai, om daarna enthousiast in mijn handen te klappen. 'Wat goed Arthur! Ik zei het je toch, je kan het gewoon!' Hij moest het vast warm hebben gekregen van al het dansen, dus ik liet hem even met rust en ging weer op de grond zitten.

Stiekem was ik trots op mezelf dat het gelukt was, maar dat liet ik vanzelfsprekend niet merken. 'Oh, dat komt enkel door jouw goede leiding, ik had het zelf niet gekunnen hoor.' Glimlachend ging in in een van de leunstoelen zitten en vouwde mijn handen in elkaar terwijl ik met mijn voet mee tikte op de maat van de muziek.

Ik wimpelde glimlachend zijn woorden af. 'Onzin, Arthur, je hebt het helemaal zelf gedaan. Ik gaf je alleen dat kleine duwtje in je rug.' Ik maakte mijn vlecht weer los, wat als gevolg had dat mijn haar in fijne krullen over mijn rug hing. Ik hield er niet van om mijn haren opgesloten te hebben. Ik ging op mijn zij zitten en keek hem glimlachend aan. Ik vond het nog steeds zo goed dat het hem was gelukt.

'Moet je eens voorstellen als dat duwtje er niet geweest was.' zei ik veel betekenend en leunde naar achteren tegen de rugleuning aan. Even viel er een stilte en twijfelend vulde ik deze met een vraag; 'Dus, hoe zit het tussen jou en Sebastiaan?' Het was niet negatief bedoelt, geheel niet, ik was juist erg nieuwsgierig omdat ik had gezien hoe Igraine met hem om ging en ze zo oplichtte, als in een film.

'Dan was het vast ook wel gelukt,' zei ik optimistisch. Ik keek even naar mijn voeten bij zijn vraag en glimlachte. 'Hoe het tussen ons zit? We hebben sinds kort een relatie. Daarvoor spraken we een beetje af.' Ik keek hem glimlachend aan, maar kreeg die steek weer in mijn buik. Voor Sebastiaan vond ik Arthur echt heel erg leuk, dus het voelde een beetje dubbelop om het met hem hierover te hebben. 'En jij Arthur? Hoe zit het bij jou?' Ik ging op mijn buik liggen en keek hem nieuwsgierig aan.

Het was dat ik te ver weg zat, anders had ik haar in haar wangen geknepen. Het was schattig te noemen hoe ze over Sebastiaan praatte en was er al een neiging geweest om haar als meer dan een vriend te zien, dan was die nu volledig verdwenen omdat ik zag hoe blij ze met Sebastiaan was. 'Bij mij? Ik heb mijn boeken en mijn werk en mijn geloof. Ik heb het te druk voor relaties.' En er zijn op het moment geen kandidaten die niet al bezet zijn, dacht ik er nog na.

Ik kroop naar hem toe en ging naast zijn voeten zitten, leunend tegen de stoel. 'Je kan het nooit te druk hebben voor de liefde. De liefde is het mooiste dat bestaat!' Ik keek omhoog en grinnikte naar hem. 'En die lerares Ariana dan? Je leek haar echt leuk te vinden tijdens het gala. Ik wist nog dat ik harstikke jaloers op haar was toen.' Ik hield mijn hand voor mijn mond en giechelde.

Toen Igraine bij me kwam zitten, pakte ik uit gewoonte een pluk haar en draaide deze om mijn vinger waarna ik hem vervolgens weer los liet. Ik herinnerde me dat ik dat wel vaker had gedaan, maar ik wist niet meer bij wie. Ik keek met een opgetrokken wenkbrauw naar haar toen ze over Ariana begon. 'Dat is.. ingewikkeld.' zei ik zwakjes glimlachend. 'Oh, een jaloerse Igraine, dat had ik graag mee willen maken.' Grijnzend warde ik door haar haar.

Ik grinnikte zachtjes en leunde met mijn hoofd tegen zijn been aan. 'Ingewikkeld... Klinkt ingewikkeld.' Ik stak even mijn tong uit naar hem en glimlachte toen. 'Je mag je wel vereerd voelen. Het was niet zo dat ik op jou jaloers was. En ik had nog speciaal mijn mooiste jurk aangetrokken.' Het was echt zo, anders was ik gewoon in een veel te kort, saai zwart jurkje gekomen.

'Erg ingewikkeld, te ingewikkeld om er andere woorden voor te gaan bedenken.' Eigenlijk had ik ook geen zin om er over na te denken, ik wilde nu gewoon een gezellige avond en niet een serieus gesprek, dat hadden we al genoeg gehad. 'Wat voor jurk had je ook al weer aan?' vroeg ik grijnzend. Natuurlijk wist ik nog wel wat ze aanhad, ze had er prachtig uitgezien in de lila jurk, speciaal en dat je vergeet je niet snel, zeker niet als man.

Ik kon niet ontkennen dat ik het jammer vond dat hij het niet meer wist. Waarschijnlijk was ie dus toch niet zo mooi geweest als ik dacht. 'Ehm hij was lila en kwam tot mijn voeten. Hij ehm... Sorry, ik weet het niet meer precies.' Ik glimlachte flauwtjes en legde opnieuw mijn hoofd tegen zijn been. Ik wist nog precies hoe de jurk eruitzag.

Ik had haar willen helpen met de beschrijving van de jurk, dat hij licht doorschijnend was en mooi drapeerde over haar lichaam. Echter weerhield ik me van een uitvoerige beschrijving, ik wilde haar niet in moeilijkheden brengen. Ze was met Sebastiaan en dat ging prima, dus ik ging niet stoken, als vrienden ging het trouwens toch prima tussen Igraine en mij. 'Nu je het zegt, herinner ik het me wel weer een beetje.'

