Huis van fam. Ivers

'De Niagara watervallen, natuurlijk!' lachte ik en ging verder op samenzweerderige toon: 'Om eerlijk te zijn ben ik in mijn hele lange leven nog nooit daar geweest. En stiekem wil ik, net als die ene man, met een touw erover heen lopen.' Ik moest zachtjes lachen en hield daarna mijn hoofd lichtjes scheef. 'Verrassingsmenu? Ik kan niet tegen verrassingen!' klaagde ik lacherig.

'Ja, inderdaad, stomme vraag, sorry.' Sarcastisch keek ik haar aan, alsof ik niet wist dat ze die watervallen bedoelde. Ik grinnikte zachtjes en moest hardop lachen toen ze over haar plan begon om er over heen te lopen met een touw. 'Je hebt wel door hoe lang de watervallen zijn, niet? En hoe hoog?' Maar ik wist niet of dat haar zou deren, ze was immers bovennatuurlijk sterk en snel en geweldig. Ik glimlachte geheimzinnig. 'Dat is dan jouw probleem.'

'Weet jij al waar je naartoe gaat met Eleanor? vroeg ik benieuwd. 'Toch niet kamperen he? Sorry, ik vind je er echt een type voor.' Lachend klopte ik geruststellend op zijn schouder en keek hem aan. Ik haalde diep adem en ondersteunde mijn hoofd met een hand, die ik over mijn voorhoofd liet gaan. 'Heb jij misschien nog een goed boek voor me? Ik stress me te pletter de laatste tijd en ik heb echt weer iets nodig om rustig te worden.'

Beschaamd lachte ik. 'Toch wel, maar ik ben er echt geen type voor, ik heb dat nog nooit gedaan, behalve op een christelijk kamp en dat was in barakken.' Ik wreef kort door haar haar en glimlachte trionfantelijk. 'Vast wel, wil je de bibliotheek uitpluizen? Dan heb ik meteen een excuus om even het eten af te werken.'

Ik moest lachen om zijn woorden en keek hem daarna aan. 'Romantisch kamperen, liedjes aan het kampvuur, veel skinny-dipping.' Ik wiebelde speels met mijn wenkbrauwen en moest daarna opnieuw lachen. Het zou me niets verbazen als Arthur een hele preutse man was, hoe ik hem had meegemaakt in elk geval wel, maar misschien bij Eleanor wel helemaal niet. Ik sprong op en liep richting zijn bibliotheek. 'Doe dat!'

'Echt, Iggie? Waarom denk je zo laag van me?' Ik moest onwillekeurig lachen, maar voelde dat ik rood werd en stond snel op om onze glazen te pakken. Ik moest bekennen dat ik niet veel intiems met het vrouwelijk geslacht had mogen ervaren. Ja, dat was één deel van me dat wél goed christelijk was en niet afweek van het traditionele geloof, alhoewel dat niet was omdat ik wilde wachten, maar, ja. 'Ja, houdt je vooral niet in met boeken die je wilt lezen.' zei ik haar nog na en verdween de keuken in.

Bedachtzaam liet ik mijn vingers langs de verschillende boeken gaan en bekeek ze stuk voor stuk. Al snel had ik wel een boek gevonden, eentje van Leo Tolstoj, en nam hem mee naar de woonkamer. Ik hoorde geluiden uit de keuken en besloot hem maar niet te storen. Daarom ging ik achter de piano zitten tot hij klaar was met het eten.

Terwijl ik weer druk in de weer was, hoorde ik Igraine op de achtergrond de piano bespelen. Het was altijd een verademing wanneer het instrument weer bespeeld werd. Het werd namelijk niet zoveel gebruikt als toen mijn moeder hier nog was. Afgeleid door die gedachte brandde ik mijn vinger aan een ovenschaal, maar heelde die al snel met één van mijn magische zalfjes. Toen ik klaar was liep ik terug naar de kamer en leunde tegen de deurpost om toe te kijken hoe Igraine speelde.

