Huis van de fam. Peterson

Ze had even er niet aan gedacht dat Daniël zou komen, tot ze opschrok bij de bel. Fuck Fuck Fuck.... Snel veegde ze haar gezicht droog. Het evenbeeld in de spiegel had een rood opgezwollen gezicht van het huilen, het zag er werkelijk niet uit. Kutzooi, ze kon het ook niet maken Dan nog langer buiten te laten staan, gezien ze niet echt snel naar de deur was gelopen. Voor de deur ademde ze even goed in voor ze open deed, haar ogen ontmoette die van hem en voor ze iets had kunnen zeggen liepen de tranen alweer met tuiten over haar wangen.

Daniel belde na een tijdje nog een keer aan, maar toen hij dat deed, vloog de deur open. Voor hem stond Alicia met een betraand gezciht dat enkel nog natter werd. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar sloot deze weer waarna hij haar in zijn armen nam. Zo knuffelde hij haar en duwde haar een beetje verder zodat ze binnen stonden. 'Stt, maar. Ik ben er.' stelde hij haar gerust en streelde over haar haren.

Alicia legde haar hoofd op zijn schouder en klampte zich tegen hem aan. Hoe moest ze dit ooit tegen iemand zeggen? No way dat ze alleen naar de dokter ging voor zekerheid. Eigenlijk had ze het moeten weten. Ze moest belachelijk vaak naar de wc, ze was al heel lang niet ongesteld geweest en vorige week moest ze tot twee keer toe overgeven. Normaal voelde ze zich zo veilig en fijn in de armen van Daniël, maar nu kon ze niets anders dan hopen dat het niet waar was. Daarbij had ze nu al het begin van de avond verpest. 'Sorry,' snikte ze dan ook tegen de schouder van Dan.

Daniël tilde haar op en ging zo met haar op de bank zitten. Als een klein kind op zijn schoot, knuffelde haar extra goed en veegde wat tranen van haar wangen. 'Ik moet niet meteen weten wat er is, Alicia. Vertel het me maar als je klaar bent.'

Alicia liet zich optillen en mee naar de bank nemen. Ze nestelde zich volledig tegen hem aan en voelde hoe ze schokkerig bewoog. Haar pogingen om zo diep mogelijk en rustig mogelijk adem te halen werkte alleen maar op een bepaalde hoogte. Het had niet erg veel zin dat Daniël de tranen uit haar gezicht veegde, ze bleven namelijk stromen. Ze voelde de bijsluiter in haar broekzak zitten en had geen idee hoe ze het ooit over haar lippen kon krijgen. Sowieso zou praten nu voor geen meter gaan. Het papier van de bijsluiter scheurde een stukje toen ze het uit haar broekzak haalde. Het was verfrommeld en vochtig van haar tranen.

Daniel nam verward het papiertje aan. Eerst dacht hij dat het een brief zou zijn, maar de kleine lettertjes wezen hem erop dat die mogelijkheid er al wat minder inzat. Hij probeerde het glad te strijken met zijn hand, maar zijn ogen vingen eerder het woord op. Zwangerschapstest. 'Oh Alicia!' Hij keek haar aan. Van Teoh? Dan dacht dat ze daar helemaal nog niet aan waren toegekomen...

Alicia keek naar het gezicht van Daniël in een poging te ontdekken wat hij dacht. Haar beeld was vervormd en wazig door de tranen die in haar ogen stonden. Ze wist totaal niet wat ze nu moeset doen, moest vinden en moest voelen. Ze wist alleen dat ze helemaal nog geen kind wou, dat ze helemaal niet zwanger wou zijn en dat ze wou weten wat ze nu in godsnaam moest gaan doen en hoe ze dit ooit aan haar moeder of Teoh zou vertellen.

Daniel beet op zijn lip. Als Alicia een kind zou krijgen van Teoh... Wel, hij zou een geweldige vader kunnen zijn, maar Dan wist dat hij geen vader zou zijn op dit moment. Hij was nog niet toe aan die rol. 'Hoe ver ben je? Moet ik mee naar de dokter?' Hierbij keek hij haar aan en streelde nog een keer over haar rug. 'Het komt goed, Alicia.'

Boos veegde ze haar tranen uit haar ogen, ze wou niet huilen, ze wou niet zwanger zijn, ze wou dit helemaal niet. Ze wou gewoon een gezellige avond met Daniël. In haar hoofd rekende ze terug naar díe nacht. '8 weken denk ik...' haar stem klonk net zo overstuur als dat ze was. Door te knikken gaf ze aan dat ze het echt heel erg fijn vond als hij met haar mee zou gaan naar de dokter. Ze durfde daar echt niet alleen heen te gaan. Bij zijn laatste woorden kon ze alleen maar hopen dat dat zo was, ze geloofde er vrij weinig van.

Daniel slikte even. Acht weken? Wat als ze een baby had en die niet wou? Wat als ze abortie wou? Kon het nog? Was ze daar emotioneel wel sterk genoeg voor? 'Ik ga wel mee, Alicia. Is het van Teoh?' Ze moesten even alles op een rijtje zetten. Daarbij was nog niks zeker na één stomme zwangersschapstest. Dokters wisten het altijd beter te berekenen.

Alicia beet op haar lip. Haar eerste reactie was eigenlijk geweest te vragen van wie het in Godsnaam anders moest zijn, maar een enkel ja-zeggen kreeg ze al niet voor elkaar. Ze knikte dus enkel en dat was misschien maar beter ook. Opnieuw veegde ze haar tranen weg.

Danny kon zich wel voor zijn hoofd slaan. 'Sorry! Natuurlijk is het van Teoh...' Toch streelde hij over haar wangen waarna hij naar haar buik keek. 'Morgen gaan we naar de dokter. Meteen. Ik maak zo wel een afspraak. En Alicia, als je zwanger bent, dan geraak je er echt wel doorheen. Daar zorg ik persoonlijk voor.' Hij zette haar neer op de bank. 'Dat ijs gaan halen?' Hij sloeg beschermend een deketje over haar heen waarna hij een kusje op haar voorhoofd drukte. Dit was, zacht uitgedrukt, klote.

Er verscheen een minimale glimlach door haar tranen heen. Onder het dekentje rolde ze zichzelf zo op dat ze haar armen om haar knieën kon leggen. Ze had gezien dat hij naar haar buik keek en ze was bang dat dat nog veel te vaak ging gebeuren. Ze keek hoe Dan weg liep richting de keuken, hij wist hier net zo goed de weg als dat zij dat deed, behalve op zolder dan. Zelf veegde ze opnieuw de tranen weg. Huilen had toch geen zin, probeerde ze zichzelf te overtuigen, het helpt toch niet.