Huis van fam. Ivers

'Nee, maar in iedergeval verweg was het eerst.' Ik zag wel waar ik geaccepteerd zou worden. 'Ergens met een beetje bos zou ik zeggen.' Ik kon niet wegrennen van wie ik was. 'Begin nooit iets met een leerling? Hoor ik daar spijt?' plaagde ik hem en glimlachte.

'Heel veel spijt, ongelooflijk veel spijt.' Lachte ik en en schudde toen mijn hoofd. 'Nee, daar heb ik zeker geen last van.' Ik legde mijn hoofd tegen Eleanor's hoofd en keek haar glimlachend aan. 'Als je maar niet te ver weg gaat, ik kan je niet missen.' Eigenlijk wist ik niet of ik les zou blijven geven op Mystic Falls Highschool, maar ik was toch op de een of andere manier weer gehecht geraakt aan het leventje hier. Ondanks alle tegenslagen.

'Kom me maar opzoeken dan en ik jou. Of ben je bang dat ik de wilde studente gaat uithangen?' Ik drukte korst een kusje tegen zijn lippen en nog een keertje. 'Ik kan niet wachten tot ik uit Mystic Falls ben. De stad was altijd een droom van mij.' Ik zuchtte zacht. Droom die niet ging gebeuren.

'Stiekem wel, ik geloof dat als je die studentjes hebt meegemaak je mij maar saai gaat vinden.' Grinnikend kuste ik haar terug. 'Dat begrijp ik wel. Je wilt niet weten hoe opgelucht ik was hier weg te zijn. Niet dat ik dat lang vol heb kunnen houden.' Ik droomde van een leven ver van hier, in mijn eentje en ik wilde veel bereiken. En uiteindelijk zat ik weer hier en was ik leraar geworden. Tot zo ver de dromen die ik op Harvard had.

'Met mij gaat hier eindigen. Hier in Mystic Falls waar gemuteerde mensen als het ware lopen. Ik weet dat hier zijn veel voordelen heeft. En daarbij heb ik jou nu. Gellof me, je bent beter dan welke student dan ook. Hoewel...' Ik hield mijn hoofd schuin en grijnsde. 'Het is een beetje een twijfel gevalleltje.' Hierbij legde ik mijn hand op zijn schouder om zo terug mijn hoofd dichter naar dat van hem te brengen en hem enkel aan te staren.

'Waag het niet, Eleanor Greenheart om me in te wisselen voor een studentje! Die jongen zal het er niet goed van af brengen.' Zacht lachend wreef ik met mijn hand over haar rug en drukte een kus op haar neus. Een geeuw onderdrukte ik nog net en verontschuldigend keek ik naar Eleanor. 'Het was een lange dag, ik geloof dat ik zo wat slaap nodig heb.'

'Let jij maar eens op, Ivers,' lachte ik zacht waarna ik even een pruillipje te voorschijn toverde. 'Moet ik je nu al gaan missen dus?' Zachtjes legde ik me compleet tegen hem aan en ruste met mijn hoofd op zijn borstkas. Werkelijk klopte zijn hart vredig en hierbij zuchtte ik. Niet een zucht van vermoeidheid of verveling, maar eentje van gelukzaligheid. 'Mag ik soms hier blijven?' vroeg ik zachtjes, haast mompelend.

Ik was niet verbaasd toen ze vroeg of ze mocht blijven. Ik had zelfs gehoopt dat ze het zou vragen, ik wilde maar al te graag dat ze bleef. 'Van mij wel, heel graag zelfs.' Glimlachend keek ik naar haar bos haren en streek er voorzichtig doorheen. 'Maar ik wil geen problemen met je ouders, of wat dan ook? Wat heb je ze verteld dat je nu doet?'

'Wat doe ik dan precies nu?' Ik grijnsde naar hem. 'Mijn vader is weer zaken aan het doen. Mijn moeder is in haar midlifeciris op reis. Welke ouders dus? Ze zijn gescheiden, ik woon bij mijn vader en die is nooit thuis. Vandaar de feestjes en kan ik bij mijn Arhtur blijven of hij bij mij; niemand maakt er een probleem van.' Zacht drukte ik een kusje op zijn wang. 'Hoeveel jaar verschillen we? Twee? Drie? Mijn vader zal het heus niet erg vinden.'