Ik pingelde wat en zong zachtjes mee. Het waren merendeel liedjes die ik nu bij de muziekles gebruikte, maar ook liedjes waar ik persoonlijk heel erg van hield. Ik keek op toen ik hem in zijn ooghoeken zag en sprong van de kruk op. 'Is het eten klaar? Of moet ik nog even helpen? Maar kijk uit, ik ben een vreselijke kok,' lachte ik.

Ik glimlachte naar haar en schudde mijn hoofd. 'Ga maar zitten, voordat je nog voor elkaar krijgt dat mijn rollade te zout is door hem zelfs alleen maar aan te raken voordat ie op tafel staat.' Met een zacht gegrinnik trok ik me terug in de keuken en diende alles op, op tafel. 'Et voila, we hebben een varkensrollade, een aardappelgratin en verukkelijke beboterde sperzieboontjes.' Ik pakte de opscheplepels en wachtte totdat ik voor haar op kon scheppen.

Ik moest lachen om zijn gerechten. 'Ondanks dat ik geen idee heb wat het allemaal is, zal het vast lekker smaken.' Ik knikte instemmend dat hij bij me mocht opscheppen en keek ondertussen in de pannen. Ik had mezelf al jaren en jaren geleden opnieuw aangeleerd om ook normaal eten te eten en zelfs lekker te vinden.

Ik schepte Igraine's bord vol en vervolgens ook mijn eigen bord. 'Bon appetit!' Met een glimlach keek ik naar Igraine en wachtte af tot ze wat geproefd had. Ondertussen vroeg ik me af hoe het was voor een vampier om normaal eten te nuttigen. Ooit had ik gelezen dat het niet zo smakelijk meer was, maar Igraine leek het altijd te eten. Ik realiseerde me tevens dat ik eigenlijk niets wist over hoe het was om een vampier te zijn. Ik wist niets over Igraine's leven, laat staan over wie ze écht was.

Nieuwsgierig nam ik een hap van het eten en probeerde elke smaak te proeven en vooral, om die lekker te vinden. Meteen nam ik nog een hap en knikte goedkeurend. 'Het is heerlijk! Neem ook een hap!' zei ik enthousiast. Eigenlijk alleen bij Arthur at ik menselijk eten, en om eens niet bloed te drinken maar iets anders te eten was best fijn.

'Mooi zo, ik ben altijd bang dat mensen het niet lekker vinden, dus ik ben blij dat je het smakelijk vind.' Met een lach begon ik ook te eten. Het had misschien wat meer gekruid mogen zijn, maar over het algemeen smaakte het prima. Na een korte stilte keek ik aarzelend naar Igraine. Met nog steeds de gedachte in mijn hoofd dat ik eigenlijk niets wist over Igraine, wilde ik haar wat vragen over haar leven. Maar ik wist niet of ze het zou waarderen.

Ik nam nog paar happen, erop lettende dat ik niet alles opschrok als een beest, en keek toen naar hem op na een stilte. 'Oké, Arthur, wat is er?' Nieuwsgierig en ook wel geamuseerd keek ik hem aan en nam nog een hap. Dat eten was echt goed. Misschien moest ik eens het recept vragen en het dan voor Sebastiaan maken. Niet dat het dan te eten was. Ik kon nog niet eens bloed in een glas schenken zonder te morsen.

- N E W -

Eleanor was met een zenuwachtig gevoel naar hier vertrokken. Alweer had ze het te voet gedaan, - wat haar een heel eind stappen met izch meebracht -, maar ook voelde ze zich altijd zo. Het was best spannend om hem terug te zien. Daarbij wou ze hem iets vragen, iets belangrijks als het aan haar lag. Ze belde aan en wachtte tot hij zou open doen. Hun kampeeruitje was geweldig geweest (?).

Arthur zat in de keuken. Hij had een boek open geslagen, maar had in een tijdje al geen bladzijde meer omgeslagen. Zijn blik was gericht op het raam, dat hem een perfect uitzicht op de straat bood. Eleanor kwam langs en sinds ze een tijdje naar haar moeder was geweest, had Arthur haar al even niet gezien. Zeker na de geslaagde vakantie kon hij niet wachten meer tijd met haar door te gaan brengen en niet meer als leerling-leraar, maar als vriendin-vriend.

