Huis van Logan

Frances bleef nog enkele minuten zitten nadat Logan naar beneden was gegaan. Ze streek over het dekbed en had een brede glimlach op haar gezicht. Alles rook hier naar Logan en het voelde zo goed zo dicht bij hem te zijn. Haar twijfel over hun relatie leek zo ongegrond op dit moment. Frances stond op om te gaan douchen en toen ze klaar was, kwam ze in Logan's kleren de trap af. Ze vlocht haar natte haar en keek met die grote lach naar Logan.

Hij keek op toen Frances naar beneden was gelopen en glimlachte terug naar haar. De laatste broodjes legde hij op een bord en zette die op de tafel. Met een snelle beweging had hij zijn armen om haar heen en trok haar tegen hem aan in een omhelzing. 'Je ruikt zo lekker,' fluisterde hij en moest toen lachen. 'Heb je stiekem mijn douche gel gebruikt?' Hij drukte een kus op haar voorhoofd en trok een stoel voor haar naar achteren. Daarna ging hij naast haar zitten en pakte een broodje.

Frances genoot van de omhelzing en ging met tegenzin op de stoel zitten, maar ze rammelde van de honger, dus moest ze die honger eerst maar eens stillen voor ze aan de andere begon. Naar het voorbeeld van Logan pakte ze een broodje en peuzelde die op terwijl ze zo nu en dan naar Logan keek. 'het is echt lekker.' merkte ze met een glimlach op.

Hij propte het ene na het andere broodje in zijn mond en glimlachte naar haar. 'Bedankt! Ik heb wat kooklessen in de vakantie gevolgd en probeer nu zo vaak mogelijk te oefenen.' Toen alle broodjes op waren, spoelde hij de borden af, sloot de deuren af en deed de lichten uit. Snel nam hij haar mee naar zijn kamer, waar hij zich begon om te kleden.

Frances moest lachen, maar stopte meteen. Als ze niet zo vervelend was geweest had ze hem gewoon kooklessen kunnen geven. Ze hielp hem met het opruimen toen ze klaar waren en liep alvast naar boven toen Logan alles beneden afsloot. Ze ging in kleermakerszit op zijn bed zitten en speelde met haar haar terwijl Logan zich omkleedde. Het was weer alsof er nooit iets tussen hen was gebeurd.

Hij deed een ander shirt aan en een joggingbroek. Ook poetste hij snel zijn tanden en was toen klaar om te gaan slapen. Niet dat ze dat snel zouden doen, ze hadden nog veel om te bespreken en in te halen. Hij ging naast haar zitten en streelde met zijn hand door haar heerlijk zachte haren. 'Hoe gaat het eigenlijk met je oma, Frankie?' vroeg hij zachtjes.

Frances schoof nog wat op naar Logan, zodat ze haar hoofd tegen zijn schouder kon leggen. 'Ik weet het niet. Soms lijkt het beter te gaan, net zoals vandaag: ze heeft 2 truien gebreid en alle bedden verschoond. Ik heb geen idee hoe ze het doet.' Ze zuchte en trok haar knieeën op, zodat ze haar armen er omheen kon slaan. Er waren al zo veel dagen geweest dat haar oma gewoon op bed lag en niets kon, dat zij en haar moeder er wanhopig van werden.

Hij legde zijn hand op haar haren en streelde deze zachtjes. Zelf had hij zoiets nooit meegemaakt - al zijn opa's en oma's waren vroeg overleden - maar hij kon zich voorstellen hoe moeilijk het voor Frances en haar moeder was. 'Wat vreselijk Frankie,' zei hij zachtjes. 'Zullen we morgen samen bij haar langsgaan? Dat zal ze vast leuk en fijn vinden.'

'Het hoort er nou eenmaal bij.' zei Frances onverschillig en haalde haar schouders op. Echter kon ze over dit onderwerp echt niet de schijn ophouden dat het haar niets deed, want ze vond het werkelijk vreselijk. 'Graag.' Haar stem was schor van emotie, maar ze slikte de tranen in. Het ging vanavond niet over haar, maar over hen en ze wilde het heel graag allemaal uitpraten met Logan. 'Logan, ik had je nooit zo mogen behandelen, ik heb je maar aan een lijntje gehouden en het spijjt me echt heel erg.'