Ik glimlachte en kreeg toch weer een beetje hoop dat ik toch wel opgevallen was. Ik ging in de stoel naast hem zitten en kroop in elkaar, zodat ik mijn hoofd op mijn knieën kon leggen. Ik keek glimlachend naar hem en grinnikte. 'Je zag er ook leuk uit in je pak.'

'Ik draag altijd pakken, dus zo vernieuwend was het niet. Maar eigenlijk was dat van jou ook niet vernieuwend, want je loopt er altijd tip top bij.' merkte ik glimlachend op. Zijdelings keek ik op de klok en zag dat het al lang voorbij middernacht was, ik verbaasde me over hoe snel de avond voorbij gevlogen was en hoopte dat hij nog een tijdje zou duren.

Ik knikte even instemmend. 'Klopt, maar dit was anders. Nou ja, ik zag je toen ook anders, dus dat heeft waarschijnlijk ook een rol gespeeld.' Ik keek even verlegen naar mijn voeten en giechelde zachtjes. 'Dat is lief Arthur, dank je.' Ik trok zijn overhemd dichter tegen me aan en poseerde even. 'Dus, eigenlijk zie ik er nu dus ook tip top uit?'

'Geweldig, echt je beste look tot nu toe. Waar heb je dat prachtige overhemd vandaan?' grijnzend keek ik op haar neer en stond toen op. 'Je kleren, ik had ze in het wasmachine gestopt, wil je ze al terug aan of wil je er graag très chique uit blijven zien in het mooie overhemd?' Ik stak mijn hand naar haar uit opdat ik haar op kon trekken van de grond.

Ik keek even grinnikend naar mijn kleding. 'Ik heb me toch stijlvolle vrienden,' glimlachte ik en schudde mijn hoofd. 'Eigenlijk zit dit wel erg lekker,' gaf ik toe. 'Waarom zit mannenkleding altijd zo lekker? Waarom?' Het was een algemene vraag, maar wel bloedserieus. Mannenkleding was echt veel fijner. Ik pakte zijn hand vast en liet me omhoog trekken.

Ik trok haar overeind en nam haar vervolgens mee richting de trap terwijl ik een logisch antwoordde formuleerde in mijn hoofd. 'Als de stijlvolle kleding van mannen niet lekker zou zitten, zouden ze niet eens die kleding aandoen. Vrouwen zouden sneller iets aantrekken dat pijn deed of niet lekker zit om er toch uiteindelijk mooi uit te zien dan mannen.' Ik had geen idee waar ik het over had, in mijn hoofd klonk het veel logischer. We kwamen bij het washok aan en ik hoorde het irritante piepje van het wasmachine al gaan.

Ik dacht even na over zijn woorden. Vroeger droeg ik altijd korsetten en die deden ook echt pijn. 'Ik denk dat je wel gelijk hebt,' zei ik bedenkelijk. 'Een korset zou best mooi staan. En als ik heel eerlijk ben, zat die jurk van het gala ook niet fijn, maar ik vond hem mooi, dus ik droeg hem.' Ik ging op de wasmachine zitten en zwaaide zachtjes met mijn benen.

'Dat bedoel ik, ik zou dat pak nooit gedragen hebben als het niet lekker zou hebben gezeten.' Ondertussen opende ik het wasmachine, die tevens kleding droogde en hield het voor Igraine. 'Kijk eens, spik en span en droog.'

Ik pakte mijn kleding aan en draaide me van hem om. Ik maakte zijn overhemd los en trok hem uit. 'Sorry, maar ik ben niet zo preuts. Mensen zijn nou eenmaal mensen en mijn lingerie bedekt net zoveel als mijn bikini,' legde ik uit. Het was waar! Ik had er echt totaal geen moeite mee. Toen ik mijn jurkje aanhad, draaide ik me weer om naar hem en gaf zijn kleding die ik eerder aanhad aan hem terug. 'Bedankt voor het lenen!'

Pas na enkele ongemakkelijke stille seconden kon ik weer wat zeggen. 'Graag.. gedaan.' mopelde ik en keek in schaamte even van haar weg. Wat stom was, want ik had mijn blik niet afgewend toen ze zich omkleedde. Ik was niet preuts, absoluut niet, maar ik had zo mijn principes en mijn geloof. En op het gebied van vrouwen was ik nogal te vergelijken met de paus. Alhoewel de pausen in het verleden ook niet zo'n schoon geweten hadden.

Ik keek hem even afwachtend aan en glimlachte toen. 'En Arthur, had je nog wat in petto?' Omdat hij stond te treuzelen, pakte ik zijn kleding die ik eerder aan had gehad en legde het gevouwen op zijn wasmachine. Ik legde mijn handen op zijn rug en duwde hem het washok uit. 'Heksen gezien?' giechelde ik, doelend op zijn gezichtsuitdrukking.

Door haar laatste opmerking raakte ik alleen nog maar meer van mijn appropo (ik heb geen idee hoe je dit schrijft en ik ben te lui om het op te zoeken). Zwijgend liet ik me het washok uit duwen en liep de trap af naar beneden. 'Sorry, ik was wat afgeleid.' zei ik uiteindelijk met een stomme grijns op mijn gezicht. Ik moest maar niet laten merken hoe geaffecteerd ik was door haar woorden, door haar hele voorkomen eigenlijk.