'Dan blijf je lekker hier, want dit huis is te groot voor één persoon en ik houd je graag in de gaten. Iemand moet je wel een beetje in de gaten houden als er geen ouders in de buurt zijn. Het blijkt al dat dit meisje niet erg onschuldig is, aangezien ze met een leraar in bed ligt.' Grinnikend keek ik haar aan en kuste haar met passie. Ik wist niet of ik het erg moest vinden dat haar ouders zich niet veel met hun dochter leken te bemoeien, het maakte alles een stuk makkelijker. 'We schelen 4 jaar én ik ben je leraar. Laten we je vader het vooral nog niet vertellen.'

'Technisch ben jij een leerkracht op mijn school; ik heb geen biologie, want het zit niet in mijn pakket. Ik had natuurwetenschappen wat helemaal anders was. Puur omdat ik niet goed was in wetenschapsvakken. 'Ik lig met jou in bed. Erg ongschuldig.' Zacht kuste ik hem weer, maar dit keer ook zo passievol als hij dat kon. 'Heb je iets wat ik kan aantrekken? Anders gaan de buren verkeerd denken als ik met gekreukte kleren naar buiten kom.' plaagde ik hem en drukte weer een kusje op zijn wang. 'We wachten ermee. Nog even dan.'

'Maar toch, het zou niet moeten.' zei ik stellig maar glimlachte bij haar kus. 'Ja, natuurlijk. Wat wil je aan?' vroeg ik terwijl ik overeind kwam, van mijn bed kroop en naar mijn kast liep. 'Ik geloof dat ik wel ergens iets heb liggen dat geen overhemd of colbert of jumper is?' Grijnzend keek ik mijn kast door toen ik die open had getrokken.

Ik kroop ook recht en nestelde mijn lichaam tegen zijn rug aan terwijl mijn armen zich rond zijn middel sloten. 'Ik ben achttien, Arthur. Volwassen en ik weet wat ik wil. Ik wil jou.' fluisterde ik zacht waarna ik ook naar se kleerkast keek. 'Heb je soms echt geen sweater? Overhemd is ook goed.' lachte ik en drukte een kusje in zijn hals waarna ik me weer op het bed zette.

'Hier, ik heb wel een shirt van Harvard voor je. Dat ding past iedereen, het is heerlijk vormloos en zacht.' Ik gooide het shirt naar Eleanor en duwde mijn kast weer dicht. 'Ellie, ik vind je geweldig en ik wil zo veel mogelijk bij je zijn.' vertelde ik haar glimlachend en leunde naar voren om haar een kus te geven.

Mijn vingers streelde zachtjes zijn wanf terwijl we elkaar kustte. Lief en teder waardoor ik me helemaal warm voelde. Met een gkimlachje keek ik hem aan en voelde hoe hij me weer had laten blozen. Hij was anders dan alle andere mannen die ik kende.
Ik stond weer op en knuffelde hem. 'Wees maar voorzichtig met wat je wenst, want je zou het ook zomaar eens kunnen krijgen.' lachte ik zacht waarna ik hem meer los liet. 'Ik ga me dan even omkleden.' Ik deed een deur open aan zijn slaapkamer en stond in de badkamer. Mijn redenering had geklopt waarbij ik me dan ook uitkleedde en het kledingstuk aan deed. 'Het is inderdaad vormloos.' Ik lachtte en kwam de slaapkamer uit. Het was veel te groot. Mijn haren had ik in een simpele hoge staart gedaan en ik stopte mezelf onder de lakens. Zonder het zelf te beseffen was ik ook moe. Ik was moe van het feit dat ik zou oppssen of Genevieve zou me iets aandoen. Of iemand zou iets overkomen. Ik was een weerwolf, verliefd op een heks en had problemen met vampieren. Waar bleef mijn goede fee?

Toen Eleanor de badkamer in verdwenen was, kroop ik terug het bed op en haalde mijn pyjama onder het kussen vandaan. Het was een oud Da Vinci shirt met de Vitruvius man er op. Die had ik jaren geleden gekocht tijdens een reisje naar het andere continent in Rome. Ik trok het shirt en een simpele pyjama broek aan en was mijn kleren aan het opvouwen toen Eleanor terug was. Ik lachte. 'Het staat je geweldig.' Ik legde mijn stapel kleren aan de kant en liep naar Eleanor toe om mijn armen om haar heen te slaan.