Hij zei er maar niets meer over en hield haar enkel stevig vast. Hij zou er ook kapot van zijn als er iets zou gebeuren met haar oma. Stiekem beschouwde hij haar moeder en oma ook een beetje als familie van hem. Hij keek haar aan bij haar woorden en schudde zijn hoofd. 'Dat had je inderdaad niet mogen doen, maar ik vergeef het je. Het enige wat ik niet snap... Waarom wou je het niet eerder opnieuw proberen met ons?'

'Omdat ik bang was. Je kent mam en oma. Ze hebben me altijd verteld dat ik onafhankelijk moest zijn en dat mannen nogal manipulerend konden zijn. Ik weet niet of ik je ooit over mijn vader heb verteld, maar hij was een eikel, geen goed voorbeeld dus. En toen ik jou tegenkwam, was het gevoel zo overweldigend en werd ik júist afhankelijk van je. Ik kan niet zonder je Logan en dat maakt me echt heel bang, maar tegelijkertijd: je bent het beste wat me is overkomen. Je-' Frances keek Logan aan en dacht kort na over haar woorden. 'Je maakt me een betere versie van mezelf.'

Aandachtig luisterde hij naar haar woorden en bleef haar vasthouden. 'Bedankt voor je eerlijkheid,' glimlachte hij en streelde langs haar wang. 'Maar weet alsjeblieft dat ik je nooit pijn zal doen. Niet zoals onze vaders onze moeders in de steek hebben gelaten.' Hij pakte haar hand vast en keek haar zo aan. 'Je hebt me weer een reden gegeven om te leven en ervan te genieten. En vooral om te accepteren dat ik eenmaal een weerwolf ben. Dat betekent zoveel voor me.'

'Ik wil niet meer oneerlijke tegenover je zijn.' Frances glimlachte op haar beurt. 'Dat weet ik, je bent zoveel beter. En mam en oma zijn het er helemaal mee eens. Ik had gedacht dat ze het een goed idee zouden vinden dat ik me op mijn studie ging concentreren en niet op jou. Maar ze vonden het een vreselijk idee.' Frances keek naar hun handen. 'Ik zou niet willen dat je, jezelf niet zou accepteren, want je bent geweldig en dat je een weerwolf bent doet daar echt niet van af.'

Hij pakte haar kin in zijn hand en keek van haar ene oog naar de andere. 'Jij bent ook geweldig, lieve Frances. Vergeet dat niet.' Toen boog hij zich naar voren en drukte een zachte kus op haar lippen. Al snel boog hij weer naar achteren en grijnste breed. 'Daar heb ik dus maanden naar verlangd,' lachte hij en sloeg de dekens open. 'Voordat we koud worden.'

Zijn lippen waren zo zoet en zacht. Haar hele lichaam tintelde en haar maag draaide zich om. Ze had hier heel lang op gewacht, ook al had ze dat steevast ontkend. Ademloos lachte ze met Logan mee en kroop onder de dekens. Ze had geen last van de kou, ze had het juist ontzettend warm door zijn kus. Echter vond het ze het helemaal geen slecht idee om samen onder de dekens te liggen.

Hij wachtte tot zij lag en ging toen ook in bed liggen. Hij knipte het licht uit en liet zijn ogen even aan de donkerte wennen. Snel ging hij tegen haar aan liggen om hun beiden zo warm te houden. 'Dit heb ik ook gemist. Gewoon, naast elkaar liggen, en wat kletsen. Heerlijk.' Hij drukte een kus op haar sleutelbeen en daarna weer op haar lippen. Nu hij eenmaal bezig was...

Frances ene hand zocht die van Logan op. De andere legde ze op zijn wang. Haar benen verstrengelde ze met Logan's benen en ze keek glimlachend naar hem. 'Ik ook, maar nu gaan we het niet meer missen.' Ze kuste hem liefdevol terug en kroop zo dicht mogelijk tegen hem aan. Dit was heerlijk zo.