Eleanor glimlachte naar hem toen hij de deur open deed. 'Hey!' Hierbij stapte ze binnen en drukte haar lippen zacht tegen zijn wang waarbij haar lichaam tegen dat van hem was aangeklemd. 'Ik heb je gemist,' fluisterde ze tegen zijn hemd aan en keek hem hierna weer aan. Het was heerlijk om weer bij Arthur te zijn. Meer dan heerlijk.

Arthur sloeg automatisch zijn armen om hem heen en drukte haar tegen zich aan. 'Hey, Ellie.' Hij glimlachte bij haar woorden. 'Ik jou ook. Hoe was het bij je moeder?' Hij keek haar vragend aan en pakte haar hand vast om haar mee naar binnen te nemen. De deur sloot hij achter hen. In de gang stond hij klaar om haar jas aan te pakken en die op te hangen. Zijn manieren was hij nog steeds niet verleerd.

Ze gaf hem glimlachend haar jas en liep door naar de woonkamer. Netjes had ze haar schoenen uit gedaan aangezien ze het niet leuk vond om met hoge hakken zijn houten vloer te beschadigen. Al snel vlijde ze zich op de bank. 'Met mijn moeder is het altijd een gekke huis. Ik heb haar over jou vertelt en om eerlijk te zijn vond ze het eerst niet leuk en we hadden ruzie. Uiteindelijk heeft ze zich erover gezet en hoe meer ik over je vertelde, hoe liever ze je had.' Eigenlijk wist haar vader het nog steeds niet en wel heel de stad. Wat haar een beetje irriteerde.

Arthur had de waterkoker aangezet en het koffie zet apparaat voor hem zelf. Hij wachtte in de deuropening totdat het water gekookt was. 'Dus ze vindt het niet erg?' Dat was een opluchting. Hij zou het vreselijk vinden als Eleanor's ouders het er absoluut niet mee eens waren. 'Heb je het je vader al verteld?' Het was heel fijn dat haar moeder het accepteerde, maar Ellie's vader kwam Arthur bijna dagelijks tegen in het dorp. Als hij meneer Greenheart niet meer onder ogen kon komen, dan had Arthur een veel groter probleem.

'Nee. Helemaal nog niet. Ik dacht dat he beter zou zijn als jij erbij was. Mijn vader zou het weten opprijs te stellen. Aangezien je toch mijn vriend bent en ik ben hier om je nog iets belangrijks te vragen.' Eleanor stond op en vleidde zich tegen hem aan. 'Wil je mee mijn kamer op de universiteit inrichten? Eigenlijk alles uitpakken.

'Ja, natuurlijk als jij denkt dat, dat beter is, dan wil ik het samen vertellen.' Arthur keek haar vragend aan toen ze begon over iets dat ze hem wilde vragen. Hij lachte toen hij haar vraag hoorde. 'Heel graag zelfs! Ik wist niet dat je al iets gevonden had. Je bent toch niet te ver weg?' Zijn armen sloeg hij om Eleanor heen en hij keek haar met een enthousiaste glimlach aan.

'Nee, ik heb de auto, maar door de week ga ik meer daar blijven. Maar er zijn een paar lessen die ik niet verplicht ben om bij te wonen dus zondag kan ik toch hier blijven slapen?' Hierbij drukte Eleanor weer kort haar lippen tegen zijn wang. 'Arthur, je bent geweldig.' Snel SMS'te ze naar Zoë dat het door kon gaan om te verhuizen zaterdag. Toch al haar spul naar daar krijgen. Hierna sloeg ze haar armen rond zijn middel en legde haar hoofd tegen zijn borstkas aan waardoor ze omhoog keek. 'Wat gaan we doen?'

'Tuurlijk, graag zelfs. Ik heb opvulling nodig in dit grote huis.' Hij streek haar over haar, haar en glimlacht. 'Wat we gaan doen? Wat jij wilt dat we gaan doen, waar heb je zin in?' Arthur was overal voor in vandaag, hij had zelf ook nog niet echt een plan voor wat ze zouden ondernemen. Ach, ze konden vast iets leuks verzinnen met z'n tweeën.