Huis van Liam en Elisa.

'Ja?' riep Liam verbaast naar beneden toe, toen hij Elisa de deur dicht hoorde doen. Hij had haar nog niet zo vroeg verwacht en hij was dus nog volop bezig met het onderzoek - waarvan hij had beloofd dat hij zou stoppen. Snel propte hij de papieren in een van de laatjes van het bureau en liep naar beneden toe. 'Hé sunshine, jij bent vroeg.' zei hij, terwijl hij een kus op haar voorhoofd drukte.

Elisa toverde kort een glimlach rond haar lippen bij zijn begroeting en sloeg haar armen om hem heen om haar gezicht in zijn shirt(?) te verbergen en zo even tegen hem te blijven staan. 'Wees gewaarschuwd, ik eis je de rest van de dag op om tegen je aan te kruipen.' zei ze waarna ze kort hem een kus gaf. Ver achter haar ogen voelde ze iets branden wat ze associeerde met tranen, maar ze kon zich eigenlijk niet herinneren dat ze ooit had gehuild en was dat ook zeker niet nu van plan.

'Daar heb ik geen problemen mee,' lachte hij en tilde haar een stukje op. 'Heb je soms ook behoeften aan wat kusjes?' Hij drukte zijn lippen in haar nek, naar haar keel toe, omhoog naar haar wangen en zo op haar lippen.
'Of dat soms niet?' grinnikte hij en liep met haar in zijn armen naar de bank toe. 'En waar komt dit aanhankelijke gedrag van mijn tortelduifje ineens vandaan?'

Er kwam even een oprechte lach rond haar lippen. Toch haalde ze haar schouders op. Normaal had ze echt nooit erover hoeven twijfelen of ze daar behoefde aan had. Ze liet zich naar de bank brengen en nestelde zich tegen hem aan toen ze zaten. 'Ik heb ruzie gehad met Igraine.' legde ze uit waarbij er nog iets van het geïrriteerde tot haar stem doordrong. Haar ogen zochten even die van hem op waarna ze haar hoofd weer terug legde tegen zijn schouder.

'Oh,' mompelde hij en trok haar wat dichter naar zich toe. 'Kan ik soms iets voor je inschenken? Of heb je ergens trek in?' vroeg hij aan haar en streek over haar haren heen. Eigenlijk interesseerde het hem vrij weinig dat ze ruzie hadden gehad. Misschien was het juist wel goed voor Elisa, dan kon ze ook eens zien dat Igraine niet altijd zo heilig was als ze deed.

Elisa schudde enkel van niet terwijl ze zich nog meer tegen hem aan nestelde. 'Vind je het erg om gewoon even zo te zitten? Niets te zeggen en niets te doen?' vroeg ze waarbij ze hem even aan keek. Al snel lag haar hoofd weer tegen hem aan. Ze had het gewoon even nodig om tegen iemand aan te leunen, letterlijk. Tegen Lism aan voelde ze zich altijd heerlijk, veilig, vertrouwd en bijzonder. Op een goede manier. Ze had het even nodig om zich zo te voelen en rustig te worden. Weer iets wat ze nooit toe zou geven, maar misschien wist hij het.

'Dan blijven we gewoon zo zitten.' zei hij met een glimlach en streek langs haar haren. Als zij gewoon wilde zitten, dan zouden ze gewoon gaan zitten. In de tijd dat zij weg was, zou Liam dit nooit hebben gedaan, voor wie dan ook. Maar Elisa was zijn zwakke plek. Hij deed alles voor haar, zelfs als hij dat niet zou willen.

Elisa sloot haar ogen terwijl ze zo tegen hem aan lag. Haar gedachten zaten vol met wat zij had gezegd en wat Igraine had gezegd. Ze hadden serieus ruzie gemaakt over Sebastiaan en Liam. Haar hand gleed in die van Liam. Ze voelde zich nog steeds zo schuldig tegen over hem. Hij betekende opnieuw alles voor haar, net als hij dat eerder had gedaan. Er stroomde een verdwaalde traan over haar wang, die snel werd weggeveegd door Elisa haar hand. 'Liam, het spijt me zo erg van toen ik weg ging. Ik hou zo veel van je, ik had nooit weg moeten gaan.' Opnieuw voelde ze een warme druppel over haar wang glijden. Nu huilde ze ook nog verdomme.

Liam keek verbaast op toen ze begon te praten en keek haar verward aan. 'Lieve schat, dat was tweehonderd jaar geleden, ik heb het je toch allang vergeven. Dat weet je toch wel?' zei hij zacht en veegde de tranen met zijn duim van haar wang af. 'Kom eens hier,' Hij hield haar naar zich toe en omhelsde haar stevig. Er moest wel wat gebeurd zijn daar bij Igraine, want Elies huilde nooit.

Ze liet zich omhelzen en haalde haar schouders op. 'Weet ik wel, maar ik denk dat ik me de komende tweehonderd jaar toch nog schuldig ga voelen. Hard wreef ze met haar hand over haar ogen. Nu wist ze ook weer hoe het was om te huilen, bah wat een verschrikkelijk gevoel. De tranen stonden nog in haar ogen, maar ze stroomden tenminste niet meer over haar wangen.

Liam glimlachte naar haar en schudde lachend zijn hoofd. 'Je bent af en toe ook wel een beetje gek hè.' zei hij zacht en drukte een kus op haar slaap. Als t niet duidelijk voor haar was dat hij van haar hield, dan zou hij het haar nog duizend keer vertellen als dat zou moeten. Zolang ze maar wist hij van haar hield.

Ze keek hem even aan met een gelukzalige glimlach die langzaam op haar gezicht kwam. 'Zegt wie?' zei ze beschuldigend. Ze ademde even diep in en uit en hoopte dat de tranen achter haar ogen verdwenen waren. Zachtjes kneep ze als bedankje in zijn hand. Als bedankje dat hij haar opving na een rot dag, hij had haar werkelijk beter laten voelen. Haar hoofd lag tegen die van hem waarbij ze hem een kus gaf en daarna iets meer afstand nam zodat ze hem goed kon aankijken. Langdurig keek ze hem aan waarna ze plots zich los maakte en op stond. 'Blijven zitten!' Merkte ze op terwijl ze halverwege de keuken was en zijn favoriete drank in twee glazen schonk. Ze kroop snel weer bij hem op schoot waarna ze hem aan keek. 'Ik weet dat je eigenlijk morgen pas jarig bent en eigenlijk wou ik tot dan wachten, maar ik vertel het je nu gewoon; wat vind je ervan als we een datum prikken ergens binnenkort en het gewoon gaan doen? Trouwen. Jij, ik, iemand die ons trouwt, bruidsmeisje en getuigen. Verder niemand. Ik heb al een jurk gezien, dus dat komt goed. ' Vragend keek ze hem aan.