Huis van Liam en Elisa.

Huize Davis is een huis dat al eeuwen in bezit is van de Davis familie. Het staat er al sinds de stichting van Mystic Falls en dat is te zien. Toch is het huis goed onderhouden. De voortuin is prima geknipt en gesnoeid. De ramen zijn schoon, het hout niet gespleten en het interieur is zeer antiek. Het is een van de grotere huizen in de stad, met een ruime woonkamer, zes slaapkamers, vier badkamers en natuurlijk een ruime keuken. Het huis bestaat uit twee verdiepingen en een kelder. Deze kelder werd vroeger gebruikt om mensen in op te sluiten, omdat men toen al bekend was met de legendes van Mystic Falls. De woonkamer bestaat uit oude banken die mooi symmetrisch gerangschikt staan. Één van de wanden is één grote wand met boeken. De dikste en de dunste staan ertussen. De meeste slaapkamers zijn erg antiek en vol hout, behalve die van Liam. Deze heeft hij helemaal opgeknapt tot een werkelijk paradijsje.

Met een inmiddels half opgerookte sigaret in mijn mond, opende ik de deur van het gigantische huis dat voor ons was verschenen. Mijn leren jack belandde op de grond en in no time had ik het licht aangeknipt. Zelf ging ik op een van de banken zitten. Ik zat hier nooit, maar ik moest dan ook zeggen dat ik maar weinig thuis was. Er was hier niets of niemand om voor te blijven. Mijn blik ging weer naar Elisa toe en ik keek haar even verlangend aan. Zij was het enige in twee honderd jaar waar ik naar verlangt had, en om dat nu zo dicht bij me te hebben was al een genot op zich.

Ik richtte mijn blik even op het enorme huis. "Doe je goed," zei ik om de stilte te verbreken. Want die hing op dit moment nogal zwaar om hun heen. Althans, zo voelde het voor mij. Nee, bepaald op mijn gemak was ik niet en meestal wist ik het dan wel naar mijn hand te zetten, maar nu niet. Enerzijds voelde ik de neiging letterlijk op hem te gaan zitten, en aan de andere kant wou ik hier zo snel mogelijk weer weg. Ik liet me op een andere bank neerzakken en vouwde daarbij een been onder deels onder me om het te laten lijken alsof ik me op mijn gemak voelden. Alsof ik zijn blik niet had gezien staarden ik de kamer in.

Kort grinnikte ik om haar opmerking en keek ik hoe ze aan de andere kant van de bank ging zitten. Zelf stond ik op en liep ik naar de antieke tafel die gevuld was met de meest dure flessen drank. Vooral dingen als whiskey en rum deden het goed hier. Nog wetend van vroeger dat ze geen nee zou zeggen tegen een drankje, schonk ik twee glaasjes Whiskey in, uit de beste fles en gaf er eentje aan haar. 'Om het wat te vergemakkelijken.' Zei ik met een wat losse blik op mijn gezicht en proostte mijn glas tegen dat van haar.

Er verscheen even een verandering in mijn ogen. Dat hij er gebruik van maakte dat ik een drankje eigenlijk altijd aannam was net niet genoeg om me te doen glimlachen. Ik nam hem aan en keek hem even met mijn hoofd schuin aan. Terwijl de glazen tegen elkaar aan kwamen. "Op de eeuwigheid dan maar," dit zei ik wel met een glimlach. Een oprechte glimlach. Simpelweg omdat ik echt van de eeuwigheid genoot. Hoewel de verschijning van Liam dat niet kon veranderen, voelde ik de mengeling van gevoelens door mijn lijf gaan.

'Op de eeuwigheid.' Beaamde ik, en dronk de inhoud in één keer weg. Terwijl ik het glas op de oude houten salontafel zette, liet ik me in de bank zakken. Op dit moment had ik werkelijk geen idee wat ik moest zeggen. Hé, Elisa. Jij bent de enige van wie ik altijd heb gehouden, dus ik vergeef het je? Nee. Dat klonk niet, en ik had het haal al vergeven nog voor ze weg was gegaan. Haar kon ik niets kwalijk nemen, alsof ze mijn soulmate was. Zo voelde het voor mij. Het gevoel was vast niet wederzijds, maar dat had ik een tijd geleden geaccepteerd.

