Huis van de fam. Peterson

'Oh.' Ik grinnikte stompzinnig en knikte. 'Dat is slim van je.' Ik wiebelde wat op mijn stoel terwijl ik nadacht over het kruid. Uiteindelijk haalde ik onder mijn shirt vandaan een hanger aan een ketting. 'Zoiets, bedoel je?' Ik wist niet zeker of het vervain was, slechts dat ik het pas van mama had gekregen en ze me had gezegd het niet af te doen.

Ik glimlachte even toen ze zei dat dat slim was en keek naar de hanger. 'Zoiets. Zit daar vervain in?' vroeg ik. Ik had ergens een plaatje staan van het kruid en nam dan ook de bladzijde waar ik het koord tussen had gedaan om het open te slaan. 'Weet je het?' vroeg ik mijn vraag opnieuw. Ik durfde het nog niet zo goed aan mijn moeder te vragen gezien ik dan alles moest uitleggen en daar zocht ik nog steeds een moment voor wat nooit leek te komen. 'Ik heb al een ketting waar het in kan...' zei ik terwijl ik een van de doosjes die er stond opende en er een zilveren ketting uithaalden met een ovaal medaillon.

'Ik weet het niet, maar ik vermoed van wel.' Ik keek met Alicia mee naar de inhoud van de hanger en concludeerde dat ik vast wel wat kon missen. 'Kom eens met het medaillon.' Ik glimlachte naar haar en pakte een pincet tussen de stapel spullen uit. Ik had geen idee wat de vervain zou doen als je het zo vast zou pakken. Misschien was het zo wel onschuldig, maar je kon beter het zekere voor het onzekere nemen.

Ik opende het medaillon voor haar en keek even naar het stukje dat ze er tussen uit haalden. 'Het ziet er wel uit als vervain...' zei ik terwijl ik het vergeleek met het plaatje. 'Dankjewel,' glimlachte ik toen ze het spul in het medaillon had gelegd waarna ik het medaillon sloot en even in mijn handen klemden. Ik had van te voren al een spreuk op het medaillon geplaatst wat er voor zorgden dat ik de enige was die hem makkelijk kon openen en ook het slotje was zo behekst. Voor een heks zou het niet moeilijk zijn hem af te krijgen, maar het was een fijn idee dat hij niet zomaar brak. Ik sloot de ketting om mijn hals, die ging niet meer af.

'We hopen maar dat, dat het is.' zei ik met een glimlach. Kort hield ik mijn hanger in mijn handen. Ik was gefascineerd geweest door het sieraad, er was een boom op gegraveerd, in het klein. Alles had een zilveren kleur, behalve de blaadjes die aangestipt waren met een groene glans. Misschien moest ik ook zoiets voor Logan maken, misschien, als mam en oma het wisten van Logan, zouden ze me willen helpen.

Ik keek even naar haar hangertje. Mijn medaillon was eigenlijk best wel simpel, maar dat maakte wel dat ik hem gewoon altijd kon dragen. 'We merken vanzelf wel of het werkt.'dacht ik hardop waarna ik het boek weer dicht klapte en opzij schoof.

'Ja, inderdaad.' Ik kwam terug uit mijn gedachten toen ze het boek dichtklapte en streek door mijn haar, opdat het niet meer voor mijn gezicht hing. 'Dus, hoe gaat het met jouw lessen? Heb je al wat nieuws geleerd?' Mijn ellebogen zette ik op tafel, mijn hoofd legde ik op mijn handen en geïnteresseerd keek ik Alicia aan. Ik wist niet of zij ook wekelijks lessen kreeg van haar moeder of oma, misschien deden ze het vaker of juist minder vaak.

'Ik heb de aura lessen van mijn moeder weer opgepikt. Dat moet ik eerst onder de knie krijgen voor ik verder mag van haar. En afgelopen tijd heb ik voornamelijk dingen opgezocht over vampieren.' legde ik uit waarna ik mijn hand even door mijn haar haalden. 'Jij dan?' vroeg ik nieuwsgierig terug.

