Huis van Logan

Hij zuchtte opgelucht en keek haar weer aan. 'Bedankt Frankie.' Hij drukte een kus op haar wang en nog naar haar oor toe. 'Maar vanavond gaan we onze aandacht enkel aan elkaar besteden. Afgesproken?' Hij kuste weer haar lippen en rolde op zijn zij. Zo kon hij haar weer goed vasthouden en strelen. Een arm gleed weer langs haar middel en zo trok hij haar weer wat naar hem toe.

De gedachten aan de volle maan maakten haar spontaan moe. Het leven was zo oneerlijk als het er op neer kwam. Ze herinnerde zich nog goed die nacht dat ze Logan in het bos tegen was gekomen. Ze knikte bij zijn voorstel en kroop weer tegen hem aan. Ze vouwde haar armen tussen hen in en legde haar handen op zijn borst. Zachtjes tikte ze met haar vinger mee met zijn hartslag.

'Dat voelt raar,' lachte hij en bekeek hoe ze met zijn hartslag mee tikte. Hij legde zijn hand weer op de blote huid van haar rug en trok daar zachte en lange strepen met zijn vingers. Hij fronste even bedenkelijk en keek haar aan. 'Stel... Stel he! Stel dat wij kinderen zouden krijgen. Zouden zij ook weerwolf en heks worden?' Het interesseerde hem al een tijdje en hij dacht dat Frances het wel zou weten.

Frances had een grijnns op haar gezicht en voelde de tinteling van zijn vingers over haar huid kruipen. Logan's vraag deed haar versteld staan. Ze keek hem met grote ogen aan en giechelde toen ze aan het idee van kinderen dacht. 'Sorry, dit is een hele serieuze vraag, dat weet ik.' Ze slikte haar lach door en antwoordde toen: 'Het heksen gen is erg dominant, dus slaat bijna altijd over. Heksenfamilies hebben generaties oude lijn van heksen en het lijkt nog niet af te zwakken. Over weerwolven weet ik het niet zo goed.'

'Ja, dit is een hele serieuze vraag, Frances,' lachte hij met haar mee en luisterde nieuwsgierig naar haar antwoord. Op zijn beurt moest hij zelf ook even nadenken. 'Ik heb het weerwolvengen van mijn vader en dat is ook nog eens actief geworden bij mij. Misschien is het ook wel dominant?' probeerde hij voorzichtig. 'Ik heb enkel geen idee of mijn grootouders het waren of de broers en zussen van mijn vader.' Zijn vinger streek nu rondjes rond haar navel en grijnzend keek hij haar aan.

'Ik hoop het niet.' zei Frances zachtjes. Ze was helemaal niet aan kinderen toe, ze wist zelfs niet of ze ze ooit zou willen. Maar ze wilde haar kinderen niet het leven geven dat Logan had. Al die pijn en die onzekerheid, dat gunde ze niemand. Op een luchtigere toon ging ze verder: 'Maar je weet wel dat ik een hekel aan kinderen heb, hea? Ik ga echt een verschrikkelijke moeder zijn.' Ze kon echt niet met het grut omgaan. Al dat gehuil, Frances kon er echt niet tegen.

Hij keek haar ongelovig aan. 'Je háát kinderen? Zou je dat nou serieus?' Hij ging rechtop in bed zitten en wikkelde zijn handen in elkaar. Al die toekomstplannen die hij voor hun zag, vielen zo ongeveer in duigen. 'Je zult nooit een verschrikkelijke moeder zijn,' wierp hij een beetje bot terug. Hij ging weer liggen, nu op zijn rug, en staarde naar het plafond. 'Misschien is het maar beter ook. Ik wens mijn kinderen geen weerwolfbestaan toe.'

Beschamend ontweek Frances Logan's blik. 'Ik kan er ook niets aan doen. Ze gaan altijd huilen als ik in de buurt kom. En anders schoppen of slaan ze me wel.' Ze had al een hoop ervaring met oppas dramas. Werkelijk íeder kind had wel iets gedaan waardoor Frances ontslagen werd. 'Oh ja wel, vraag het al mijn opppaskindjes maar.' Ze keek Logan weer aan, maar voegde nog snel toe toen ze zijn wanhopige gezicht zag: 'Maar jouw kinderen zou ik wel willen. Ik kan me niet voorstellen dat die ooit vervelend zullen zijn. Behalve als ze te veel trekjes van mij gaan hebben.' Frances glimlach zwakte af toen hij zei dat het misschien maar beter was zo.