Ik nam een enkele slok uit het glas. Dan had ik iets om vast te houden, het glas draaide dan ook een rondje in mijn hand terwijl ik hem weer aan keek. Het was makkelijker geweest als ik de Liam van toen niet meer zou herkennen, dat hij zo veranderd was dat ik hem niet zou herkennen, maar naast dat zijn uiterlijk niet was veranderd, zag ik ook nog steeds de Liam van toen in deze Liam terug. Zijn lichaam was ook niet veranderd. Niet zoals er bij haar tatoeages op waren gekomen sindsdien. "En nu?" vroeg ik hem na een stilte die eeuwig leek te duren.

'En nu.' Herhaalde ik en keek haar aan. 'Wat heb je de afgelopen tweehonderd jaar gedaan? Nog gebeurtenissen waard om te vertellen?' Ik stelde de vraag ondertussen ook aan mezelf, voor het geval dat ze hem terug zou kaatsen. Mijn leven was nooit interessant geweest en na mijn transformatie al helemaal niet. Ik heb veel gereisd, veel geleerd - veel gemoord - veel slechts aangericht. Een tijd had ik mijn menselijkheid op een laag pitje gezet. Ik voelde niets van wat ik deed. Alles wat mensen zeiden ging langs me heen. Moorden was mijn grootste doel geweest.

"Toch herinneringen ophalen?" vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen. De afgelopen tweehonderd jaar heb ik veel gedaan, veel hetzelfde. Voornamelijk onder het mom te voldoen in behoeftes, maar ook voor mijn plezier. "Ik heb mijn spel gespeeld." antwoorden ik dan ook vaag. "Ik heb tatoeages laten zetten." zei ik, bij gebrek aan andere specifieke informatie. "Geleerd, gereisd, vanalles." Vatten ik samen. "En jij?" Vroeg ik terug, iets wat hij waarschijnlijk al had verwacht. Het glas zette ik nogmaals aan mijn lippen, terwijl ik hem over de rand heen aan bleef kijken.

'Geleerd, gereisd,' Begon ik. 'Gemoord.' Voegde ik er nog aan toe en keek haar aan. Haar spel, ja dat kende ik wel. Weer stond ik op en schonk ik mijn glas vol met Whiskey. Ondanks dat wij niet natuurlijk waren, brandde het spul na in mijn keel. Mijn gedachten gingen weer terug naar daarnet. Hoe het voelde om haar vertrouwde lippen weer te voelen. Hoe het was om haar geur weer in te ademen. Het was verhelderend geweest, een soort openbaring - als wij daarvan konden spreken.

"Gedronken?" voegde ik toe. Hij dronk toen al meer dan dat ik deed. Moorden viel bij mij onder het spel. Ik had nooit gedacht dat dat er ooit voor had gezorgd dat ik hier nu zo had gezeten. Het was tenslotte begonnen met dat hij voor mij enkel een nieuw slachtoffer werd, eentje die ik niet snel zat was. Om mezelf af te leiden van mijn gedachte goot ik de rest in een keer achterover, maar hield ik het glas vast. "Ik wist niet dat momenten zo pijnlijk konden zijn," zei ik om de nieuwe stilte te doorbreken. Een pluk haar die voor mijn gezicht viel bracht ik direct weer terug naar de plek waar die daarvoor had gelegen om daarna weer in Liam zijn richting te kijken, of staren eigenlijk.

Ik keek haar aan. 'En gedronken.' Voegde ik aan het lijstje toe. Toen ze begon over pijnlijke moment begon ik even schamper te lachen. 'Geloof me, ik zou willen dat ze niet zo pijnlijk waren.' Weer goot ik de inhoud van het glas naar binnen en zuchtte diep uit. 'Je weet wat ik wil weten en ik weet ook dat jij die vraag waarschijnlijk niet gaat beantwoorden.' Dat laatste zei ik ietwat teleurgesteld en vulde beide onze glazen bij. De fles zette ik weer op het daarvoor bestemde tafeltje neer, en liep weer naar de bank.

"Dat klopt," zei ik, toen hij zei dat ik wist wat hij wou weten en dat ik dat niet ging beantwoorden. "De laatste keer dat ik zo'n pijnlijke stilte heb meegemaakt is denk ik geweest toen ik nog mens was," zei ik bedenkelijk. Normaal was ik niet zo open, maar hij wist toch al hoe ik dacht, voor een groot deel. Daarbij was op dit moment alles beter dan de stilte. Alles wat ik normaal deed om een stilte te verdrijven of om pijnlijke momenten te voorkomen, kon nu niet. Of kon wel, maar dat leek me niet zo heel erg verstandig. Het glas plaatste ik nu op het tafeltje, er genoeg van hebbend een leeg glas vast te houden.

