Huis van de fam. Peterson

Ik lachte even bij haar woorden. 'Ik was eigenlijk even vergeten om überhaupt een poging te doen tot richten...' gaf ik toe. Misschien dat het lukte, misschien ook niet. Ik nam een nieuw steentje terwijl Frances haar steentje worp. 'Maar jij had hem al bijna,' zei ik toen ze een van de potten raakten. Ik deed mijn worp en had nu minder kracht dan de vorige, maar meer kracht als bij de eerste en kwam nu ook net langs een van de potten. Een andere pot dan die ik had willen raken, maar toch.

'Oh, wauw, we zijn zo een goed team samen!' zei ik met een grijns waarna ik weer een hopeloze poging had ondergaan. Dit kee had ik een afwijking naar rechts gehad en was de steen dicht in de buurt van het huis gekomen en de breekbare ramen. 'Ik zal alles repareren dat ik stuk maak.' vertelde ik Alicia verontschuldigend.

'Anders doe ik het of mijn moeder,' zei ik terwijl ik haar verontschuldiging wegwuifden. Ik nam een nieuw steentje van de grond om opnieuw een worp te maken die wel de goede snelheid had, maar veel te ver van de potten af ging. 'Ik vind het geen leuk spel meer.' zei ik lachend. Ik kan beter gewoon zo'n steentje gooien.' lachte ik. 'Oke, ieder nog twee keer?' vroeg ik terwijl ik haar aankeek.

'Ieder nog twee keer.' herhaalde ik instemmend, er was niets aan als je niets raakte. Thuis was het me wel gelukt, maar ik was vast te weinig geconcentreerd, dat verweet mijn moeder me tenminste altijd wanneer er iets niet lukte wat eigenlijk wel zou moeten lukken. Met een fronsende blik keek ik naar het meest rechtse potje en wierp de steen richting het potje, het projectiel schoot er rakelings naast. Het doel trof ik net niet.

'Oeh,' bracht ik uit toen haar steentje net langs de pot ging. Een nieuw steentje raapte ik op waarbij ik me echt concentreerden om het potje te raken. Dat deed ik ook, alleen was het niet genoeg om ook maar iets an schade uit te richten. 'Bah,' zuchtte ik. Ja, ik baalde er best van dat ik hem niet gewoon met wat snelheid kon raken. Dit moest ik toch wel kunnen?

'Als de laatste niet eens raak is, ga ik gillen.' beloofde ik Alicia met een spottend glimlachje en ging in de houding staan, streek mijn haar uit mijn gezicht en wierp het steentje eerst omhoog. Maar het mocht allemaal niet baten, ik gooide tegen de rugleuning van de bank. Echter was het wel een harde worp geweest, omdat enkele potjes wiebelden en er eentje vanaf viel. Geheel ontevreden was ik dus niet. 'Nou, Alicia, jij kan onze eer nog redden.'

Ik glimlachte even toen er een potje vanaf viel. 'Yay,' zei ik een beetje droog, maar vrolijk. Ik nam een wat kleiner steentje dan ik de vorige worpen had, waarom weet ik eigenlijk niet. In de hoop dat dat meer snelheid kreeg denk ik. Ik kwam enkel iets hoger uit dan waar ik richtte waardoor hij aan de binnen kant tegen de achterste rand van de pot stootte waar enkel een klein stukje vanaf ketste en het botje tegen de achterkant van de bank liet vallen. 'Nouja, het is iets...' zei ik terwijl ik het kleine stukje vast nam dat van de rand af geketst was.

'Ik vind dat we het er nog best goed vanaf hebben gebracht.' zei ik met een spottend lachje en haalde de potjes van de bank af om er vervolgens zelf op te ploffen. Het verbaasde me altijd weer hoe moe ik werd nadat ik mijn krachten intensief gebruikt had. Alsof er wat wegviel in mijn lichaam. Het had altijd zijn tijd nodig om opnieuw op te laden.

Ik lachte even bij haar opmerking en hielp met de potten van de bank af te halen. Het brokje had ik alweer in de tuin gegooid en zelf ging ik naast Frances op het bankje zitten. 'Zal ik even iets te drinken halen?' vroeg ik. Van mezelf wist ik dat het gebruiken van mijn kracht me op een of andere manier vermoeid of dof liet voelen, terwijl ik op het moment zelf me juist veel alerter voelden. Een aantal keer toen ik iets graag voor elkaar had willen krijgen had ik zelfs bloedneuzen gekregen waarvan mijn moeder zei dat dat een van de gevolgen was van te intensief gebruik van je krachten.