'Da Vinci? Origineel', lachte ik en drukte mijn lippen zachtjes en oppervlakkig tegen zijn wang. Ook mijn handen vonden zich een weg over zijn borstkas. Gelukzalig zuchtte ik tegen zijn lichaam op. Ik keek hem aan en glimlachte. 'Dit voelt prettig,' zuchtte ik. Werkelijk wou ik dat hij me niet zou loslaten.

'Niet heel echt.' Zachtjes lachte ik en drukte een kus op haar hoofd. Haar haar was zo zacht en rook heerlijk. 'Dit voelt perfect.' reageerde ik en nam haar mee naar het bed. 'Hier, nestel je maar ergens, dan ga ik even alles afsluiten.' Ik was glad vergeten de deuren op slot te doen, het was er bij in geschoten.

'Is goed,' reageerde ik toen het dekbed naar boven hield om me er onder te vleien. Het was heerlijk zacht en rook sterk naar wasverzachter en Arthur. Hoe kon het ook anders niet naar hem ruiken? Hij bracht me een zekere rust, kalmte. Natuurlijk in theorie, want in praktijk was het stilte voor de storm. Ik voelde me veilig in dit bed, maar toch dacht ik eraan hoe ik The Kole Family tenonder kon brengen. Buiten Tommy. Hij was ook het slachtoffer van zijn eigen familie.

Met een eeuwige glimlach op mijn gezicht liep ik terug naar beneden om voor- en achterdeur op slot te doen. Het was zo lang geleden dat er nog iemand in dit huis was. Eerst stond het tijden leeg en toen kwam ik, in mijn eentje. Ik was ontzettend blij dat ik het met Eleanor mocht delen. Ook al was het maar voor één nacht. Ik liep weer terug naar boven en kroop naast Ellie onder de dekens.

Ik glimlachte naar Arthur, nam zijn hand vast en legde deze op mijn heup waardoor ik naar hem toe kon kruipen. Zacht drukte ik een kus op zijn lippen waarbij een hand over zijn wang streelde. Hij moest weten dat ik dit wou. Dat ik ons samen wou, niet iets anders, niets anders. Zacht drukte ik mijn lippen nogmaals op die van hem na de kus te onderbreken en keek hem met een glimlachje aan.

De dekens sloten om ons heen en ik voelde haar lippen op de mijne. Nu op dit moment voelde alles zo goed, maar ik had geen idee wat de morgen ons zo brengen. Ik was haar al ineens kwijt geweest en ik zou het mezelf nooit vergeven haar nog eens uit het oog te verliezen. Ik glimlachte terug en legde mijn hoofd tegen het hare. 'Slaap lekker.'

Zacht drukte ik mijn lippen nog eens op zijn wang. 'Heb mooie dromen, Arthur.' Hierbij glimlachte ik en sloot mijn ogen. Mijn arm was veilig rond zijn lichaam en integenstelling tot de laatste twee dagen wist ik dat ik vanavond zou slapen zoals Doornroosje dat deed in het sprookje. Voor mij leek het dan althans dat ik honderd jaar bijna geen slaap had gehad terwijl het amper een week was.

Ik kon het niet opbrengen om mijn ogen meteen te sluiten. Ik luisterde naar Eleanor's ademhaling en bekeek haar gezichtje. Ze was nu zo vredig en zag er zo klein en lief uit. Tevreden sloot ik uiteindelijk ook mijn ogen en viel al snel in slaap. Ik was uitgeput door die laatste dagen van gebrek aan slaap.

Ik werd wakker van het gevoel van warmte. Ook het lichaam naast en eenmaal mijn ogen open besefte ik dat het Arthur was. De wekker vertelde me dat hij laat in de voormiddag was, maar mijn hersenen gaf het signaal dat er geen paniek nodig was. Ik was bij Arthur en hij lag vredig te slapen. Het was rustgevender dan ooit. Mijn hoofd leek helemaal leeg en ik voelde me uitgerust, hoewel ik nog een luie dag zou kunnen gebruiken.