Huis van fam. Lewis

'Je hoeft mij niet te bedanken.' zei ik glimlachend en knikte instemmend toen hij vroeg of we ergens heen konden gaan om te praten. Ik stond op en ruimde vlug de tafel af, dan had ik daar in ieder geval geen geklaag over. Toen ik het laatste bord in de gootsteen had gezet draaide ik me om, om de keuken uit te lopen. Voor ik weg liep wachtte ik geduldig op Logan om de trap op te gaan en naar mijn kamer te gaan.

Ik legde mijn eigen bord op het aanrecht en liep toen achter Frances aan. Ik wierp nog een korte blik de kamer in, maar ik dacht dat haar moeder en oma ons niet doorhadden. Ik liep achter haar aan de trap op naar haar kamer toe, en plofte in haar kamer op haar bed. 'Leuke kamer,' glimlachte ik.

Na Logan stapte ik ook mijn kamer binnen en ging op mijn bureau stoel zitten. Grinnikend keek ik mijn kamer rond na Logan's opmerking. 'Don't pretend, het is een chaos hier.' Ik was niet zo van opruimen of geordendheid, daar werd ik alleen maar zenuwachtig van. Maar misschien had ik toch wel de vuile sokken in de wasmand kunnen gooien, of mijn schoolboeken op kunnen stapelen in plaats van ze uit mijn tas op de grond te gooien.

'Een beetje,' zei ik plagerig en leunde toen zuchtend tegen de muur op haar bed. 'Over vannacht he... Moeten we daar niet even over praten? En nog steeds, waarom was jij daar nou eigenlijk?' Ik kwam langzaam overeind en keek haar vragend aan.

Glimlachend draaide ik een rondje met mijn stoel en stopte toen Logan over vannacht begon. Ik wendde me tot hem, keek hem enkele seconden aan en richtte mijn blik toen op de vuile sok die onder het bed lag. 'Ik wil er alleen over praten, als jij het niet erg vindt natuurlijk. En ik had je al gezegd dat ik ruzie had, toch?' Het kwam er niet uit zoals ik het bedoeld had, op het moment klonk alles verkeerd.

Ik keek haar even aan. 'Ja, dat klopt. Sorry dat ik het vergeten was,' mompelde ik. Op een of andere manier was er nog iets wat haar in dat bos bracht. Maar ik kon het zelf ook fout hebben. 'Ik vind het prima als we het erover hebben,' glimlachte ik en leunde naar achteren. 'Vraag maar raak.'

''S'okay" mompelde ik als antwoord en vouwde mijn handen samen. Het voelde niet goed om tegen hem te liegen, maar ik geloof dat ik niet klaar was of zo om hem mijn grootste geheim toe te vertrouwen. Dat binde je zo, als je elkaars geheimen wist. Ik rolde wat dichter naar hem toe, toen hij stelde dat ik vanalles vragen kon. 'Ehm, nou.' Rustig dacht ik na over wat ik wilde weten. 'Kun je, je ook maar iet herinneren van de transformatie, achteraf?'

Ik dacht even diep na en zuchtte toen. 'Nou, de ene keer wel, de andere keer niet. Het is bij mij een kwestie of ik het wil weten. Deze avond wilde ik het wel weten, zodat ik het kon stoppen als ik rare dingen wou gaan doen. Voor jouw bescherming. Maar het liefst wil ik het niet goed meemaken.' Ik kneep even in haar laken en ademde toen diep weer uit. Het was lastiger dan ik dacht om erover te praten, maar het was wel goed voor me.

Ik luisterde aandachtig naar hem, want ik wist wel wat dingen over weerwolven, maar dat was nogal oppervlakkige inforatie. Bovendien was dat vooral gericht op het feit dat weerwolven gevaarlijk zijn en dat je uit hun buurt moest blijven. Maar dat was nu niet meer van toepassing sinds er eentje in mij kamer zat. 'Weet je het al lang?' vroeg ik zachtjes en ik durfde hem niet echt aan te kijken, omdat het zo ongemakkelijk voelde.

Ik zag hoe ze van me wegkeek en ook ik vond het lastig om naar haar te kijken en over deze dingen te praten. Ik keek dus naar de muur achter haar en schraapte even mijn keel. 'Nog niet zo vreselijk lang. Misschien een halfjaar?' Ik hield het niet bij en wou het ook niet bijhouden. Ik drukte mijn rug tegen de muur aan en blies al mijn adem uit, nu pas realiserend dat ik het steeds inhoud.

Een half jaar, dat was niet lang, maar lang genoeg om het weerwolf zijn als vreselijk te ervaren. Ik wist al sinds ik 16 was, wat ik was en ik had het geleerd te accepteren, maar mijn heks zijn deed geen pijn zoals het Logan pijn deed. Fronzend keek ik hem weer aan en besloot dat ik nog maar een vraag had, de anderen vragen maakten me niet zo veel uit. 'Doet het veel pijn?'

Ik keek haar even verbaasd aan en knikte toen langzaam en droevig. Ik trok mijn shirt omhoog en liet haar de blauwe plekken zien. 'Al je botten gaan zich verplaatsen en, nou ja, ik weet niet precies wat er gebeurd. Het doet alleen wel ondraagbaar veel pijn. Ik merk het meestal alleen aan het begin en daarna zet ik mijn hoofd uit, zodat de weerwolf in me het overneemt. Dan voel ik de pijn even niet.'