Toen Alicia vroeg of ik nog wat wilde drinken keek ik vlug op mijn horloge en schudde geschrokken mijn hoofd. 'Nee, sorry, ik had beloofd oma op te halen uit de stad, als ik terug thuis was gekomen.' Ze was wat gaan drinken met een oude vriendin, maar de laatste tijd was ze nogal slecht ter been, dus werd ze liever gebracht dan dat ze met de bus moest. 'Ik spreek je later weer, oke? En zit niet te veel over Teoh in.'

Toen ze op haar horloge keek ging mijn blik ook even naar de klok die in de keuken hing. 'Ja en ik zal mijn best doen.' ik glimlachte even bij die laatste woorden en stond toen alsnog op om met haar mee te lopen richting de deur. Mijn moeder moest eigenlijk ook ergens rond deze tijd weer thuiskomen. Of ze was blijven hangen, dat gebeurden ook vaak zat. 'Alles wat tussen jou en Logan niet goed zit kom vast wel goed.'

'Ehu.' mompelde ik afwezig en sloeg kort mijn armen om haar heen en glimlachte vrolijk naar haar. 'Als er iets is moet je het mij zeggen, als je dat wilt natuurlijk. Maar ik wil altijd naar je luisteren.' Met een grijns klopte ik met mijn hand boven op haar hoofd. 'Dag Alicia.' En ik liep toen het huis uit, om terug naar mijn eigen huis te gaan.

Gone

NEW
De laatste boodschappen nesten opgeruimd toen ik op de klok keek en bedacht dat het niet lang meer zou duren voor Teoh voor de deur zou staan. Ik wist dat hij niet naar binnen kon voor ik hem ja uitgenodigd, maar ik kon het niet maken dat niet met mijn moeder besproken te hebben. Dus nu wist ze het. Dat had weer een ruzie opgeleverd, maar ze had toegezegd. Ik trok mijn shirt recht die in tegenstelling tot normaal niet vormloos was.

Ik stapte uit mijn auto en belde aan bij het huis van Alicia. Thuis had ik heel en heel veel bloedzakjes gedronken, gewoon voor de zekerheid, en ook paar meegenomen. Ik sloeg mijn armen over elkaar heen en leunde tegen de muur aan. Aan de ene kant keek ik ernaar uit om weer naar Alicia toe te gaan, maar aan de andere kant ook weer niet. Het was zo verwarrend.

Bij het horen van de bel liep ik direct richting de deur om deze te openen. Er verscheen een glimlach rond mijn lippen. 'Hey,' met mijn hand ging ik even door mijn haar. Ergens voelde het wel goed dat ik wel over de drempel kon en hij niet. 'Zin in hamburgers?' ik stapte opzij. 'Kom binnen.'

'Hallo,' glimlachte ik toen ze de deur open deed en bleef opgelaten staan. Ik kon er nog niet door. Daarom ademde ik opgelucht toen ze me binnen vroeg en ging achter haar aan. 'Yes please!' grijnste ik en deed mijn jas aan. Daarna volgde ik de geur van hamburgers en liep naar de keuken toe.

Ik had alles vast op het aanrecht gestald en de pannen neer gezet, ook was de tafel al gedekt. Ik wist niet precies hoe laat hij zou komen en hamburgers en wat friet was zo klaar. 'Wil je er een broodje om of niet?' vroeg ik. We hadden nog kadetjes en ook nog wel iets van groenvoer en saus. 'Als je iets te drinken wilt of een glas, ga je gang.' Kort keek ik hem met een glimlach aan en zette het gas aan en deed wat boter in de pan.

Ik schudde mijn hoofd en ging op het aanrecht zitten. 'Ik hoef er een broodje bij.' Achter me uit een kastje haalde ik een glas en twijfelde kort. Kon ik er bloed in doen? 'Alicia... Vind je het erg als ik wat bloed drink in een glas?' Ik keek haar vragend aan en daarna naar het eten. Ondanks dat hele vampiergedoe hield ik toch nog wel van normaal eten. Ik moest wel, als ik mijn moeder geen argwaan wou geven.