'Wat betekend dat ik toch meer ben dan een van je slachtoffers.' Merkte ik op en keek haar aan. Ik wilde er alles aan doen om haar terug te krijgen, na al die jaren voelde ik nog steeds hetzelfde voor haar, ondanks dat ze me had verlaten. Ik wilde simpel weg niet accepteren dat er niets meer was tussen ons dan en kat en muis relatie. 'Wat bescherm je van jezelf dat je het mij niet kan vertellen?' Vroeg ik me hardop af en keek haar nieuwsgierig aan.

"Had je daar nog een bevestiging voor nodig? Mijn meeste slachtoffers redden het niet om me na tweehonderd jaar nog eens tegen te komen hoor." antwoorden ik scherp. "Ik kan het best vertellen, ik wil het alleen niet. Daarom ging ik weg, om het te kunnen vergeten en verder te gaan met dat waar ik de jaren daarvoor mee bezig was." Ik begon me eraan te ergeren dat hij het steeds weer ophaalden. Ik wou er niet aan denken. Hij had me laten voelen zoals niemand dat daarvoor of daarna had gedaan, en daardoor was ik bang geworden. Bang niet meer te kunnen leven zoals ik daarvoor leefden. Het leven waarvan ik genoot, bang om de eeuwigheid met iemand te moeten delen. Datgene wat hij juist wou.

'Als je je niet wilde binden, waarom heb je me dan veranderd? Biting means eternity. Als je me wilde vergeten waarom heb je me niet gewoon meteen van kant gemaakt? Je hebt tweehonderd jaar zonder mij kunnen leven, ik geloof best dat de eeuwigheid daar nog bovenop kan.' Het sloeg nergens op wat ze zei. Ze had me de eeuwigheid gegeven en wilde me daarna vergeten.. Waarom had ze me dan in eerste instantie niet gewoon menselijk gelaten? 'Jou leven is een spel. Een spel waar jij de hoofdrol in speelt, waarom laat je niemand anders toe in dat spel? Waar ben je zo bang voor?'

"Dat zijn een hoop vragen, en Liam, ik ben je vragen zat." zuchtte ik geërgerd "Ik heb je veranderd omdat je me aan mezelf deed denken, toen ik veranderd wou worden, omdat ik verliefd was," de nadruk legde ik op de laatste twee ik-en. Ja, ik was boos. Omdat hij me simpelweg niet gewoon met rust kon laten, omdat hij niet me gewoon had laten gaan, en omdat hij nu deed alsof hij liever dood was, iets wat ik niet geloofde. In de stilte die ik liet vallen hernam ik mezelf weer, mijn eigen beheerste zelf. Ik kon het nu net zo goed wel zeggen. "Ik transformeerde je omdat je me liet voelen hoe ik me als mens, onbewust, altijd wou voelen, ik verliet je daarna na weer omdat ik me opgesloten begon te voelen. Ik kon niet meer mensen om mijn vinger winden, al was het enkel voor een drankje, vanwege een schuldgevoel tegenover jou. Ja, Liam, ik heb gevoelens. Daarom laat ik niemand toe in mijn spel, uit angst dat de ander de spelregels aanpast." Ik voelde me zwak dat ik het hem vertelden, zwak dat ik het toegaf, maar mijn gezicht en stem liet ik niet toe ook maar iets te veranderen.

Verbouwereerd luisterde ik naar haar verhaal. Ineens snapte ik haar. Ik snapte haar gevoelens, haar verwarring, maar vooral haar rede. Het leven was voor haar een spel, en ze wilde het behouden omdat ze daar nu de controle over had. Zodra ik in het spel was gekomen, was ze bang de controle kwijt te raken. Het was logisch. Ik gunde haar een kort glimlachje. 'Ik begrijp je.' Zei ik enkel zonder verdere uitleg wat ik daarmee bedoelde. Echter had ik nooit geweten waarom zij veranderd was. Dat het precies dezelfde rede was als die ik had. Het deed me ergens wel goed om te horen dat ze gevoelens had, gevoelens die ik ook altijd voor haar had gevoeld. Het was een soort bevestiging.