'Ik heb niet zoveel lessen gekregen de laatste tijd, ik geloof dat mijn moeder denkt dat ik uit de problemen blijf als ik niet zoveel kan. Maar oma denkt juist dat ik me zou moeten kunnen verdedigen.' Met een triomfantelijk grijns keek ik naar Alicia. 'En nu heb ik mijn telekinese verbeterd en kan ik met stenen slingeren.' vertelde ik haar trots. Oma had me dingen altijd zo bijgeleerd.

'Ik heb mijn moeder nog niet verteld over Teoh, mijn oma trouwens ook niet.' gaf ik toe terwijl ik even mijn rug rechtte. 'Maar mijn moeder wilt niet verder met andere dingen voordat ik aura's onder de knie heb, dus ik probeer wel het een en ander zelf, mijn oma helpt me dan als ik hulp nodig heb.' legde ik uit. Ik glimlachte door hoe trots ze het vertelden.

'Zou ze niet kunnen helpen, denk je?' Mijn trotse blik veranderde in een peinzende houding. Ik had er al over na gedacht om mama en oma te vertellen over wat er allemaal gebeurde in en rond mystic falls. Ook al was ik bang dat ze me dan zouden opsluiten om enig kwaad doen te vermijden, zouden ze misschien wel kunnen helpen. En hulp hadden we nodig. 'Onze ouders, zij weten en kunnen veel meer.'

Ik haalde mijn schouders op. 'Misschien, maar dan moet ik eerst weten wat ik ga zeggen en hoe, want mijn moeder heeft het door als ik iets achterhoud en ik was niet van plan haar alles wat er tussen mij en Teoh is gebeurd te vertellen.' zei ik. Mijn moeder is altijd geweest van, of zelf uitvinden, of op mijn volgorde en dan vond ik het nu een keer zelf uit.

'Waarom niet? Je weet maar nooit of ze niet dé oplossing hebben?' zei ik met niet al te veel overtuiging. Het was niet meer zo dat we kinderen waren, met kleine problemen, waar ouders altijd oplossingen voor leken te hebben. Onze problemen waren daar allang te groot en gecompliceerd voor geworden. 'Naja, laat maar.' Ik pakte een gedroogd bloemetje op dat op de tafel lag en draaide het rond tussen mijn vingers.

Ik haalde mijn schouders op toen ze vroeg waarom en toen ze erachteraan voegde dat ik het kon laten voor wat het was nam ik ook niet de moeite om een fatsoenlijk antwoord te vormen. Het kwam wel... een keer. Ik keek even toe hoe het gedroogde bloemetje rond draaiden tussen haar vingers waarna ik eigenlijk min of meer op schrok uit het staren. 'Nou, kom op, laat me eens iets van die telekinese zien.' zei ik met een enthousiaste glimlach.

Ik moest lachen om haar enthousiasme en stond op. 'Nou, ik moet nog wat oefenen met richten. Maar ik geloof dat het niet verschil maakt of ik iemand in zijn maag raak in plaats van op zijn hoofd waar ik op gemikt heb. Het zal allebei wel effectief zijn.' Ik legde het bloemetje weg en stond al klaar om de trap af te gaan. 'Zal ik het buiten laten zien?'

'Ja, buiten lijkt me verstandig' stemde ik in waarna ik haar volgde richting de trap en de deur weer op slot deed. 'Zolang je mij niet raakt vind ik het goed,' lachte ik. 'Kom dan gaan we naar de achtertuin.' zei ik terwijl ik via de keuken naar buiten liep. De achtertuin was door de hoeveelheid planten aardig afgeschermd van de rest van de wereld, dus dat kon geen kwaad.

'Maar ik moet toch echt een mikpunt hebben en jij hebt precies de goede lengte.' Grinnikend volgde ik haar de trap af, de keuken door en naar buiten. Het was gelukkig helemaal droog geworden, het leek er zelfs op dat de zon zich weer zou gaan laten zien. Tevreden keek ik naar de wolken die overdreven en vervolgens zocht ik naar wat stenen. 'Maar jij bent nog steeds veel beter in telekinese, geloof ik.' zei ik uit het niets.

