Het huis van Igraine Green

'Laten we het op een meningsverschil houden.' zuchtte Elisa. 'Een meningsverschil dat maar weer eens duidelijk heeft gemaakt dat hij niets met mij moet en ik dus ook niets met hem.' Elisa klonk nu ook geërgerd omdat ze echt geen zin had om het over Sebastiaan te hebben. Dat die eikel Igraine gelukkig maakte lag buiten haar bereik, maar daar hoefde zij het niet over te hebben.

'Dat klinkt wel als een heel erg groot meningsverschil,' mompelde Igraine zachtjes en bitter. Ze had het idee dat ze niet eens hun best deden om elkaar te mogen. Ze sloeg haar benen over elkaar heen en keek Elisa aan. Ze had geen idee hoe ze hier verder op moest reageren. Dus keek ze maar naar haar handen en haalde haar schouders op. 'Jullie hebben vast jullie uiterste best gedaan om elkaar te mogen,' murmelde ze.

Elisa keek Igraine nog geïrriteerder aan. 'Oh alsjeblieft zeg, ik deed mijn best. Dat hij nu vol vooroordelen zit. Hij had alleen al een hekel aan mij om Liam en hij heeft geloof ik een hekel aan iedereen die geen fleurige jurkjes draagt. Of wacht, als jij het niet bent want ik had dat jurkje van jou aan. Ik weet niet wat hij tegen me heeft, maar bij het idee dat we samen een jurk zouden uitzoeken flipte hij hem zo wat. Want oh, straks is Elisa zo'n belabberde vriendin om Igraine in een verschrikkelijke jurk te proppen, of misschien wel iets Zwarts of weet ik veel wat hij allemaal in zijn hoofd heeft.' Het kon haar verdomme niet schelen of ze ruzie maakte met Sebastiaan of niet, het maakte haar uit dat Igraine er nu nog zo op reageerden ook.

Igraine stond boos op en keek haar ongelovig aan. 'Je hebt helemaal niet je best gedaan!' riep ze boos. 'Liam heeft verdomme een leerling van me vermoord, enkel om míj te straffen omdat ik met jou omga en omdat hij mij haat. En nog steeds doe ik normaal tegen hem voor jóú!' Ze was nu bijna aan het schreeuwen. 'En Sebastiaan heeft wat kritiek op je en meteen is hij verschrikkelijk! Kijk eens eerst naar jouw vriend, Elisa, en oordeel dan!'

'Ik dééd normaal tegen hem, maar die jaloerse kwal van jou blijft zeiken over alles wat ik doe en ik kan er dan niet tegen dat hij aan mijn vriendschap voor jóu twijfeld. Jìj wou weten wat er was, nou ik en Seb botsten, punt. Jij en Liam botsten, punt. Ja balen, goed. Ik dwing je er niet toe om om te gaan met Liam en Liam heeft je wel opgevangen toen met Arthur, terwijl Seb het enkel voor zich ziet hoe jij vrolijk verder leeft met Arthur in plaats van met hem.' Ook Elisa stond boos op. 'Liam heeft trouwens niets te maken met waar het om ging, en ja ik vind Sebastiaan een eikel. Dat betekend niet dat ik niet mijn best heb gedaan verdomme.'

'Wauw, zeg, opvangen nadat ik verbrand ben door Arthur. Ik mocht zelfs in zijn bed slapen, nou ja zeg! Nou, nu moet ik zeker zijn bloed besmeurde handen kussen die een onschuldig kind hebben gedood?' Ze balde boos haar handen en schudde wanhopig haar hoofd. 'Seb ziet dat helemaal niet voor zich. We gaan trouwen en houden van elkaar en hij weet dat ik niet van Arthur hou op de manier hoe ik van hem hou. Lieg niet zo, Elisa!' Ze vocht tegen haar wanhopige tranen en ging weer op de bank zitten. Ze had geen idee meer wat waarheid en leugen was. 'En noem hem gewoon Sebastiaan en niet eikel of kwal. Want dat is hij niet.'

'Ja, wauw ja, want geloof me, ik had Sebastiaan echt niet zo makkelijk binnen gelaten, no way en wat dacht je van andersom, Sebastiaan mij. Dat had hij echt niet gedaan hoor.' Ze schreeuwde inmiddels echt en had de neiging om dingen omver te gooien. 'Ik zeg niet dat hij dat is, ik zeg dat ik hem dat vínd.' bracht ze geërgerd, nee, boos uit. 'Je moest eens weten hoe jaloers hij is, of misschien is dat na jullie Canadese avontuur veranderd, maar hij was jaloers.' Haar armen stonden in haar zij terwijl ze Igraine woedend aan keek. 'Waag het niet me nog een keer leugenaar te noemen Igraine!'