Geschrokken keek ik naar de blauwe plekken en de blik op zijn gezicht die al verraadde dat het ongelooflijk veel zeer moest doen. 'Oh, Logan..' Voorzichtig raakte ik zijn been bezorgd aan en trok mijn hand toen weer terug, waarna ik me op zijn ogen richtte, opdat ik de plekken niet hoefde te zien. Meerdere malen wilde ik iets zeggen, maar ik vond de woorden niet en uiteindelijk keek hem enkel aan en probeerde een glimlach op mijn gezicht te toveren.

Ik glimlachte even zwakjes terug. 'Je hoeft niets te zeggen hoor.' Ik trok mijn shirt weer naar beneden en haalde even diep adem. Ik was er nu wel aan gewend, de pijn, maar de blik op haar gezicht deed me veel meer pijn. Ik wisselde maar van onderwerp. 'Heb je al plannen voor Valentijn?' vroeg ik een beetje verlegen.

Ik was blij toen hij van onderwerp wisselde, hoewel ik niet heel opgewekt was over het nieuwe onderwerp. Ik had werkelijk niets met valentijn, het was commercieel en gewoonweg belachelijk. Maar ik had er dan ook nul goede ervaringen mee. Onverschillig haalde ik mijn schouders op. 'Waarschijnlijk niet, is dat deze week al?' antwoordde ik toen ik nog na dacht over zijn transformatie enzovoort.

'Ja, het is deze week,' zei ik en beet even onzeker op mijn lip, toen ze er zo onverschillig over deed. Ik dacht dat ik het wel durfde, maar nu wist ik het niet meer zo zeker. Ik keek op de klok op haar muur en stond op. 'Sorry ik moet gaan, mijn vader zal zich wel zorgen maken,' stamelde ik en struikelde half over iets in haar kamer. 'Ik zie je nog wel, Frances.' Ik stak even mijn hand op en rende snel de trap af. Ik zei nog even gedag tegen haar oma en moeder en reed naar huis.

gone

new
'Ik ben benieuwd,' zei ik gemeend en fronste even. 'Een kattenbak? Of is dat een deel van een auto?' Ik wist echt zo weinig van auto's. Ik kon ook nooit meepraten als de jongens van football het over auto's hadden. Ik grinnikte even en stapte uit toen we bij Frances' huis waren. 'En hoe zou zo'n schattig, klein meisje dat gedaan hebben?' zei ik en streelde plagerig over haar wang.

'Oh, onderschat dat schattige kleine meisje niet, want ze heeft niet alleen krachten die pijn verlichten, mijn lieve Logan.' Grinnikend keek ik hem even aan, maar richtte me toen weer op de weg. Ik zag onze tuin al en reed het erf op, zette de auto stil en stapte ook alvast uit.

'Aha, dit lieve poppetje heeft dus heel erg veel in haar mars?' Ik grinnikte en legde een hand in haar haren, om haar daarna te kussen. Ik wist niet of dat nog binnen zou kunnen. Ik liet haar weer los en pakte haar hand vast. 'Ik heb zin om je moeder en oma weer te zien,' zei ik gemeend.

Onschuldig knikte ik mijn hoofd en gaf een kneepje in zijn hand. 'Wacht maar, over een aantal weken ben je ze al weer beu!' Ik liep met Logan naar de deur en deed deze open. 'Mam, oma, ik ben thuis.' riep ik terwijl ik me uit mijn jas wurmde en die ophing aan de kapstok. 'Logan is ook mee.' voegde ik nog glunderend toe.

Ik gaf een kneepje terug. 'Dat zullen we nog wel zien,' lachte ik en deed ook mijn jas uit, om hem daarna op te hangen. Toch een beetje gespannen wachtte ik tot haar oma en moeder zouden komen. De vorige keer had ik nog niet echt de kans gehad om ze echt goed te leren kennen. 'Goedenavond,' riep ik achter Frances aan.

Goedkeurend keek ik achterom naar Logan. 'Wauw, je hoort al bij de familie, gewoon door het huis roepen, de meest effectieve manier om aandacht te trekken.' Lichtjes grinnikte ik en nam Logan mee de woonkamer in, waar mam en oma in de bank zaten. Nadat Logan hier voor het eerst was geweest, waren ze niet ontzettend blij geweest, ik had ze wel voor mogen bereiden, maar na valentijnsdag had ik ze maar meteen ingelicht over hoe het nu zat tussen Logan en mij. Behalve natuurlijk het weerwolven deel en het deel waarin ik Logan had verteld over wat ik was, wat zij ook waren.

'En ik bedoelde het nog wel zo beleefd,' lachte ik zachtjes en liep met Frances mee naar de woonkamer, waar haar oma en moeder zaten. Ik kon niets anders dan even slikken en mijn hand uitsteken. Ik begroette ze beiden en keek daarna weer Frances aan. Ik voelde me toch een beetje zenuwachtig, zo samen met drie vrouwen.

Glimlachend keek ik toe hoe Logan hen begroette, als ze nu nog niet in zagen hoe aardig en lief Logan was, dan wist ik het ook niet. 'Ga maar ergens zitten, dan pak ik wel wat te drinken, wil jij iets?' Ik wees naar de vrijwel enige vrije plek die nog vrij was in de woonkamer. Frannie en Cissy hadden de bank al bezet en een berg bollen wol en kleedjes had de andere stoel in beslag genomen. Ik pakte alvast mijn moeder's en oma's mokken om die opnieuw te vullen.

'Oké,' zei ik en keek even de kamer rond, tot ik een lege stoel zag. 'Ja, graag, wat water,' zei ik tegen Frances. Even keek ik zwijgend naar de grond, tot ik weer de moed had om haar moeder en oma aan te kijken. 'Uw huis is werkelijk prachtig. Wat zijn jullie eigenlijk aan het maken?' zei ik met het oog op de borg wollen en kleedjes.