Een arm gleed rond haar middel en bleef daar standvastig liggen. No way dat hij haar nu nog los zou laten. Zijn lippen streken luchtig en zacht langs de hare en kuste ze daarna teder. Ze voelde zo warm aan, alsof ze de warmte leek uit te stralen. 'Niet meer missen,' herhaalde hij goedkeurend en keek haar weer aan. Hij kneep zachtjes in hun verstrengelde handen en trok de dekens nog wat hoger op.

Frances sloot haar ogen en genoot van zijn lippen en zijn arm rond haar lichaam. Haar hand gleed van zijn wang naar zijn nek en ze opende haar ogen weer om hem met een glimlach aan te kijken. De dekens reikten tot aan haar kin en gaven haar nog meer warmte. Hoewel Logan toch echt de grootste warmte bron was. Ze legde haar voorhoofd tegen dat van hem aan, zodat hun neuzen nog net elkaar raakten. 'Logan, ik hou van je.' murmelde ze zachtjes.

Hij sloot ook zijn ogen en bleef enkel zo liggen. Zelfs alleen haar aanwezigheid maakte voor hem zijn avond helemaal perfect. 'Waarom ben je toch zo geweldig?' vroeg hij zichzelf lachend af en drukte een kus op haar neus. Een hand streelde onder haar shirt haar rug en bleef haar zo vasthouden. 'Ik hou ook van jou, Frankie,' fluisterde hij en glimlachte.

'Dan ben jij toch echt de enige die er zo over denkt.' Zijn hand brandde op haar blote huid en ze glimlachte zwakjes naar Logan. 'Ik kan echt niet vaak genoeg zeggen hoe erg het me spijt, Logan.' Ze kon niet begrijpen dat Logan niet eens werkelijk boos op haar was geworden, haar niet een keer had uitgescholden of wat dan ook. Soms kon ze niet bevatten hoe hij zo kalm bleef in het leven. Logan was een weerwolf, moest hier met zijn vader wonen, zijn moeder missen en deze zomer had hij haar ook niet gehad.

Juist al die verontschuldigingen vond hij vervelend. Snel wuifde hij ze dan ook weg en verplaatste zich zo dat hij boven haar ging. Bestraffend tikte hij met zijn vinger op haar neus. 'Excuses zijn állang aanvaard, lieve Frankie.' Plagerig kuste hij kort en snel haar lippen en hield zijn hoofd schuin. 'En ook al zou ik de enige zijn die zo denkt, wat natuurlijk totaal niet waar is, moet je het altijd blijven geloven, Frances. Je. Bent. Geweldig.'

'Je zou ze niet zo snel moeten aanvaarden, mensen gaan misbruik van je maken als je ddat zo gemakkelijk doet.' Frances keek hem met een serieuze frons aan, maar lachte bij zijn laatste opmerking. Ze was het totaal niet met hem eens, maar ze zou hem ook niet meer tegenspreken. Wie wilde nou niet horen dat je geweldig was? Ze kwam wat overeind en kuste zijn lippen gelukkig en opgelucht dat ze dit weer konden doen: gewoon samen zijn.

'Wees maar gerust, ik neem enkel excuses zo snel aan bij jou en bij mijn moeder.' Hij kuste haar gelukzalig terug en legde een hand op haar wang. Ze voelde zo heerlijk warm en zacht aan. Zo anders dan hijzelf. 'Over een week is de volle maan weer, Frances.' Hij keek haar veelbetekend aan en schraapte zijn keel. 'En ik ga proberen om ertegen te vechten. Tegen die karakterwisseling. Wil je me ermee helpen?'

Frances grinnikte en knikte trots: zij had zijn vertrouwen gewonnen zonder dat ze die eigenlijk verdiende. Toen Logan over de volle maan begon, keek ze hem ernstig aan. Dat was één van de redenen waarom ze zich zo schuldig had gevoeld, want ze had gehoopt hem te kunnen helpen en dat had ze deze zomer niet kunnen doen. 'Ja, altijd, ik wil je heel graag helpen.' Het betekende heel veel voor haar dat hij dit vroeg.