Vermoeid wreef ze met haar handen over haar gezicht en vocht nog steeds tegen de tranen. 'Ik had Liam meteen binnengelaten als er wat was. Zijn daad was echt allesbehalve speciaal, Elisa, elk normaal mens of vampier zou dat doen. En spiegel niet alles op jou en Sebastiaan! Ik weet dat hij ook fout zat en dat zal ik hem vertellen.' Ze slikte moeizaam toen ze zei dat Sebastiaan nog steeds jaloers was. Igraine had er werkelijk geen idee van gehad. Ze wuifde luchtig de opmerking weg. 'Sorry, dat was fout van me,' gaf ze toe.

'Daar ging het toch om?' vroeg Elisa. 'Dat ik ruzie had met Sebastiaan?' Chagrijnig liet ze zich op de bank vallen. 'Nou dan ben ik geen normaal mens of een normale vampier. Ik had het niet voor gesteld. Ik had hooguit voor gesteld om hem naar huis te brengen, misschien had Liam me dan over kunnen halen hem binnen te laten, maar dat had ik echt niet voorgesteld.' Nee, Igraine hoefde nu niet te verwachten dat ze haar gelijk zou geven en ze had in haar ogen ook absoluut geen gelijk.

'Wat ben je soms toch gemeen!' zei Igraine gepijnigd en sloeg haar armen om zichzelf heen. 'Om iemand niet eens binnen te laten. Je begint steeds meer op Liam te lijken! Zelfs Liam zou in zo'n situatie aardiger zijn. Dat ben ik helemaal niet van je gewend, Elies!' Boos stond ze op en liep naar de keuken toe, om misschien nog ergens een bloedzakje te vinden. 'En anders stoppen we er wel over. Niemand gaat de ander gelijk geven.'

'Weet ik.' maar het kon haar werkelijk niet schelen of het gemeen was of niet. 'Nee, leek ik maar meer op Liam,' ze sloeg haar armen over elkaar heen terwijl ze keek hoe Igraine opsprong richting de keuken. 'Ja goed, wegstoppen. Altijd de beste oplossing.' Ze rolde met haar ogen en keek chagrijnig naar buiten. Misschien moest ze gewoon weg gaan, dat zou een hoop schelen, maar eigenlijk was dat misschien wel erger dan Igraine gelijk geven.

Igraine reageerde niet op haar woorden. Ze telde steeds tot tien en tot nu toe hield haar dat enorm rustig. Ze bedacht zich ook dat ze dit maar niet aan Sebastiaan kon vertellen, anders kwamen er echt problemen. Behalve als ze zich nu liet gaan, dan kon hij het vast aan haar rode gezicht of betraande ogen zien dat er wat was gebeurd. 'Waarom? Vind je het ook leuk om onschuldige kinderen te doden?' beet Igraine haar toe.

'Gaan we zo beginnen? Waarom heb ik toch het idee dat dit niets meer te maken heeft met dat ik en Sebastiaan ruzie hadden?' ze keek haar aan. Ergens deed het haar pijn te zien dat het haar zoveel deed en baalde ze van het feit dat ze ruzie hadden, en niet zo'n beetje ook, maar ook daar ging Elisa absoluut niet aan toegeven.

'Dat is onzin, het gaat nog steeds over Sebastiaan en jou,' zei Igraine, maar merkte dat haar stem steeds zachter werd. Ze was inmiddels weer naast Elisa gaan zitten en trok haar benen naar zich toe. 'Het spijt me,' fluisterde ze en kreeg toen echt tranen in haar ogen. 'Ik weet niet wat er met me aan de hand is. Ik denk dat ik gewoon baal dat de leuke en fijne vakantietijd over is en daarom zo geprikkeld ben.'

'Wat heeft Liam er dan in godsnaam mee te maken?' ze keek haar even aan, maar keek weg toen ze de tranen in haar ogen zag en ze fluisterde dat het haar speet. 'Nou fijn is dat.' mompelde ze nog steeds geïrriteerd. Moest Igraine lekker zelf weten of ze geprikkeld was, maar dat was geen reden om het om Elisa af te reageren. Nu ergerde zelfs haar eigen gedachte Elisa.

'Je snapt me niet!' zei Igraine gefrustreerd. 'Je snapt niet wat ik bedoel. Want Liam heeft er wel iets mee te maken en ikzelf ook. Maar weet je, laat maar zitten, we stoppen erover.' Ze wou naar Sebastiaan toe en hem vasthouden, knuffelen en kussen. 'Anders nemen we beiden even een break, gaan naar huis en praten dit later uit.' Ze pakte Elisa's handen vast. 'Ik hou nog steeds van je, Elies.'

Ergens was het een enorme opluchting dat ze dat zei en ze stond dan ook op. 'Ik zal altijd van je houden, dat weet je.' zei ze, maar haar stem was nog steeds geïrriteerd en ze was ook nog steeds boos. 'Dan zie ik je later wel weer.' zei ze zonder de moeite te nemen om echt afscheid te nemen en ze nam dan ook haar jas weer om richting huis te gaan. Liam knuffelen, daar had ze zin in.