Ruw draaide hij zich om en keek haar aan. 'Ik snap het echt niet waarom je zo'n lage dunk van jezelf hebt!' zei Logan ongelovig en deed haar stem na: ' ''Kinderen haten me, niemand mag me, iedereen vindt me stom.'' Iedereen mag je, Frankie, maar de enige die dat niet doorheeft, ben je zelf.' Hij legde zijn hand op haar wang en kuste haar hard. Kon hij maar al die waangedachtes uit haar hoofd halen. 'Voor je eigen kinderen zul je geweldig zijn.'

De uitbarsting van Logan overrompelde Frances en ze keek hem met grote ogen aan. Niemand had dat haar ooit zo direct gezegd. Ze kauwde op de binnenkant van haar wang en krulde zich op tot een balletje die perfect naast Logan's lichaam paste. 'Sorry, Logan. Je hebt gelijk. En ik wil denk ik wel kinderen, maar ik wil ze een zorgeloos leven bieden. Niet wat wij door moeten maken.' Eigenlijk had ze er nooit zo goed over na gedacht.

Hij ademde nog hard van zijn uitbarsting van net, maar begon al rustiger te worden en legde weer zijn arm om haar middel. 'Ik wil ze ook een zorgeloos leven geven,' zei hij zachtjes. 'Maar wij hebben er geen vat op, jammer genoeg.' Hij ging weer tegen haar aan liggen en kuste zachtjes en liefdevol haar lippen. Gewoon even enkel aan haar denken.

'Helaas niet.' Frances was blij dat Logan weer rustig leek en ze klampte zich weer aan hem vast. Voordat ze Logan ontmoet had en tijdens deze zomer had ze zichzelf niet toegestaan dat te doen. Ze wilde zo graag zelfstandig en onafhankelijk zijn, maar ze realiseerde zich dat ze niet zichzelf ervan moest weerhouden van iemand te houden. Dus met Logan in de buurt stond ze toe hem als levensbehoefte te zien. Ze geloofde niet dat ze veel langer dan die paar maanden pauze zonder hem kon.

Hij drukte een kus in haar nek en boog naar haar oor toe. 'Wil je al slapen?' vroeg hij zachtjes en streelde weer langs haar rug. Hij had de behoefte om meer te doen, hun relatie op een nog hoger peil te zetten, maar nog steeds durfde hij niet het initiatief te nemen. Hij kuste verlangend haar lippen en drukte zichzelf tegen haar aan.

Ze was moe, maar Logan gaf haar altijd meer energie dan Frances werkelijk in zich had. Ze glimlachte naar hem en schudde haar hoofd. Voor nu wilde ze wakker blijven en er van genieten dat Logan weer zo dicht bij haar was. Hij leek hetzelfde idee te hebben. Frances voelde de kippenvel op haar huid bij zijn kus en ze legde haar hand net achter zijn hoofd, zodat ze hem met net zoveel passie terug kon kussen.

Hij moest lachen en draaide zich zo dat zij boven hem lag. 'Zeker weten? Want anders ga ik heel, heel lang je aandacht eisen,' grinnikte hij. Logan legde zijn handen op haar wangen en kuste haar op deze manier weer. Het was vol liefde, van beide kanten, en genot. Misschien ook wel opluchting, dat ze eindelijk weer samen waren. 'Aller, allerliefste Frankie,' fluisterde hij en kuste haar weer.

'Jij mag altijd mijn aandacht opeisen.' Frances grinnikte met Logan mee en genoot van dit alles. Dat op een afstand houden was echt niet haar beste plan geweest. Ze was heel blij dat ze daar op tijd achter was gekomen. Frances steunde met haar handen boven Logan's schouders op het matras en lachte naar hem. Een paar ontsnapte krullen bungelden in zijn gezicht.