Ik hoorde het hen zeggen en wachten op iets wat er op volgden, ik begrijp je, wat moet ik daar nou mee? Dat is leuk voor hem. Hij begrijpt waarom ik hem heb laten vallen, maar wat kan ik hiermee? Hij wilt antwoord, geef ik het hem antwoord krijg ik dat te horen. Ja, ik begrijp het ook, leuk, leg ik daarom mijn ziel open? Ik keek hem nog steeds neutraal aan, wordt boos, wees blij, gooi iets stuk desnoods kus je me, maar doe iets. Schreeuwde ik in gedachten zowat tegen hem. Als ik toen een ik begrijp het als antwoord had gehad... Waarom had ik dat briefje dan verscheurd en verbrand? Mijn ogen waren nogsteeds op hem gericht, in de hoop dat hij iets deed of zei, het maakte me even niet uit wat, iets...

Ik keek haar even aan, boog iets naar haar toe en zette zachtjes mijn lippen op die van haar. Het voelde gewoon als hetgeen wat ik op dit moment zou moeten doen. Het voelde aan als iets goed en ik volgde mijn instinct ten alle tijden. Zachtjes maar verlangend streken mijn lippen over de hare heen. Nog steeds voelde het als de dag van gisteren. Alsof die tweehonderd jaar helemaal niet voorbij waren gegaan. Mijn verlangen werd heviger dan ooit te voren, maar ik hield me in. Bij Elisa wist je nooit wat je kon verwachten. Het was best tegenstrijdig dat ik haar zoende: Ze had me zojuist verteld dat ze zich niet wilde binden. Ach - maakte het uit.

Ik besefte pas dat hij me ging kussen toen zijn lippen al op die van haar zaten. Ik besefte dat dit was waar ik naar verlangden. Ik stond mezelf nu pas toe om zijn lippen te proeven. Waarschijnlijk kreeg ze hier spijt van maar hij wist nu hoe het zat en toch kuste hij haar. Ik keerden mijn lichaam dan ook meer zijn kant op om zijn kus te beantwoorden. Mijn verlangen de overhand laten nemen. Ik liet zijn lippen los om hem even aan te kijken en vervolgens haar knie naast zijn been op de bank te plaatsen en hem weer te kussen, met een overgave vanaf haar kant.

Maar al te blij met haar overgave, werd mijn kus ruiger. Vuriger. Passioneel. Mijn handen gleden zachtjes door haar donkere, zachte haren heen en belandde uiteindelijk om haar middel. Hiermee trok ik haar dichter naar me toe en streelde ik haar silhouet. Mijn verlangen liet ik de vrije loop en dat was ook te merken in de manier hoe ik haar zoende. Het was alsof precies zoals ik me altijd had voorgesteld in die tweehonderd jaar. Het voelde alleen een stuk beter dan ik had verwacht. Haar lichaam tegen de mijne gaf me voldoening.

Ik ging zonder aarzeling met hem mee. Liet zich tegen hem aan brengen. Ik kon het niet laten om hem op zijn lip te bijten en hem even aan te kijken. Fuck, ik had hem gemist. Ik had zijn smaak, geur, aanraking gemist. Mijn ene hand verstrengelden zich in zijn haar terwijl mijn andere hand tegen hem aan bleef liggen. Toegegeven dat het na tweehonderd jaar beter voelde, vanwegen de verlangens die vervuld werden. Ergens was ik nog bezig met dat ik niet al het nieuwe vlees ging laten lopen. Ik drukte het uit mijn gedachten, dat kwam wel goed, ooit.

Haar tanden die zich zachtjes in mijn onderlip zette liet me speels glimlachen. Mijn hand streek weer even door haar haren heen, maar gleed niet lang daarna gewoon weer over haar heupen. Even had ik de neiging om haar lichaam van haar shirt te ontdoen, maar dat liet ik voorlopig maar even achterwegen. Zodra ze dat wilde, merkte ik dat vanzelf. Nog steeds werd de kus vuriger. Nu wist ik zeker dat ik al die tijd niet voor niets naar haar op zoek was geweest. Hier deed ik het voor, deze voldoening. Dit moment.

Ik genoot van zijn handen op mijn heupen, van zijn lippen tegen de mijne, van zijn lichaam onder dat van mij. Het was anders om zo te zitten met Liam dan met wie dan ook, toch kon ik er ook van genieten als er iemand anders onder me lag, maar niet zo intens als nu. De voet die nog op de grond stond legde ik ook op de bank waardoor ik letterlijk op hem zat. Op zijn schoot. Niet de eerste keer, maar toch voelde het weer nieuw. Ik onderdrukte de neiging die ik had om hem van zijn shirt te ontdoen. Ik wou er geen spijt van hebben, nee, ik wou dat hij er geen spijt van zou hebben.