-Gone-

Igraine bleef stijf op de bank zitten en slikte moeizaam. Was dat nou net echt gebeurd? Langzaam stond ze op en begon haar spullen in de auto te zetten. Toen dat gebeurd was, sloot ze haar huis af en ging in de auto zitten. Toen pas kwamen echt haar tranen. Ze was zo boos op haar zelf. Gefrustreerd sloeg ze met haar hoofd enkele keren tegen het stuur en bleef toen zo zitten. Waarom verpeste ze dan ook alles?

Sebastiaan was ongerust geworden aangezien Igraine niet opnam op haar mobiel (?) en daarom ook helemaal als een gek naar hier gereden. Normaal zouden ze vandaag samen een filmpje gaan pakken, maar na twee uur was ze nog steeds niet thuis. Toen hij uitstapte zag hij haar zitten achter het stuur. 'Iggie?' Zacht gingen zijn vingers door haar haren toen hij het portier eindelijk had opengemaakt. 'Hey jij daar,' fluisterde hij op sussende toen. Haar houding en gezicht spraken boekdelen.

Ze had helemaal niets meer door: niet de mensen die ongerust de auto in keken, niet haar telefoon die constant afging. Het enige wat ze nu nog door had was haar hand die steeds maar op de toeter sloeg. Ze keek op bij een stem en aanraking en keek in het gezicht van Sebastiaan, de persoon die ze nu het allerliefst wou zien. 'Hey Sebbie,' fluisterde ze terug en veegde met haar handen langs haar ogen. Snel wierp ze een blik op de klok en schrok. 'O nee, normaal zouden we nu film gaan kijken. Je moet je wel doodgeschrokken zijn, sorry, sorry.' Ze sloeg haar armen om hem heen en begroef haar gezicht in zijn nek. 'Het was zó vreselijk.'

Sebastiaan wist enkel dat ze spullen zou gaan ophalen en dat duurde naar zijn zeggen erg lang. 'Wat is er gebeurd, Iggie?' Hij haalde haar uit de auto en nam haar mee op een bankje (?) dat voor haar huis stond. Zijn lippen vonden troostend die van haar. 'Het komt goed. Stt.'

Ze ging naast hem op het bankje zitten en zuchtte eerst even flink uit. Ook haalde ze opnieuw haar handen over haar ogen, zodat die droog waren. 'Ruzie met Elisa. En nu een echte ruzie.' Ze keek hem aan en beet op haar lip. 'Het ging grotendeels over jou. Ze zei iets gemeens over je en ik nam het voor je op. Toen kregen we een soort van discussie over jou en haar en Liam en mij.' Ze lachte kort en bedacht zich hoe stom die hele ruzie was. 'En dat was ook raar. Ze begon opeens te zeggen dat jij hartstikke jaloers bent op Arthur en mij. En ik heb haar een leugenaar genoemd, omdat dat natuurlijk helemaal niet waar is.' Het was heerlijk om dit eruit te gooien.

Sebastiaan streelde even door haar haren, maar stopte bij het feit dat de ruzie over hem ging. Slikken deed hij pas bij haar opmerking over Arthur. 'Ik was, en ben, jaloers. Zo ben ik nu eenmaal. Ik en Elisa hadden er een discussie over. Ze loog net, Igraine. En wel ik en Elisa... Het werkt niet; het enigste waar ik van kan houden of werkelijk mezelf kan zijn ben jij. Ik ben geen ruzie waard, liefste. Helemaal niet met Elisa.' Zachtjes kuste hij haar op haar lippen. 'Geef het even de tijd.'

Ze keek hem onbegrijpelijk aan. 'Maar je weet toch dat er niets tussen Arthur en mij is? Wees eerder jaloers op het feit dat we opeens een hele knappe postbode hebben,' grapte Igraine om de sfeer wat luchtiger te maken. Ze gaf hem een kus terug en keek hem droevig aan. 'Tja, als het echt niet klikt, dan klikt het niet, nietwaar?' Ze zuchtte en wreef met haar vingers over haar slapen. 'Ik bel haar zo wel om sorry te zeggen. Ik ben nogal onredelijk geweest, merk ik nu.' Ze kneep even in zijn bovenbeen en glimlachte naar hem. 'Hoe was je dag?'

'Er is iets tussen jou en Arthur. Iets voordat ik er kwam. Jullie voelde het beide en aangezien dat onbeantwoord is, mag ik jaloers zijn.' Sebastuaan schudde zijn hoofd bij haar vraag. 'Stom. Ik heb de gymzaal in orde gemaakt met nieuw materiaal en ballen opgepomd... Het is wat je leuk wilt noemen. Zullemn we je eerst wat afleiding bezorgen voor je gaat bellen?' Haar haren waren erg zacht waardoor Sebastiaan er ook erg graag mee speelde. Zijn ogen bleven in die van haar kijken.