Logan legde zijn handen in zijn haren en gromde plagerig. 'Je wilt niet weten hoe aantrekkelijk je er nu uit ziet!' Hij duwde de losse plukken achter haar oor en kwam omhoog om haar lippen te kussen. Zijn handen kwamen op haar heupen te liggen en zo trok hij haar weer langzaam naar haar toe. Hij hield er niet van als er ook maar luttele centimeters afstand tussen hun kwam.

Frances zuchte gelukzalig toen Logan haar weer kuste. Ze vond met haar handen een weg onder zijn shirt en verkende nog aarzelend zijn blote huid. Ze had het ontzettend warm gekregen, maar dat merkte ze eigenlijk al niet echt meer. Haar blik concentreerde zich op Logan, zijn ogen, zijn lippen, zijn lach.

Zijn blik ging kort over haar lichaam en eindigde toen weer bij haar ogen. Beiden zagen ze er niet op en top uit, zo in Logans oude kleding en zij nog met restjes smink op haar gezicht, maar Logan had haar nooit leuker kunnen vinden dan op dit moment. Hij pakte een van haar handen vast onder zijn shirt en bewoog hem naar zijn hart. 'God, ik ben echt zo enorm verliefd op je,' glimlachte hij.

Frances zag zijn blik en ze vroeg zich af wat hij dacht. Ze dacht niet dat ze ooit zo ver waren gegaan en misschien moesten ze dat ook niet doen. Maar een deel van haar wilde wel degelijk verder. Frances giechelde en drukte een kus op zijn kaak. 'Het is maar goed dat ik dan precies hetzelfde voel.' zei ze zachtjes in zijn oor en drukte haar lippen in zijn nek en weer op zijn kaak.

'Ja, gelukkig maar,' glimlachte hij ook en streelde met zijn hand haar haren. Even kon hij haar enkel liefkozend aankijken, tot hij weer haar lippen kusten en zijn handen verplaatsten naar haar heupen. Hij had nerveus moeten zijn, dat was hij eigenlijk ook, maar nu hij zo samen was met haar, leek het allemaal niet meer te tellen. Het voelde alsof dit het goede was om te doen.

Frances had zich niet eerder zo gevoeld. Maar ze had sowieso niet zó veel gevoeld voordat ze Logan had leren kennen. Natuurlijk hield rances van haar moeder en oma en van Alicia, haar beste vriendin. Echter oversteeg dit alles. Bovendien was het zo gemakkelijk van Logan te houden en ging alles zo simpel tussen hen, dat ze eigenlijk, nu alles weer goed was, voor alles in stond. Met een ernstig en vragend gezicht keek ze Logan aan toen ze zijn shirt stukje bij beetje omhoog schoof.

Hij hielp haar met zijn shirt uittrekken en gooide het ergens de kamer in. Zijn hand kwam weer op haar wang terecht en kort kuste hij haar weer. 'Niet zo serieus kijken, Frankie. Je moet juist blij zijn dat ik eindelijk mijn shirt uit heb gedaan in deze bloedhete kamer,' plaagde hij en kuste nu langer haar lippen. Zijn handen kwamen weer onder haar shirt terecht op haar rug en volgde zo de weg van haar ruggengraat.

Frances lachte ademloos en liet haar hand over zijn ontblote bovenlichaam glijden. Die football trainingen hadden hem vanzelfsprekend een gespierd lichaam gegeven, maar het was Frances nooit eerder zo opgevallen. Ze kwam wat omhoog en trok in een impuls haar eigen shirt - of eigenlijk Logan's - uit. Verlangend drukte ze haar lippen weer op Logans mond.

Hij legde zijn hoofd weer achterover op zijn kussen en genoot van haar handen op zijn blote huid. Toch stond hij met open mond te kijken en kon niets uitbrengen toen ze haar shirt, of zijn, shirt uit deed. Hij ging verlangend mee in de kus en draaide hun weer om, zodat hij boven haar hing. Hij legde zijn hand onder haar hoofd en trok haar zo weer naar hem toe. 'Genant als mijn vader nu binnen zou komen,' grinnikte hij.