'Nee, tuurlijk niet, ga je gang.' antwoorden ik waarbij ik hem even aankeek. Terwijl ik zo af en toe de hamburgers omdraaiden gingen mijn ogen voornamelijk richting Teoh. Ik zou hem nog moeten vertellen dat mijn moeder het weet, maar dat kwam wel. 'Hoe gaat het met het vampierengedoe? En belangrijker, hoe gaat het met jou?'

Ik grijnste opgelucht en haalde een zakje uit mijn tas. Gemakkelijk opende ik hem en goot de inhoud bloed in een glas, waarna ik het begon te drinken. 'Alles gaat wel. Vampiergedoe gaat ook goed, ik krijg het steeds meer in de hand. Al heb ik Daniël nog steeds niet gesproken en dat zit me echt niet lekker. Ik mis mijn maatje.'

Ik keek hem onbewust iets te lang aan waardoor ik bijna vergat de hamburger om te draaien. Nog een paar minuten en dan zou de kookwekker afgaan. Over Dan besloot ik niet meer te zeggen dan 'Dat snap ik.'. Ik wist nog steeds niet zo goed hoe ik dat gedoe in de speeltuin moest interpreteren en wat ik er wel en niet van moest denken en voelen. 'Trouwens, ik heb mijn moeder verteld over dat je een vampier bent. Maak je nergens druk over, ik mocht je binnen laten en je mag blijven slapen en anders had ze het gemerkt zodra ze je zag.' dekte ik gelijk alle beschuldigingen die nu in me opkwamen in. 'Mooi in ieder geval dat het wel gaat en dat het goed gaat.' ik dacht er even over om te vragen wat er dan niet ging, maar dat kon hij me ook best uit zichzelf vertellen.

Ik kon me er nog net van weerhouden om het bloed uit mijn mond te spugen bij haar woorden. Geschrokken keek ik haar aan. 'Waarom heb je het verteld? Ze... Ze zal me nu haten. Ze vertelt het toch niet aan mijn moeder he?' Ineens was ik in paniek en zette mijn glas neer. 'Waarom nam ze het zo goed op? Ik kan je doden of veranderen. Dat is toch vreselijk? Ik ben vreselijk, een beest.'

'Omdat, in tegen stelling tot mij, mijn moeder wel alles altijd direct door heeft.' Kort keek ik hem aan waarbij de kookwekker af ging en ik het gas uit zette om de hamburgers vast op de borden te leggen en de frietjes in een kom te doen. 'Ze verteld het aan niemand en ze nam het niet goed op, we kregen ruzie.' Na het zout op de friet gedaan te hebben zette ik ook de kom op tafel waarna ik hem weer aan keek. 'Het heeft er wel voor gezorgd dat ik wat spreuken ken die enkel effect hebben op vampieren en ik niet stiekem hoef te doen.' mijn hand ging even naar mijn ketting. Ondanks dat het medaillon maar net onder mijn sleutelbenen hingen was dit de eerste keer dat ik hem zichtbaar droeg. Zachtjes kneep ik in zijn knie waarna ik mijn hand erop liet liggen. 'Je bent niet vreselijk. Af en toe ben je vreselijk irritant of een vreselijke eikel en een beest ben je ook absoluut altijd al geweest, maar je bent niet vreselijk. Het is vreselijk dat je een vampier bent, jij bent dat niet.' Ik nam zijn pols losjes vast om hem min of meer van het aanrecht af te begeleiden. 'Het eten is klaar,'

-NEW-
Alicia zat op de rand van het bad vluchtig te lezen door een bijsluiter. De bijsluiter van een zwangerschapstest. Ze had de test al gedaan, maar wou de uitslag niet geloven. Dat kon niet. Het enige lichtpuntje in die hele bijsluiter was dat het niet zeker was als er een positieve uitslag was. Serieus, positief? Er vielen tranen op de bijsluiter. 'Verdomme.'

Daniel had zijn tas snel moeten inpakken aangezien hij had geleerd, gegeten, training gehad en nu in de late namiddag bij Alicia stond. Kylan was hem aan het opjagen omdat hij zonodig nog ergens heen moest. Danny kon aan niks anders denken dan hoe zijn eigen broer om te brengen. Dat voor heel de autorit lang. Hij belde aan en voelde zich relaxter. Alicia en hij zouden wel onserieus gaan praten, lachen, ijs eten en films kijken. Zoals ze altijd deden.