Ik schudde enkel lachend mijn hoofd bij haar opmerking. 'Dan ga ik krachtvelden op je oefenen hoor,' dreigde ik plagend. Het was wel iets frisjes buiten, maar dat viel prima te overleven zonder jas.Ik keek toe hoe ze naar war stenen zocht en keek haar even verbaasd aan bij haar opmerking - vooral omdat hij zo uit het niets kwam. 'Nee,' begon ik toen me een idee te binnen schoot 'hey, we kunnen er ook een wedstrijd van maken.' opperde ik. Telikinese was wel iets waar ik echt goed op had geoefend, maar dat was meer om verschillende dingen van verschillende grote te verplaatsen dan ze met een vaart te verplaatsen hoewel dat bij kleine voorwerpen eigenlijk sowieso al sneller ging dan bij grotere.

'The game is on!' Entousiast zocht ik mijn hoop stenen bij elkaar en legde ze naast een boom weg. 'Oke, nu nog een doel.' Ik keek de tuin door en vond uiteindelijk wat kapotte planten potten die ik op de rugleuning van de tuinbank plaatste. 'Denk je dat je dat kunt raken? Ik wil het best wat simpeler voor je maken.' Ik stak plagerig mijn tong naar Alicia uit en ging alvast klaar staan met mijn stenen.

'Ik heb nog nooit dingen geworpen hoor,' lachte ik terwijl ze wat kapotte planten potten op het tuinbankje neer zette. 'En omdat je er zo zeker van bent dat je ze raakt mag jij eerst!' zei ik waarna ik een paar steentjes vast nam en er eentje even in mijn hand omhoog gooiden. De steentjes waren niet zo zwaar dus daar moest wel vaart achter te krijgen zijn.

Met een gefocusde uitdrukking op mijn gezicht pakte ik een steentje op en keek naar één van de potten die ik van plan was te raken. Ik liet de steen boven mijn hand zweven, hield mijn armen naast mijn lichaam en pas toen ik de worp maakte, stak ik mijn handen voor me uit. Het zag er vast belachelijk uit. Vooral omdat ik grandioos miste en over de schutting stuurde.

Ik keek toe hoe Frances het steentje afvuurde en miste en vroeg me af of de armbeweging erbij zou helpen. 'Ok mijn beurt!' zei ik waarna ik een steentje boven mijn hand liet zweven en even uit probeerden wat er gebeurden als ik mijn hand bewoog. Mijn worp was toch veel te langzaam om daadwerkelijk iets uit te halen maar was wel veel dichterbij de potten gezien het steentje op het bankje terecht kwam.

'Oma zei dat als je te langzaam beweegt met je armen, je het steentje niet zoveel snelheid meegeeft. Maar snel met je armen bewegen was onmogelijk, dan slinger je, je arm zowat uit de kom. Dus een abrupte beweging bleek beter. Of je moet het mentaal snelheid kunnen geven, maar daar was ik niet zo goed in.' Dat legde ik Alicia uit toen zij haar worp had genomen en ging klaar staan om nog een steentje te werpen. Deze kwam al beter in de buurt en knalde net zoals die van Alicia op de bank.

Ik luisterde naar haar uitleg en probeerde tijdens haar worp een steentje met meer snelheid te laten bewegen. Als je het steentje inderdaad boven je hand hield en je hand met een bepaalde kracht bewoog. Dus in principe hoefde je enkel je hand te stoppen en het steentje door te laten schieten. Dit probeerde ik dan ook tijdens mijn beurt, wat ook lukte... Enkel was ik vergeten hem te richten dus belandde die ergens achter het bankje.

'Ah, dat is al veel beter! Alleen nog richten. Ik ben ook bagger in het combineren van richting en kracht.' Zo bleek ook uit mijn volgende worp waarbij ik één van de potten raakte, maar de worp zo zacht was dat er niets gebeurde en het steentje slecht terug stuiterde op de bank. 'Ja, oke, dat stelde niets voor.' Ik lachte en pakte al een nieuw steentje op terwijl ik wachtte totdat Alicia had geworpen.